อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 6
นลินตั้งสติไม่ทัน มองติณณ์อึ้งๆงงๆ ระแวงว่าช่วงที่ตนหลับไปนานนั้นติณณ์จะรู้เรื่องการแต่งงานของตน คิดสับสนจนต้องปลอบตัวเองให้ใจเย็นๆ
คิดเข้าข้างตัวเองว่าติณณ์อาจจะ เพิ่งกลับมาวันนี้ก็ได้ แต่พอถาม เขาบอกว่ากลับมาได้สามวันแล้ว! คิดอีกว่า หรือกลับมาสามวันแต่เพิ่งมาเยี่ยมตนเป็นวันแรก
“ผมอยู่กับคุณบัวตลอดล่ะครับ เพราะ...ผมเป็นคนขับรถเฉี่ยวคุณบัว”
“คุณ ติณณ์ขับรถชนบัวเหรอค่ะ?!” นลินตกใจหน้าเสีย เมื่อนึกถึงว่าต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ๆ แต่ก็คิดปลอบใจตัวเองอีกว่าเขาอาจจะยังไม่ได้เจอกันก็ได้ ทำใจกล้าลองถาม “คุณติณณ์ยังไม่เจอกบใช่ไหมคะ”
‘กบ’ อีกแล้ว...ติณณ์ถามว่ากบไหน คุณกบเป็นใครหรือ?
“กบ...เอ่อ...กบเป็นคนขับรถน่ะค่ะ” เธอตอบมั่วๆ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน
เจ้ากรรม! นันทิดากับกมลากลับมาบอกว่า หมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว กมลาบอกว่า
“ป้าโทร.ให้กบมารับบัวแล้ว”
นลินยิ่งตกใจ เมื่อนันทิดากับกมลาเห็นติณณ์ก็ยิ้มทัก ติณณ์ยกมือไหว้อาสาจะไปส่งนลินเองจะได้ไม่ต้องให้คนขับรถมารับ กมลากับนันทิดามองหน้ากันงงๆ กมลาบอกว่า “กบไม่ใช่...” แต่พูดได้แค่นั้น นลินก็ร้องเสียงดังจนทุกคนตกใจ เธอโวยวายขยับเสื้อไปมาบอกว่าไม่รู้ตัวอะไรอยู่ในเสื้อมันกัดด้วย บอกให้แม่กับป้าช่วยดูให้หน่อย พลางหันไปทางติณณ์ ขอให้เขาออกไปข้างนอกก่อนหรือไม่ก็กลับไปก่อนก็ดี
ไม่ว่าจะทำอุบายอย่างไรติณณ์ก็ไม่ยอมกลับ จะรอรับนลินกลับไปด้วย สุดท้ายนลินเลยเปลี่ยนแผนใหม่ให้นันทิดาโทร.บอกกษิดิฐไม่ต้องมารับแล้ว ตนไม่ไปทำงานแล้ว ทำเอาทั้งแม่และป้างง ไม่รู้เธอจะเอายังไงกันแน่
พอโทร.บอกกษิดิฐบอกว่าไม่ต้องมารับ เขาบอกว่าไม่เป็นไรพอดีวันนี้ลูกค้าเลื่อนไปแล้ว เดี๋ยวตนจะขึ้นไปหาเลย
นลินร้อนใจจนนั่งไม่ติด คิดหาทางขัดขวางไม่ให้เขาขึ้นมา จึงโทร.หามัญจา ปรากฏว่ามัญจากำลังตามหากษิดิฐแข่งกับแตงกวาอยู่
“อะไรนะ! ยายแตงกวาตามหาคุณติณณ์แล้วกำลังจะตามกบมาเจอคุณติณณ์เหรอ?! โอยยยยย...ฉันต้องทำบุญด้วยอะไรถึงจะสาปส่งยายนี่ให้ไปเกิดไกลๆฉันเสียที!” นิ่งตั้งสติ พอคิดได้รีบบอก “งั้นเธอทำยังไงก็ได้ ถ่วงเวลากบไว้ให้ห่างๆคุณติณณ์กับยัยแตงกวา”
“ก่อนจะให้ฉันไปถ่วงเวลานายกบ ช่วยคิดก่อนดีกว่าว่าจะไปตามหานายกบเจอที่ไหน” มัญจาหนักใจ
ooooooo
ติณณ์ลงไปเพื่อเคลียร์ค่าใช้จ่ายกับโรงพยาบาล จึงรู้ว่าลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ในรถ เดินออกไปเพื่อเอากระเป๋าสตางค์
ที่ลานจอดรถโรงพยาบาล กษิดิฐกับเอ็ดดี้กำลังก้มๆเงยๆที่ห้องเครื่องรถ ติณณ์ถามประสาคนมีน้ำใจว่า มีอะไรให้ช่วยไหม พอหนึ่งในนั้นเงยหน้ามอง ทั้งสองต่างมองกันอึ้งอุทานออกมาอย่างดีใจสุดๆ
“ติณณ์!!”
“กบ!!!”
“ไม่เจอกันตั้งสองปี ยังดูเนี้ยบเลยนะคุณชาย” กษิดิฐทัก เอ็ดดี้เงยหน้ามอง เขาจึงแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน “อ้อ...นี่เอ็ดดี้ผู้ช่วยเรา แล้วนี่คุณชายติณณ์เพื่อนสมัยเรียนที่อเมริกา”
ติณณ์ถามกษิดิฐว่ามาทำอะไรที่นี่ เขาบอกว่า “เมียป่วย”
“นายแต่งงานแล้วเหรอ? ดีใจด้วย แล้วภรรยานายเป็นอะไรล่ะ อยู่ห้องไหนจะได้ไปเยี่ยม”
“งั้นไปเลย จะได้แนะนำให้รู้จักกัน” กษิดิฐกระตือรือร้นรีบเดินนำไป แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมือถือ ดังขึ้นเป็นสายจากมัญจา เขากดรับสายทักทายอย่างสนิทสนม “ว่ายังไงคนกินเด็ก? ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย...เราคุยกับเพื่อนอยู่...อยู่ที่ลานจอดรถ เธอมีอะไรเหรอ... มีธุระ! เอาไว้คุยกันวันหลังแล้วกัน เราจะพาเพื่อนไปหาเมีย”
“ไม่ได้!!” เสียงมัญจาแว้ดทันที “กบห้ามไปหาบัวนะ!...มาช่วยมิ้นท์ก่อน...มิ้นท์ขับรถชนคน!” มัญจาปดเพื่อรั้งกบไว้ให้ได้
ได้ผล! กษิดิฐถามว่าคนถูกชนเจ็บมากไหม แจ้งตำรวจหรือยัง และตอนนี้เธออยู่ที่ไหน
“ฉันอยู่ที่ถนนข้างหลังโรงพยาบาล กบรีบมาช่วยหน่อยนะ ฉันไม่กล้าแจ้งตำรวจ ฉันกลัว...โอเค...บาย”
มัญจาวางสาย ถอนใจโล่งอกที่หาเรื่องรั้งกษิดิฐไว้ได้ สารัชถามว่าปดไปอย่างนั้นแล้วจะทำยังไงต่อ
“ซื้อน้ำแดง!!” มัญจาโพล่งออกไปนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ หมายเอาน้ำแดงมาแทนเลือด
เมื่อมีเหตุการณ์เช่นนี้ กษิดิฐบอกติณณ์ว่ามีธุระด่วนต้องไปจัดการแล้ว เอาไว้วันหลังค่อยไปรู้จักภรรยาตนก็แล้วกัน ติณณ์ไม่มีปัญหาบอกว่าตนก็จะได้ ไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เพื่อนเลย ต่างจะหยิบนามบัตรให้กัน ปรากฏว่านามบัตรของติณณ์อยู่ในรถ กษิดิฐจึงมอบนามบัตรของเขาให้ติณณ์บอกว่า
“ไว้โทร.นัดกินข้าวกัน”
มัญจารีบโทร.บอกนลินว่าถ่วงเวลากษิดิฐไว้ได้แล้ว นลินโล่งใจบอกมัญจาว่าถ่วงเวลาไว้ก่อน ตนกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะได้ไม่มีใครเจอใครอีก
ooooooo
แตงกวารออณุกาอย่างร้อนใจ โทร.ถามว่าถึงไหนแล้ว อณุกาบอกว่าแยกไฟแดงหน้าก็ถึงแล้ว ถามว่ามีอะไรกันหรือเปล่าฟังน้ำเสียงดูรีบร้อน
“แตงกวาอาจจะกลัวพี่อณุกาจะพลาดอะไรไปมังคะ แตงกวารอพี่อยู่หน้าประตูนะคะ สวัสดีค่ะ”
พอวางสายจากอณุกา แตงกวาก็ยิ้มเยาะ พึมพำอย่างสะใจกับแผนการของตน...
