วันพฤหัสบดีที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2556

อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 10

อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 10

วันเกิดนลินจัดเลี้ยงที่บ้านเธอ ติณณ์ถือโอกาสนี้บอกชลัชว่า

“คุณอาครับ ผมจะให้พี่ณุกามาสู่ขอคุณบัว”

ยศภัทรได้ยินพุ่งเข้ามาติงว่า “อย่าเพิ่งเลย คบหาดูใจกันสักพักก่อนดีกว่า ว่านิสัยใจคอเข้ากันได้ไหม” เมื่อติณณ์ยืนยันว่าตนมั่นใจว่าเข้ากันได้ ก็ถูกติงอีกว่า “คบแบบคนรู้จักกับคบแบบแฟนมันไม่เหมือนกัน อาว่าศึกษากันให้ดีกว่านี้ก่อน แล้วค่อยตัดสินใจอีกทีดีกว่า”

ชลัชฉุนขึ้นมาถามว่าลูกสาวตนมีข่าวเสียหายขนาดนี้แล้วยังจะให้มานั่งดูใจอะไรกันอีก แล้วบอกติณณ์ว่า

“อาว่างทุกเสาร์อาทิตย์ สะดวกวันไหนนัดมาได้เลย”

“ครับ” ติณณ์รับคำด้วยความดีใจ ก็พอดีนลินเดินลงมา เธอถามติณณ์ว่ามานานแล้วหรือ ติณณ์ยืนขึ้นมองเธออย่างอ่อนโยนตอบอย่างสุภาพ “ก่อนคุณลงมาแป๊บเดียว...สุขสันต์วันเกิดครับ” ติณณ์ยื่นกล่องของขวัญให้ นลินรับของขวัญเอ่ยขอบคุณด้วยความปลื้มปีติ

ระหว่างทานข้าว...ติณณ์ตักอาหารให้นลินอย่างใส่ใจและถูกใจ จนนลินเปรยๆว่า

“นี่ถ้าเป็นกบคงตักแต่ของที่บัวไม่ชอบให้ทานแล้วละค่ะ”

ยศภัทรเหน็บว่าเหงาหรือที่ไม่มีคนแกล้ง เธอบอกว่าไม่เหงา ดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องทะเลาะกันให้หงุดหงิด

ชลัชเอ่ยอย่างชื่นชมว่า หวังว่าติณณ์จะดูแลนลินแบบนี้ตลอดไป ติณณ์สัญญาว่าจะดูแลเธอให้มีความสุขตลอดชีวิต ชลัชขอบใจ ยศภัทรโวยชลัชว่า

“ลำเอียง! ตอนที่นายกบสัญญา คุณขู่กลับว่าถ้าผิดสัญญาคุณจะฆ่านายกบ แต่ติณณ์สัญญาเหมือนกันเปี๊ยบ คุณไม่ขู่กลับ แล้วยังขอบใจด้วย”

“ผมเชื่อใจติณณ์มากกว่าลูกชายจอมกะล่อนของคุณ”

“ลูกผมแค่เป็นคนขี้เล่น ไม่ได้กะล่อน”

“ให้ท้ายอย่างนี้ไง นายกบถึงไม่ค่อยรู้ตัวว่าตัวเองนิสัยไม่ดี”

ยศภัทรทำท่าจะโต้ยาว แต่พอได้ยินเสียงกมลากระแอมปรามก็เปลี่ยนเสียงเป็นว่าไม่อยากเถียงให้เสียบรรยากาศ

ooooooo

กษิดิฐดินเนอร์กับแตงกวาเซ็งๆ แตงกวาไม่สนใจ ขอแต่เพียงมีเขาอยู่ด้วยเธอมีความสุขก็พอแล้ว

ส่วน ปราณพยายามจะมอมเจน แต่เธอขอน้ำส้มบอกว่าตนไม่ดื่มแอลกอฮอล์เดี๋ยวเมา แต่พอปราณคะยั้นคะยอไม่กี่คำก็ยอมดื่ม แต่ดื่มไปไม่กี่อึกก็เกิดอาการเมาเซจะล้มซบปราณ

ขณะปราณประคองร่างเจน ต่างมองหน้ากันด้วยแววตาปรารถนา ขณะกำลังจะจูบกันนั่นเอง เจนก็ถูกกระชากออกจนหน้าหงายพร้อมเสียงตวาด “นังแพศยา! ผู้ชายคนนี้ผัวฉันอย่ายุ่ง!!”