“อดใจรอวินาทีที่พี่สาวรู้ว่าน้องชายพูดโกหก ทนไม่ไหวแล้วสิ นับเวลาถอยหลังกับการแต่งงานจอมปลอม กับหน้าที่การงานของเธอได้เลย ยายบัว!!”
ไม่นาน รถของอณุกาก็เลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาล แตงกวารีบเดินไปรับ เชิญอณุกาเข้าไปในโรงพยาบาล แต่พอเธอจะเดินตามไป ก็ถูกปราณจับแขนไว้ถามดักคอ
“คุณมีอะไรรอเซอร์ไพรส์คุณณุกาอยู่ใช่ไหมครับ” แตงกวาชักสีหน้าถามว่ารู้ได้ไง! “ก็เพราะผมรู้ว่าคุณแตงกวาชอบเซอร์ไพรส์”
“คุณรู้จักฉันขนาดนั้น คุณก็ควรรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครก็ไม่รู้มาแตะต้องตัวฉัน!”
แตงกวาสะบัดแขนอย่างแรง เดินเชิดตามอณุ– กาไป ปราณมองตามยิ้มเยาะพึมพำ
“เหวี่ยงอย่างนี้ล่ะสิ ไอ้กบมันถึงไม่เอา!”
ooooooo
ขณะนลินกำลังเตรียมจะกลับบ้านนั่นเอง จู่ๆ ติณณ์ก็ถือดอกไม้เข้ามา ทำเอานลินทำหน้าไม่ถูกเพราะบอกแม่กับป้าว่าติณณ์ไปทำงานแล้ว
นลินเลยต้องเฉไฉว่าสงสัยจำผิด คนที่โทร.มาคงเป็นติณณ์เพื่อนตน แล้วทำเนียนขอบคุณติณณ์ที่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้และขอตัวกลับบ้านเลย
“งั้นเชิญไปกันเลยครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” ติณณ์ไปรับกระเป๋าและกระเช้าของเยี่ยมจากนันทิดาและกมลาเดินนำไป
“ขืนไปส่ง...คุณติณณ์ก็รู้สิว่าอยู่บ้านเดียวกับกบ!” นลินร้อนใจ คิดหาทางแก้ปัญหา
พากันมายืนรอลิฟต์ นลินก็ยังบอกติณณ์ไม่ต้องไปส่ง พวกตนไปแท็กซี่สะดวกกว่า ถูกกมลาขัดขึ้นว่าให้ติณณ์ไปส่งดีแล้วขืนไปยืนตากแดดเดี๋ยวได้กลับมานอนโรงพยาบาลอีกรอบแน่ ติณณ์ได้ทีเร่งให้รีบไปกันเลย
พวกนลินลงลิฟต์มาถึงชั้นล็อบบี้ ทั้งหมดออกจากลิฟต์ตัวหนึ่ง สวนกับแตงกวาที่พาอณุกาและปราณเดินเข้าลิฟต์อีกตัวหนึ่ง คลาดกันเฉียดฉิว
คิดเข้าข้างตัวเองว่าติณณ์อาจจะ เพิ่งกลับมาวันนี้ก็ได้ แต่พอถาม เขาบอกว่ากลับมาได้สามวันแล้ว! คิดอีกว่า หรือกลับมาสามวันแต่เพิ่งมาเยี่ยมตนเป็นวันแรก
“ผมอยู่กับคุณบัวตลอดล่ะครับ เพราะ...ผมเป็นคนขับรถเฉี่ยวคุณบัว”
“คุณ ติณณ์ขับรถชนบัวเหรอค่ะ?!” นลินตกใจหน้าเสีย เมื่อนึกถึงว่าต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ๆ แต่ก็คิดปลอบใจตัวเองอีกว่าเขาอาจจะยังไม่ได้เจอกันก็ได้ ทำใจกล้าลองถาม “คุณติณณ์ยังไม่เจอกบใช่ไหมคะ”
‘กบ’ อีกแล้ว...ติณณ์ถามว่ากบไหน คุณกบเป็นใครหรือ?
“กบ...เอ่อ...กบเป็นคนขับรถน่ะค่ะ” เธอตอบมั่วๆ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน
เจ้ากรรม! นันทิดากับกมลากลับมาบอกว่า หมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว กมลาบอกว่า
“ป้าโทร.ให้กบมารับบัวแล้ว”
นลินยิ่งตกใจ เมื่อนันทิดากับกมลาเห็นติณณ์ก็ยิ้มทัก ติณณ์ยกมือไหว้อาสาจะไปส่งนลินเองจะได้ไม่ต้องให้คนขับรถมารับ กมลากับนันทิดามองหน้ากันงงๆ กมลาบอกว่า “กบไม่ใช่...” แต่พูดได้แค่นั้น นลินก็ร้องเสียงดังจนทุกคนตกใจ เธอโวยวายขยับเสื้อไปมาบอกว่าไม่รู้ตัวอะไรอยู่ในเสื้อมันกัดด้วย บอกให้แม่กับป้าช่วยดูให้หน่อย พลางหันไปทางติณณ์ ขอให้เขาออกไปข้างนอกก่อนหรือไม่ก็กลับไปก่อนก็ดี
ไม่ว่าจะทำอุบายอย่างไรติณณ์ก็ไม่ยอมกลับ จะรอรับนลินกลับไปด้วย สุดท้ายนลินเลยเปลี่ยนแผนใหม่ให้นันทิดาโทร.บอกกษิดิฐไม่ต้องมารับแล้ว ตนไม่ไปทำงานแล้ว ทำเอาทั้งแม่และป้างง ไม่รู้เธอจะเอายังไงกันแน่
พอโทร.บอกกษิดิฐบอกว่าไม่ต้องมารับ เขาบอกว่าไม่เป็นไรพอดีวันนี้ลูกค้าเลื่อนไปแล้ว เดี๋ยวตนจะขึ้นไปหาเลย
นลินร้อนใจจนนั่งไม่ติด คิดหาทางขัดขวางไม่ให้เขาขึ้นมา จึงโทร.หามัญจา ปรากฏว่ามัญจากำลังตามหากษิดิฐแข่งกับแตงกวาอยู่
“อะไรนะ! ยายแตงกวาตามหาคุณติณณ์แล้วกำลังจะตามกบมาเจอคุณติณณ์เหรอ?! โอยยยยย...ฉันต้องทำบุญด้วยอะไรถึงจะสาปส่งยายนี่ให้ไปเกิดไกลๆฉันเสียที!” นิ่งตั้งสติ พอคิดได้รีบบอก “งั้นเธอทำยังไงก็ได้ ถ่วงเวลากบไว้ให้ห่างๆคุณติณณ์กับยัยแตงกวา”
“ก่อนจะให้ฉันไปถ่วงเวลานายกบ ช่วยคิดก่อนดีกว่าว่าจะไปตามหานายกบเจอที่ไหน” มัญจาหนักใจ
ooooooo
ติณณ์ลงไปเพื่อเคลียร์ค่าใช้จ่ายกับโรงพยาบาล จึงรู้ว่าลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ในรถ เดินออกไปเพื่อเอากระเป๋าสตางค์
ที่ลานจอดรถโรงพยาบาล กษิดิฐกับเอ็ดดี้กำลังก้มๆเงยๆที่ห้องเครื่องรถ ติณณ์ถามประสาคนมีน้ำใจว่า มีอะไรให้ช่วยไหม พอหนึ่งในนั้นเงยหน้ามอง ทั้งสองต่างมองกันอึ้งอุทานออกมาอย่างดีใจสุดๆ
“ติณณ์!!”
“กบ!!!”
“ไม่เจอกันตั้งสองปี ยังดูเนี้ยบเลยนะคุณชาย” กษิดิฐทัก เอ็ดดี้เงยหน้ามอง เขาจึงแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน “อ้อ...นี่เอ็ดดี้ผู้ช่วยเรา แล้วนี่คุณชายติณณ์เพื่อนสมัยเรียนที่อเมริกา”
ติณณ์ถามกษิดิฐว่ามาทำอะไรที่นี่ เขาบอกว่า “เมียป่วย”
“นายแต่งงานแล้วเหรอ? ดีใจด้วย แล้วภรรยานายเป็นอะไรล่ะ อยู่ห้องไหนจะได้ไปเยี่ยม”
“งั้นไปเลย จะได้แนะนำให้รู้จักกัน” กษิดิฐกระตือรือร้นรีบเดินนำไป แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมือถือ ดังขึ้นเป็นสายจากมัญจา เขากดรับสายทักทายอย่างสนิทสนม “ว่ายังไงคนกินเด็ก? ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย...เราคุยกับเพื่อนอยู่...อยู่ที่ลานจอดรถ เธอมีอะไรเหรอ... มีธุระ! เอาไว้คุยกันวันหลังแล้วกัน เราจะพาเพื่อนไปหาเมีย”
“ไม่ได้!!” เสียงมัญจาแว้ดทันที “กบห้ามไปหาบัวนะ!...มาช่วยมิ้นท์ก่อน...มิ้นท์ขับรถชนคน!” มัญจาปดเพื่อรั้งกบไว้ให้ได้
ได้ผล! กษิดิฐถามว่าคนถูกชนเจ็บมากไหม แจ้งตำรวจหรือยัง และตอนนี้เธออยู่ที่ไหน
“ฉันอยู่ที่ถนนข้างหลังโรงพยาบาล กบรีบมาช่วยหน่อยนะ ฉันไม่กล้าแจ้งตำรวจ ฉันกลัว...โอเค...บาย”
มัญจาวางสาย ถอนใจโล่งอกที่หาเรื่องรั้งกษิดิฐไว้ได้ สารัชถามว่าปดไปอย่างนั้นแล้วจะทำยังไงต่อ
“ซื้อน้ำแดง!!” มัญจาโพล่งออกไปนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ หมายเอาน้ำแดงมาแทนเลือด
เมื่อมีเหตุการณ์เช่นนี้ กษิดิฐบอกติณณ์ว่ามีธุระด่วนต้องไปจัดการแล้ว เอาไว้วันหลังค่อยไปรู้จักภรรยาตนก็แล้วกัน ติณณ์ไม่มีปัญหาบอกว่าตนก็จะได้ ไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เพื่อนเลย ต่างจะหยิบนามบัตรให้กัน ปรากฏว่านามบัตรของติณณ์อยู่ในรถ กษิดิฐจึงมอบนามบัตรของเขาให้ติณณ์บอกว่า
“ไว้โทร.นัดกินข้าวกัน”
มัญจารีบโทร.บอกนลินว่าถ่วงเวลากษิดิฐไว้ได้แล้ว นลินโล่งใจบอกมัญจาว่าถ่วงเวลาไว้ก่อน ตนกำลังจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะได้ไม่มีใครเจอใครอีก
ooooooo
แตงกวารออณุกาอย่างร้อนใจ โทร.ถามว่าถึงไหนแล้ว อณุกาบอกว่าแยกไฟแดงหน้าก็ถึงแล้ว ถามว่ามีอะไรกันหรือเปล่าฟังน้ำเสียงดูรีบร้อน
“แตงกวาอาจจะกลัวพี่อณุกาจะพลาดอะไรไปมังคะ แตงกวารอพี่อยู่หน้าประตูนะคะ สวัสดีค่ะ”
พอวางสายจากอณุกา แตงกวาก็ยิ้มเยาะ พึมพำอย่างสะใจกับแผนการของตน...
“อดใจรอวินาทีที่พี่สาวรู้ว่าน้องชายพูดโกหก ทนไม่ไหวแล้วสิ นับเวลาถอยหลังกับการแต่งงานจอมปลอม กับหน้าที่การงานของเธอได้เลย ยายบัว!!”
ไม่นาน รถของอณุกาก็เลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาล แตงกวารีบเดินไปรับ เชิญอณุกาเข้าไปในโรงพยาบาล แต่พอเธอจะเดินตามไป ก็ถูกปราณจับแขนไว้ถามดักคอ
“คุณมีอะไรรอเซอร์ไพรส์คุณณุกาอยู่ใช่ไหมครับ” แตงกวาชักสีหน้าถามว่ารู้ได้ไง! “ก็เพราะผมรู้ว่าคุณแตงกวาชอบเซอร์ไพรส์”
“คุณรู้จักฉันขนาดนั้น คุณก็ควรรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครก็ไม่รู้มาแตะต้องตัวฉัน!”
แตงกวาสะบัดแขนอย่างแรง เดินเชิดตามอณุ– กาไป ปราณมองตามยิ้มเยาะพึมพำ
“เหวี่ยงอย่างนี้ล่ะสิ ไอ้กบมันถึงไม่เอา!”
ooooooo
ขณะนลินกำลังเตรียมจะกลับบ้านนั่นเอง จู่ๆ ติณณ์ก็ถือดอกไม้เข้ามา ทำเอานลินทำหน้าไม่ถูกเพราะบอกแม่กับป้าว่าติณณ์ไปทำงานแล้ว
นลินเลยต้องเฉไฉว่าสงสัยจำผิด คนที่โทร.มาคงเป็นติณณ์เพื่อนตน แล้วทำเนียนขอบคุณติณณ์ที่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้และขอตัวกลับบ้านเลย
“งั้นเชิญไปกันเลยครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” ติณณ์ไปรับกระเป๋าและกระเช้าของเยี่ยมจากนันทิดาและกมลาเดินนำไป
“ขืนไปส่ง...คุณติณณ์ก็รู้สิว่าอยู่บ้านเดียวกับกบ!” นลินร้อนใจ คิดหาทางแก้ปัญหา
พากันมายืนรอลิฟต์ นลินก็ยังบอกติณณ์ไม่ต้องไปส่ง พวกตนไปแท็กซี่สะดวกกว่า ถูกกมลาขัดขึ้นว่าให้ติณณ์ไปส่งดีแล้วขืนไปยืนตากแดดเดี๋ยวได้กลับมานอนโรงพยาบาลอีกรอบแน่ ติณณ์ได้ทีเร่งให้รีบไปกันเลย
พวกนลินลงลิฟต์มาถึงชั้นล็อบบี้ ทั้งหมดออกจากลิฟต์ตัวหนึ่ง สวนกับแตงกวาที่พาอณุกาและปราณเดินเข้าลิฟต์อีกตัวหนึ่ง คลาดกันเฉียดฉิว
ooooooo
กษิดิฐถูกมัญจาหลอกไปที่ถนนหลังโรงพยาบาล พอเห็นคนถูกรถชนเป็นสารัชก็เซ็ง
“มิ้นท์ชนไอ้หมอนี่เองเหรอ? งั้นไม่ต้องไปสนใจ หรอก ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ เสียเวลา ไปหาเมียดีกว่า” พูดแล้วหันหลังจะกลับ พลันก็ชะงักเมื่อเห็นสารัชกระอักเลือดออกมา
มัญจากับดารินทร์แอบยกแม่โป้งให้สารัชที่อมน้ำแดงพ่นออกมา ทำให้กษิดิฐตกใจได้
“แผนเราคงถ่วงเวลากบได้ยาว” มัญจากระหยิ่ม
แต่ผิดคาด เพราะพอพาสารัชไปส่งโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลจับได้ว่ามันคือน้ำแดงไม่ใช่เลือด กษิดิฐโมโหมาก มัญจากับดารินทร์เห็นเช่นนั้นต่างรีบหาทางหลบไป ก่อนที่จะเจอระเบิดอารมณ์ของกษิดิฐ
กษิดิฐเห็นอาการลุกลี้ลุกลนของสองสาวก็สงสัยว่า หลอกตนมาทำไม กำลังทำอะไรกันอยู่
พอหลบเอาตัวรอดมาได้ มัญจาก็รีบโทร.บอกนลิน...
“บัว! แผนถ่วงเวลากบแตก ตอนนี้เธออยู่ไหน ออกจากโรงพยาบาลแล้ว...แล้วเธอออกไปกับใคร... หา!!!คุณติณณ์!! แกอย่าให้คุณติณณ์เข้าบ้านนะ ไม่อย่างนั้นได้เจอหลักฐานว่าแกแต่งงานกับกบแล้วแน่ๆ”
ดารินทร์ เอามือถือจากมัญจาไปคุยเองอย่างร้อนใจ...
“และในฐานะที่พี่มีประสบการณ์สลับรางผู้ชายมาก่อน พี่ขอบอกว่าบัวอย่าให้คุณติณณ์อยู่บ้านนาน ถ้าคุณกบรู้ว่าบัวกลับบ้านแล้ว คุณกบต้องตามไปหาบัวที่บ้านแน่!”
ooooooo
แตงกวาพาอณุกากับปราณไปถึงชั้นที่นลินพักฟื้นก็แปลกใจ เมื่อพยาบาลบอกว่านลินกลับไปแล้ว
“เป็นไปได้ยังไง? แล้วใครเป็นคนพากลับไปคะ” แตงกวาถามเครียด
“ญาติคนไข้นั่นแหละค่ะที่พากลับ น่าจะเป็นคุณแม่กับคุณป้า แล้วก็เพื่อนผู้ชายอีกคน”
“สงสัยจะเป็นคุณกบพากลับล่ะสิ สามีภรรยาคู่นี้เขาก็รักกันดีนะ” อณุกาคาดการณ์
แตงกวาไม่พอใจ คิดไม่ถึงว่าเรื่องติณณ์กับนลิน จะรอดพ้นสายตาของกษิดิฐและอณุกาไปได้ง่ายๆ เช่นนี้ พลันเธอก็มองอึ้ง เมื่อเห็นกษิดิฐกำลังเดินลิ่วมา เธอร้องทัก “อ้าว...กบ ไม่ได้พาเมียกลับบ้านเหรอ?”
“อ้าว...คุณไม่รู้เหรอว่า คุณบัวกลับบ้านไปแล้ว เมียไปไหนไม่รู้ ทำเหมือนไม่ใช่ผัวเมียกันจริงๆ” ปราณยิ้มเยาะ
กษิดิฐถูกมัญจาหลอกไปที่ถนนหลังโรงพยาบาล พอเห็นคนถูกรถชนเป็นสารัชก็เซ็ง
“มิ้นท์ชนไอ้หมอนี่เองเหรอ? งั้นไม่ต้องไปสนใจ หรอก ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ เสียเวลา ไปหาเมียดีกว่า” พูดแล้วหันหลังจะกลับ พลันก็ชะงักเมื่อเห็นสารัชกระอักเลือดออกมา
มัญจากับดารินทร์แอบยกแม่โป้งให้สารัชที่อมน้ำแดงพ่นออกมา ทำให้กษิดิฐตกใจได้
“แผนเราคงถ่วงเวลากบได้ยาว” มัญจากระหยิ่ม
แต่ผิดคาด เพราะพอพาสารัชไปส่งโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลจับได้ว่ามันคือน้ำแดงไม่ใช่เลือด กษิดิฐโมโหมาก มัญจากับดารินทร์เห็นเช่นนั้นต่างรีบหาทางหลบไป ก่อนที่จะเจอระเบิดอารมณ์ของกษิดิฐ
กษิดิฐเห็นอาการลุกลี้ลุกลนของสองสาวก็สงสัยว่า หลอกตนมาทำไม กำลังทำอะไรกันอยู่
พอหลบเอาตัวรอดมาได้ มัญจาก็รีบโทร.บอกนลิน...
“บัว! แผนถ่วงเวลากบแตก ตอนนี้เธออยู่ไหน ออกจากโรงพยาบาลแล้ว...แล้วเธอออกไปกับใคร... หา!!!คุณติณณ์!! แกอย่าให้คุณติณณ์เข้าบ้านนะ ไม่อย่างนั้นได้เจอหลักฐานว่าแกแต่งงานกับกบแล้วแน่ๆ”
ดารินทร์ เอามือถือจากมัญจาไปคุยเองอย่างร้อนใจ...
“และในฐานะที่พี่มีประสบการณ์สลับรางผู้ชายมาก่อน พี่ขอบอกว่าบัวอย่าให้คุณติณณ์อยู่บ้านนาน ถ้าคุณกบรู้ว่าบัวกลับบ้านแล้ว คุณกบต้องตามไปหาบัวที่บ้านแน่!”
ooooooo
แตงกวาพาอณุกากับปราณไปถึงชั้นที่นลินพักฟื้นก็แปลกใจ เมื่อพยาบาลบอกว่านลินกลับไปแล้ว
“เป็นไปได้ยังไง? แล้วใครเป็นคนพากลับไปคะ” แตงกวาถามเครียด
“ญาติคนไข้นั่นแหละค่ะที่พากลับ น่าจะเป็นคุณแม่กับคุณป้า แล้วก็เพื่อนผู้ชายอีกคน”
“สงสัยจะเป็นคุณกบพากลับล่ะสิ สามีภรรยาคู่นี้เขาก็รักกันดีนะ” อณุกาคาดการณ์
แตงกวาไม่พอใจ คิดไม่ถึงว่าเรื่องติณณ์กับนลิน จะรอดพ้นสายตาของกษิดิฐและอณุกาไปได้ง่ายๆ เช่นนี้ พลันเธอก็มองอึ้ง เมื่อเห็นกษิดิฐกำลังเดินลิ่วมา เธอร้องทัก “อ้าว...กบ ไม่ได้พาเมียกลับบ้านเหรอ?”
“อ้าว...คุณไม่รู้เหรอว่า คุณบัวกลับบ้านไปแล้ว เมียไปไหนไม่รู้ ทำเหมือนไม่ใช่ผัวเมียกันจริงๆ” ปราณยิ้มเยาะ
“แบตหมดนี่หว่า กะจะขอพ่วงแบตรถไอ้ติณณ์ก็ดันคุยจนลืม” เขายืนเซ็งอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
แตงกวาผิดหวังที่เสียแผน สงสัยไม่หายว่าใครที่พานลินกลับบ้าน ชวนอณุกาไปเยี่ยมนลินที่บ้านให้เห็นกับตากัน
ooooooo
ติณณ์ขับรถพานลินมาถึงบ้านเธอแล้ว นลินยังพยายามจนวินาทีสุดท้ายที่จะกันไม่ให้ติณณ ์เข้าบ้าน เธออ้างเหตุผลสารพัดแต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนความตั้งใจของติณณ์ได้
ซ้ำร้ายพอจอดรถ นันทิดายังชวนเข้าบ้านไปดื่มน้ำกันก่อน กมลาก็ชวนอยู่ทานข้าวด้วยกันเลย นลินฟังแล้วอยากจะบ้าตาย ติงแม่กับป้าว่าติณณ์มีงานยุ่งมาก แต่เขากลับบอกว่า
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่ทานข้าวด้วยได้”
นลินพยายามอีกครั้ง คราวนี้ทิ้งไพ่ตาย เธอเดินรั้งท้ายดักบอกติณณ์ว่าให้กลับไปเถิดตนไม่สะดวกจะต้อนรับเขาจริงๆ ติณณ์จึงขอตัวกลับ แต่พอขึ้นรถเหลือบเห็นกุหลาบขาวสองดอกที่ให้นลินแต่เธอลืมไว้ เขาหยิบกุหลาบขาวมองชั่งใจ
“ถ้าไม่บอก..มันก็จะเป็นแค่ดอกไม้ที่รอเวลาแห้งเหี่ยวเหมือนกับพวกของมันที่ห้อง...”
ติณณ์ตัดสินใจถือกุหลาบขาวสองดอกลงจากรถอย่างตัดสินใจแล้วที่จะเข้าไปบอกความในใจกับนลิน แต่พอลงจากรถก็ได้รับโทรศัพท์จากอณุกา เขากดรับสาย
“ครับ..พี่ณุกา..ผมยังคุยงานกับลูกค้าอยู่เลยครับ...ครับ..เดี๋ยวผมเสร็จแล้วจะโทร.กลับหาพี่นะครับ สวัสดีครับ”
กดวางสายจากอณุกาแล้ว ติณณ์ถอนใจโล่งอก เพราะจากน้ำเสียงอณุกาไม่มีวี่แววสงสัยอะไรตนเลย
ooooooo
กษิดิฐยืนหัวเสียไม่รู้จะทำอย่างไรกับรถ ตัดสินใจจะเรียกแท็กซี่ ขณะยืนรอแท็กซี่เจอเจนเด็กสาวที่เขาช่วยไว้วันนั้นเดินเข้ามาทัก
เจนบอกว่าตนมาทำงานพิเศษที่ร้านอาหารแถวนี้ แล้วเล่าว่าวันนี้ตนไปสมัครงานที่บริษัทตามที่เขาบอก แต่คนที่บริษัทบอกว่ารับพนักงานบัญชีไว้แล้ว เล่าแล้วทำหน้าเศร้าเสียดาย
“เอ้อ...จริงด้วย ขอโทษนะ พี่ลืมไปว่าคุณภพเขาเลือกคนไว้แล้ว ไม่เป็นไร ไว้พี่จะช่วยหางานที่อื่นให้นะ” กษิดิฐให้ความหวัง เจนจึงขอตัว แต่พอก้าวเดินก็เซจะล้ม กษิดิฐรับไว้ทันถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เจนหันซบหน้ากับอกเขาทำท่าอาการแย่มาก แต่แอบยิ้มอย่างสมใจ
ด้วยความใจอ่อนขี้สงสาร กษิดิฐพาเจนนั่งแท็กซี่ไปส่งที่บ้านในชุมชนแออัด เห็นสภาพครอบครัวเธอที่มีแม่กับหลานเล็กๆอีก 3 คนอยู่กันอย่างอัตคัดขัดสน เขาจึงตัดสินใจรับเจนเป็นเลขาส่วนตัว นัดวันจันทร์ไปทำงานได้เลย
แต่ที่แท้เจนสมคบกับแม่เอาเด็กแถวนั้นมาสร้างภาพเรียกความสงสารเพื่อจับกษิดิฐ
ooooooo
ติณณ์เดินไปกดกริ่งหน้าบ้านนลิน ตั้งใจแน่วแน่ที่จะบอกความในใจกับเธอ โดยหารู้ไม่ว่า อณุกา แตงกวาและปราณ นั่งดูเขาอยู่ในรถที่จอดซุ่มอยู่หน้าบ้าน
“ติณณ์กล้าโกหกฉัน!!” อณุกาเสียงสั่นอย่างโกรธมาก ปราณแกล้งแสดงความเห็นใจบอกให้ใจเย็นๆ ติณณ์อาจมีเหตุผลของเขาก็ได้ “เห็นคาตาได้ยินคาหูอย่างนี้ ยังจะมีเหตุผลบ้าบออะไรอีก นอกจาก...” พูดแล้วก็แทบกรี๊ดออกมาอย่างรับไม่ได้เมื่อคิดว่าติณณ์โกหกตนเพื่อมาหานลิน
แตงกวาจับตาดูอยู่อย่างสะใจ เห็นความโกรธเกรี้ยวของอณุกาแล้วถามว่า
“แล้วพี่ณุกาจะเอายังไงต่อดีคะ?”
อณุกานิ่งเครียด อิึดใจเดียวก็สั่ง “เปิดประตู!!”
ooooooo
นลินเห็นติณณ์ย้อนกลับมาจึงพาเข้าไปนั่งคุยที่สนามหน้าบ้านด้วยความกังวลกลัวกษิดิฐจะกลับมาเจอ
ติณณ์บอกว่าเธอลิืมดอกไม้พลางย่ืนกุหลาบขาวให้ นลินหน้าเสียรีบขอโทษ กลัวเขาโกรธที่ลืมดอกไม้ที่เขาให้
ติณณ์บอกว่าไม่เป็นไร ดีเสียอีกที่ทำให้ตนได้กลับมาคุยกับเธอ เพราะตอนอยู่โรงพยาบาลมีบางอย่างอยากบอกเธอแล้วจู่ๆ เขาก็โพล่งออกไปเขินๆ ว่า
“ผมชอบคุณ”
อณุกามาได้ยินพอดี ถามสวนทันควันอย่างโกรธจัด “ติณณ์ชอบบัวเหรอ!!”
ติณณ์ตกใจ ถูกอณุกาถามเสียงเข้มว่าได้ยินที่ถามไหม! ติณณ์ตอบเสียงประหม่าว่าได้ยิน เธอจ้องหน้าย้ำ
“งั้นก็ตอบให้พี่ฟังชัดๆ อีกทีซิว่า ติณณ์คิดยังไง กับบัว ตอบพี่มาซิ!”
ยศภัทรได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดที่สนามก็โผล่มาดู พอเห็นหน้าอณุกาที่กำลังโกรธจัดก็ตกใจรีบเดินอ้าวออกไป นันทิดาและกมลาตามออกมาติดๆ นันทิดาถามว่ามีเรื่องอะไรกันหรือ ติณณ์มองนลินอย่างสงสาร ตัดสินใจบอกอณุกาว่า
“ผมชอบคุณบัวครับ แต่ไม่ได้ชอบอย่างที่ทุกคนเข้าใจ ผมชอบที่คุณบัวตั้งใจทำงานเเล้วก็ชอบที่คุณบัวเป็นลูกน้องที่ดีของผมมาตลอด”
“กลัวถูกจับได้ว่าโกหกจนเเก้ตัวด้วยเหตุผลงี่เง่าขนาดนี้เลยเหรอคะ ถ้าคุณคิดว่าบัวเป็นเเค่ลูกน้องเเล้วทำไมคุณต้องแอบลูบผมตอนบัวหลับด้วย” แตงกวาแฉที่ตนแอบเห็น ที่โรงพยาบาล
อณุกาถามว่าเขาทำอย่างที่เเตงกวาพูดจริงหรือ ติณณ์รับว่าจริง ทุกคนมองเขาตกใจ อณุกาพูดอย่างเสียใจว่า
“ติณณ์โกหกพี่”
“ผมจำเป็นเพราะรู้ว่าพี่หวงผม ผมไม่อยากให้คุณบัวเดือดร้อน...เเต่ไหนๆ ก็มีคนพยายามเปิดเผยเรื่องของผมเเล้ว ผมขอยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยแล้วกันว่า ผมชอบคุณบัว เเล้ววันนี้ผมก็ตั้งใจมาขอคุณบัวเป็นแฟนกัน”
“ยอมรับเสียทีนะคะ”แตงกวาสะใจแล้วหันไปทางนลิน “เธอก็ชอบคุณติณณ์เหมือนกันใช่ไหม” นลินย้อนถามว่ารู้ได้ไง “รู้จากการที่เธอไม่ยอมบอกเขาว่าเเต่งงานเเล้วน่ะสิ”
ทั้งติณณ์เเละนลินมองเเตงกวาอย่างตกใจ แล้วก็ ตกใจยิ่งกว่าเมื่อเสียงกษิดิฐแทรกเข้ามาว่า
“ก็บัวเพิ่งฟื้น เเล้วจะให้บอกตอนไหน”
อณุกายิ้มเยาะสะใจที่ติณณ์จะได้รู้ว่านลินแต่งงานเเล้ว นั่นหมายถึงแผนที่จะแยกกษิดิฐกับแตงกวาของตนสำเร็จด้วย
ติณณ์ตะลิึงอึ้งเมื่อรู้ว่ากษิดิฐเเต่งงานกับนลิน เเม้แตงกวาจะพยายามพูดให้ทุกคนเห็นว่านลินแต่งงานกับกษิดิฐเพื่อให้ได้งานคืน เเต่ทุกคนในครอบครัวเเม้กระทั่งชลัชที่จงเกลียด จงชังกษิดิฐ ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งสองเเต่งงานเพราะรักกัน กษิดิฐย้ำชัดๆ กับเเตงกวาว่า “เราเเต่งงานเพราะเรารักกัน”
“เลิกหลอกตัวเองเสียทีเถอะกบ..กบก็รู้อยู่แก่ใจว่าบัวเห็นงานสำคัญที่สุด ตอนนี้บัวรู้เเล้วว่าคุณติณณ์ชอบ ต่อไปบัวก็ต้องใช้คุณติณณ์เป็นเครื่องมือเพื่อหน้าท่ีการงาน อีกไม่นานบัวก็จะทิ้งกบเเล้วไปคบคุณติณณ์” เเตงกวาไม่ยอมแพ้
“ผมไม่ยุ่งกับคนมีเจ้าของหรอกครับ โดยเฉพาะ ของของเพื่อน” ติณณ์ประกาศชัดทั้งที่เจ็บปวด
อณุกายิ้มโล่งใจมองเเตงกวาอย่างสะใจที่เธอเองเป็นคนทำให้กษิดิฐกับนลินเลิกกันไม่ได้
ooooooo
ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร แตงกวาก็ไม่เชื่อว่ากษิดิฐกับนลินแต่งงานเพราะรักกัน จนกษิดิฐปล่อยไม้เด็ดบอกว่าไม่เชื่อได้อย่างไรในเมื่อตอนนี้นลินท้องแล้ว!
แตงกวาก็ยังไม่เชื่ออีก ท้าให้พานลินไปตรวจท้องพรุ่งนี้ เงื่อนไขนี้ทำเอาทุกคนหนักใจโดยเฉพาะกมลาปรามว่า
“ทำยังไงผลตรวจถึงจะออกมาว่าบัวท้อง”
“หนูมีวิธีค่ะ” ดารินทร์ที่พาพวกตามมาที่บ้านกษิดิฐเอ่ยขึ้น ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียวว่าจะทำอย่างไร
แต่อณุกาไม่สนใจเรื่องนลินจะท้องหรือไม่ท้อง เพราะเพียงให้กษิดิฐเลิกกับนลินไม่ได้ และที่สำคัญทำให้ติณณ์เลิกสนใจนลิน เท่านี้เธอก็พอใจสมใจแล้ว
เมื่อติณณ์กลับถึงคอนโดฯโดยมีอณุกากับปราณตามมาด้วย ติณณ์ไหว้ขอโทษอณุกาที่โกหก ปราณก็เล่นละครผสมโรงว่า เมื่อติณณ์สำนึกแล้วอณุกาก็เลิกโกรธเถิด
“ฉันหายโกรธแล้วเหลือแต่ความเสียใจ พี่ห้ามแล้วใช่ไหมว่าอย่าคิดเกินเลยกับพนักงาน เพราะผู้หญิงพวกนั้นไม่คู่ควรกับติณณ์ ทำไมติณณ์ไม่เชื่อพี่” อณุกาทั้งตำหนิและตัดพ้อติณณ์
“ผมชอบคุณบัวจริงๆครับ”
“แต่พี่ก็สบายใจนะที่พอติณณ์รู้ว่าบัวเป็นเมียคุณกบ ติณณ์ก็ประกาศว่าจะไม่ยุ่งกับบัว ติณณ์รับปากพี่ได้ไหมว่าต่อไปนี้จะไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่คู่ควร” เห็นติณณ์นิ่งเงียบ ปราณบอกให้ติณณ์รับปากเสียอณุกาจะได้สบายใจ
“ครับ” ติณณ์จำต้องรับปากอย่างอึดอัดใจ อณุกาจับบ่าติณณ์อย่างนุ่มนวล พูดอ่อนโยนว่า
“บางที พี่อาจจะดูเข้มงวดกับติณณ์ไปบ้าง แต่ขอให้รู้ไว้นะว่า พี่ทำทุกอย่างเพราะอยากให้ติณณ์พบเจอแต่สิ่งดีๆ พี่อยากให้น้องชายคนเดียวของพี่มีความสุขที่สุด”
“ครับ” ติณณ์รับคำอย่างเชื่อฟัง ถูกปราณเหล่ อย่างหมั่นไส้
เมื่อลงจากคอนโดฯ ติณณ์จะกลับ ปราณถามอณุกาว่าเชื่อเรื่องที่กษิดิฐบอกว่าเขากับนลินแต่งงานกันแล้วจริงๆหรือ แล้วไหนยังจะเรื่องนลินท้องอีก
“เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยหรือ”
“แล้วทำไมวันนี้คุณไม่ทำอะไรสักอย่าง ถ้าเป็นผม ผมคงไม่ยอมให้สองผัวเมียกำมะลอนั่นปั้นเรื่องหลอกต่อไป”
“เพราะฉันฉลาดกว่าเธอไง” อณุกายิ้มเยือกเย็น แล้วเดินไปขึ้นรถ ปราณมองตามงึมงำ...
“คิดจะทำอะไรวะ!!”
ooooooo
นลินเอากุหลาบขาวที่ติณณ์ให้ไปนั่งดูในห้องนอนพึมพำอย่างเศร้าใจ
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ บัวจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับกบ”
นลินขอไปอาบน้ำก่อนแล้วจะตามไป กษิดิฐไม่ยอมอ้างว่าต้องไปพร้อมกันถึงจะสมจริง
ระหว่างที่นลินเตรียมของไปอาบน้ำนั่นเอง กษิดิฐแอบเปิดกล่องดูกุหลาบขาว หยอกว่า
“ฮั่นแน่...เก็บดอกไม้ของติณณ์ไว้ด้วย”
“อย่ายุ่งกับดอกไม้ของติณณ์นะ” นลินหันมาดุ
“หวงมากด้วย มีคนบอกว่าถ้าเราหวงของของใครมากๆ แปลว่าเราชอบคนนั้น บัวชอบติณณ์เหรอ”
“อื้อ...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ” ตอบหน้าเศร้า
“เป็นไปด้ายยยย...เดี๋ยวพอบัวได้งานคืน กบก็จะหย่ากับบัวแล้วบัวก็ไปคบกับติณณ์ไง”
นลินติงว่าใครเขาจะคบกับผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้ว กษิดิฐทำเสียงสดชื่นแข็งขันว่าตนจะช่วยชี้แจงว่าเราแต่งงานกันหลอกๆแค่นั้น ติณณ์ก็ต้องเชื่อและคบกับบัวแน่นอน
“จริงนะ” นลินดีใจ
“จริงงงงงง” กษิดิฐลากเสียงยาว มองนลินที่ยิ้มแย้มดีใจอย่างเจ็บปวด แต่แกล้งยิ้มกลบเกลื่อน บอกเธอว่าเอาดอกไม้ไว้ในกล่องเดี๋ยวก็เน่า เธอบอกว่าจะเอาไปทำดอกไม้แห้งแต่ยังหาที่แขวนเหมาะๆไม่ได้ เขาเลยแนะนำให้เอาไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า
ทั้งสองช่วยกันเอาช่อกุหลาบขาวไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า...คนหนึ่งบรรจงแขวนอย่างตั้งใจด้วยความรักที่มีต่อคนให้ แต่อีกคนช่วยแขวนอย่างเจ็บปวดเพื่อช่วยทำให้คนที่ตัวเองรักแต่เธอมีใจให้คนอื่น...
ข้างฝ่ายติณณ์เจ้าของดอกไม้ นั่งดูรูปนลินที่ห้องนอน รำพึงอย่างเสียใจ...เสียดาย...
“ถ้าผมไม่มัวแต่ขี้ขลาดแล้วบอกว่าผมคิดยังไงกับคุณให้เร็วกว่านี้...บางทีผมอาจจะไม่เสียคุณให้กบ...”
ooooooo
ดึกแล้ว กมลากับยศภัทรกำลังจะเข้านอน เดินผ่านห้องทำงานที่บ้าน เห็นกษิดิฐยังนั่งทำงานอยู่ ทั้งสองรู้ทันทีว่าลูกต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่พากันเข้าไปหา
ยศภัทรถามว่าเป็นอะไร กษิดิฐตอบขี้เล่นตามเคยว่าเป็นลูกของพ่อ กมลาเลยพูดตรงๆว่า
“แม่รู้ดีว่ากบไม่ชอบทำงานที่บ้าน ถ้าวันไหนทำ แปลว่ากบมีเรื่องเครียดเพราะกบจะได้คิดงานแล้วไม่ต้องคิดถึงเรื่องนั้น” กมลาพูดจบ ยศภัทรก็โอบไหล่กษิดิฐบอกว่ามีอะไรให้บอกพ่อกับแม่มาเถอะ
“บัวชอบคุณติณณ์ครับ”
กมลาถามว่าใครบอก เขาบอกว่านลินบอกเอง ยศภัทรกับกมลามองหน้ากันแล้วหัวเราะ เขาถามว่าขำอะไรหรือ ทั้งพ่อและแม่จึงพูดไปหัวเราะไปอย่างเอ็นดูลูกชายว่า
“ขำบัวกับกบน่ะสิ”
“โตป่านนี้ยังไม่ประสีประสาเรื่องความรัก” กมลามองลูกชายอย่างเอ็นดู แต่พอกษิดิฐถามว่าแม่หมายความว่ายังไง กมลากลับบอกว่า “บอกไปตอนนี้กบก็ไม่เข้าใจ ให้กบเรียนรู้เองดีกว่า...แม่ไปนอนก่อนนะ”
กมลาเดินไปแล้ว กษิดิฐจึงถามพ่อว่า “แม่พูดอะไรของเขา?”
“อย่าไปสนใจเลย แล้วก็ไม่ต้องรอเวลาเรียนรู้อะไรทั้งนั้น ถ้าอยากให้หนูบัวเปลี่ยนใจมารักกบแทนคุณติณณ์ก็ทำตามที่พ่อบอก...ปล้ำ!”
กษิดิฐมองพ่ออย่างตกใจ แต่พอเข้าห้องนอนก็ทดลองทำตามคำสอนของพ่อผู้อาบน้ำร้อนมาก่อน พอเข้าห้องก็พุ่งเข้าไปนอนทับนลินที่นอนหลับอยู่ทันที แต่แทนที่จะทำให้ “รู้จักความรัก” กลับเจอลูกถีบจากนลินที่กำลังฝันว่าถูกกษิดิฐปล้ำจนตกเตียง
พอตื่นขึ้นมานลินถามกษิดิฐที่ตกไปนอนอยู่ข้างเตียงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า...พอเขาบอกว่าไม่เป็นอะไรเธอบอกให้นอนได้แล้วเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปโรงพยาบาลแต่เช้า
ooooooo
คืนเดียวกัน...
ที่ห้องนอนอณุกา...ปราณอาบน้ำเสร็จออกมาเห็นเธอกำลังคุยมือถือกับใครบางคน ได้ยินประโยคสุดท้ายพอดีว่า
“ฉันฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”
“ดึกป่านนี้ ยังคุยกับใครอีกเหรอครับ...ผมหวงนะ” พูดพลางเข้าไปกอด
“ก็กับใครบางคนที่จะจัดการเรื่องของนลินให้ฉันได้”
“จัดการ?? นี่คุณจะไล่นลินออกหรือครับ” ปราณพยายามแซะอย่างอยากรู้อยากเห็น
อณุกาไม่ตอบ หันไปหยิบขวดครีมมาทามืออย่างใจเย็น...
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น...ที่ล็อบบี้โรงพยาบาล ดารินทร์ มัญจาและสารัช มานั่งรอนลินกับกษิดิฐอยู่ก่อนแล้ว พอเจอกันนลินถามดารินทร์ว่า คุยกับเพื่อนเรียบร้อย แล้วใช่ไหม
“เรียบร้อยแล้วจ้ะ พี่จัดการบอกเพื่อนให้ตรวจบัว แล้วก็ปลอมผลตรวจให้บัวท้อง”
“พร้อมรึยัง” แตงกวาแทรกเข้ามาถาม ทุกคนชะงัก ดารินทร์จึงเร่งให้รีบไปกันเพราะคุณหมอวารีรอเรานานแล้ว
“ใครบอกว่าเธอจะตรวจกับหมอชื่อนั้น” แตงกวาขัดขึ้น พอนลินหันมองตกใจ แตงกวาเยาะเย้ยว่า “เธอคิดว่าฉันจะให้เธอตรวจกับหมอของเธอเองเหรอ...เธอประเมินต่ำไปแล้ว”
พูดแล้วแตงกวาเดินนำไปทางห้องหมออีกคนหนึ่ง นลินมองหน้าดารินทร์กับมัญจา ถามด้วยสายตาว่าจะทำยังไงดี?
พอเดินถึงหน้าห้องตรวจ ดารินทร์เห็นป้ายบอกห้องน้ำ เธอบอกนลินให้เข้าไปรอในห้องตรวจก่อน พอหมอให้ฉี่เพื่อตรวจก็ให้ไปเข้าห้องน้ำตรงนั้น เดี๋ยวตน จะทำให้ผลตรวจออกมาเป็นท้องเอง
แตงกวาเข้ามาถามดักคอว่าซุบซิบอะไรกัน อย่าคิดช่วยอะไรกันเลย เพราะยังไงก็ไม่รอดหรอก แล้วแตงกวาก็เดินเข้าห้องตรวจไปอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
“เราจะช่วยบัวยังไงต่อพี่รินทร์” มัญจาถามอย่างอดกังวลไม่ได้
ooooooo
นลินกับแตงกวาเข้าไปนั่งรออยู่หน้าโต๊ะหมอ หมอบอกให้นลินไปปัสสาวะและเจาะเลือดก่อน
“ขอตรวจแต่ปัสสาวะอย่างเดียวได้ไหมคะ?”
“ตรวจเลือดด้วยจะแน่นอนกว่านะบัว” แตงกวาตอบแทนหมอ
“คนท้องตรวจด้วยอะไร ผลก็ออกมาว่าท้องทั้งนั้นแหละแตงกวา จริงไหมครับหมอ” กษิดิฐช่วยนลิน
“ตามสะดวกคนไข้แล้วกันครับ” หมอตอบสบายๆ พอดีพยาบาลเอาถ้วยใส่ปัสสาวะมาให้นลิน เธอรับแล้วลุกจะไปห้องน้ำ แตงกวาตามไปคุมถึงห้องน้ำด้วย
นลินเข้าห้องน้ำแล้วร้อนใจไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะ ดารินทร์ไม่ได้บอกอะไรไว้เลย แต่ที่แท้ดารินทร์จัดการทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ขณะนลินยืนถ่วงเวลาอยู่ในห้องน้ำนั่นเอง มีมือหนึ่งจากห้องน้ำข้างๆ ยื่นถ้วยใส่ปัส– สาวะลอดใต้ฝากั้นมา นลินไม่กล้ารับกลัวจะเป็นแผนของแตงกวา
มือที่ยื่นถ้วยปัสสาวะหดกลับไป ครู่หนึ่งยื่นมาใหม่พร้อมกระดาษที่เขียนข้อความว่า “เพื่อนคุณที่ชื่อมิ้นท์กับรินทร์จ้างฉันให้เอาฉี่มาให้” นลินจึงรับถ้วยปัสสาวะไปอย่างโล่งใจ
ooooooo
ครู่หนึ่ง สาววัยรุ่นคนหนึ่งเดินออกจากห้องนํ้าไป รูปร่างดีจนดูไม่ออกว่ากำลังท้องอ่อนๆ เธอออกไปที่มุมลับตา รับเงินจากดารินทร์แล้วผละไป
ส่วนนลิน ถือถ้วยปัสสาวะออกจากห้องนํ้า มองถ้วยปัสสาวะ พูดหน้าตาแจ่มใสขณะเดินกลับห้องหมอกับแตงกวา
“เรียบร้อยแล้ว ตื่นเต้นจังเนาะ ไม่รู้ว่าจะได้ลูกผู้ชายหรือผู้หญิง”
แต่ไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะแตงกวามีอีกขั้น เธอแกล้งปัดถ้วยปัสสาวะของนลินหก ทำให้นลินต้องไปฉี่ให้ใหม่!
พอรับถ้วย นลินจะเดินออกไปที่ห้องนํ้าเดิม แตงกวาบอกให้ใช้ห้องนํ้าในห้องคุณหมอ กษิดิฐช่วยนลินอ้างว่านั่นเป็นห้องนํ้าส่วนตัวของคุณหมอ
“ไม่เป็นไรครับ ความจริงผมก็ให้คนไข้เข้าห้องนํ้านี้แหละครับ เมื่อกี๊บอกคุณนลินไม่ทัน เชิญเลยครับคุณนลิน”
นลินเข้าตาจนมองหน้ากษิดิฐเชิงขอความช่วยเหลือ ถูกแตงกวาเร่งให้รีบเข้าไป เพราะคุณหมอยังมีคนไข้อื่นรออยู่
พอนลินเดินเข้าห้องนํ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ แตงกวามองตามยิ้มเยาะว่า คราวนี้ไม่รอดแน่!
ooooooo
นลินเข้าไปในห้องนํ้านานมาก ถ่วงเวลาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“เสร็จรึยัง” แตงกวาเร่งยิกๆ
นลินเครียด พลันมือถือก็สั่นขึ้น นลินดูหน้าจอแล้วชะงัก
“ได้ยินไหมบัว เธอหลบอยู่ในนั้นทั้งวันไม่ได้หรอกนะ เธอยอมรับมาดีกว่าว่าเธอกับกบโกหก!” แตงกวาทั้งพูดทั้งเคาะประตูห้องนํ้าเร่ง
“เลิกเคาะได้แล้วแตงกวา บัวเพิ่งจะเข้าห้องนํ้าไปเมื่อกี๊ เข้าอีกทีมันก็ต้องใช้เวลาแบบนี้แหละ” กษิดิฐท้วงติง
“อย่ามาช่วยกันแก้ตัวหน่อยเลย กบคิดว่าแตงกวาโง่เหรอ! กบกลับมาจากอเมริกาไม่ถึงเดือน ยายบัวจะท้องได้ยังไง!” แล้วหันไปทางพยาบาล “เอากุญแจมาไขเลยค่ะคุณพยาบาล ไม่รู้เครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกตายในห้องนํ้าแล้วรึเปล่า”
“ฉันยังไม่ตายย่ะ” ประตูห้องนํ้าเปิดออก นลินเดินถือถ้วยปัสสาวะออกมายื่นให้พยาบาล “นี่ค่ะ”
“หวังว่าจะไม่แอบเก็บของคนอื่นมาให้หมอตรวจนะ” แตงกวาดักคอ
“เธอยืนเฝ้าฉันขนาดนี้ แล้วฉันจะเอาของคนอื่นมาให้หมอได้ยังไง”
“ก็ดี! จะได้รู้ผลเสียที เรื่องโกหกหลอกลวงจะได้จบสิ้น”
พยาบาลรับถ้วยปัสสาวะเอาไปให้หมอตรวจ นลินแอบมองกษิดิฐ เขาเองก็มองเธออย่างกังวล
ที่หน้าห้องตรวจ ทั้งมัญจา ดารินทร์ และสารัช นั่งกังวลกับผลตรวจว่าจะออกมาอย่างไร
ขณะทุกคนนั่งรอผลการตรวจอย่างกังวลกันอยู่ หมอถือใบตรวจเข้ามานั่งที่เก้าอี้ ทุกคนมองตาเป๋ง!
“ตกลงจากผลตรวจปัสสาวะ ผลแสดงว่าคุณนลิน...” แตงกวาถามทันทีว่าไม่ท้องใช่ไหม “คุณนลินตั้งครรภ์ครับ ผลการตรวจ คุณนลินตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์แล้วครับ”
กษิดิฐและแตงกวาต่างมองนลินอย่างตกใจ อึ้ง ทึ่ง ว่านลินท้องได้ยังไง! ส่วนนลินนั่งนิ่งอย่างมั่นใจว่าผลตรวจต้องออกมาอย่างนี้อยู่แล้ว เธอนิ่งคิดถึงคนที่โทร.เข้ามือถือตอนที่เธอนั่งเครียดอยู่ในห้องนํ้า...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น