อณุกานั่นเอง! ปราณหน้าเหลือสองนิ้ว อณุกาตบหน้าเจนแล้วลากปราณออกไป

เป็นผับที่ปภพมานั่งกินดื่มคนเดียวเพราะดารินทร์ค้างที่ปราณบุรี เขาเห็นเจนถูกตบจึงลุกไปถามเจนว่าเกิดอะไรขึ้น  พอรู้เรื่องก็บ่นว่า ถ้ารู้ว่าเธอจะมากับปราณตนจะห้าม เพราะรู้ว่าอณุกาหึงปราณมาก

เมื่อตก อยู่ในสถานการณ์คับขัน ปราณก็เอาตัวรอดโทษว่าเจนหลอกล่อออดอ้อนให้ตนพามา ส่วนเจนก็โทษว่าปราณเป็นคนคะยั้นคะยอชวนมา ปภพจึงจะพาเธอไปส่งบ้าน

เมื่อพลาดจากปราณ เจนเล็งจะจับปภพแทน เพราะเคยได้ยินเอ็ดดี้เล่าว่า ปภพร่ำรวยได้เงินปันผลจากครอบครัวแต่ละเดือนเป็นล้าน เจนวางแผนจับปภพทันที หาทางถ่วงเวลา ทำเป็นว่าตนยังตกใจอยู่ขอนั่งพักก่อนแล้วค่อยกลับ

ระหว่าง นั้นก็หลอกล่อเลียบเคียงถามว่า มานั่งคนเดียวมีเรื่องเครียดอะไรหรือ พอเขาบอกว่านิดหน่อย เธอจึงหยิบแก้วเหล้าให้ “งั้นก็ดื่มหน่อยนะคะ จะได้หายเครียด” ปภพรับไปดื่มดับความน้อยใจดารินทร์ที่ลืมนัดฉลองวันแต่งงานกัน

เจนมองปภพ ยิ้มอย่างสมใจกับแผนการของตน แล้วเร่งทั้งมอมทั้งอ่อย จนปภพหวั่นไหวเมาไม่ได้สติ จึงพาไปบ้านตัวเอง จันทร์ดีใจรีบมาช่วยประคองนึกว่าเป็นปราณ แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ก็ปล่อยมือจนทั้งสองแทบล้ม เจนถามว่าปล่อยทำไม

“แบกแต่คนรวยโว้ย ไม่รวยไม่แบก” จันทร์ทำท่าจะผละไป

“ไม่รวยฉันไม่พามาให้เสียแรงหรอก คนนี้ทำงานที่เดียวกับฉัน เป็นลูกเจ้าของสวนยาง  มีเงินเป็นสิบล้าน”

“สิบล้าน! แบบนี้ค่อยมีแรงแบกหน่อย” แล้วจันทร์ก็เข้ามาช่วยประคองปภพพาเข้าห้องที่เตรียมไว้แล้ว ชมเปาะว่า “ถือว่าแกเฮงมากนะเนี่ยที่รอดจากผู้ชายที่เกาะเมียกินแล้วได้ลูกเจ้าของสวน ยางมาแทน...มั่นใจได้เลยว่า ไม่มีใครตามมาลากไอ้นี่กลับแบบคราวคุณกบ คืนนี้แกได้ผัวเศรษฐีแน่ๆ” จันทร์ฝันหวานถึงวันพรุ่งนี้ที่จะได้เงินฟ่อนมาใช้อย่างเบิกบานใจ

ปภพเมาเกือบไม่ได้สติ พร่ำเรียกแต่เจน...เจน...พอเธอเข้าไปหาก็คว้าไปจูบอย่างโหยหา

ooooooo
นลินกับติณณ์เดินเล่นกันอยู่แถวริมรั้วหน้าบ้าน เห็นกษิดิฐจอดรถลงมาเปิดประตูรั้ว เธอทักว่ากลับมาแล้วหรือ ถูกเขาตอบกวนๆว่าไม่กลับแล้วจะเห็นตนอยู่ตรงนี้หรือ

กษิดิฐหงุดหงิดที่เห็นเธออยู่กับติณณ์อย่างมีความสุข  เขาหุนหันขึ้นรถขับเข้าบ้านไป นลินมองทั้งหมั่นไส้ทั้งขำ

กลับถึงห้องนอนแล้ว กษิดิฐจับตาดูอยู่จนเห็นติณณ์กลับไปแล้วจึงโทร.เรียกนลินให้ลงมา แล้วปีนข้ามรั้วไปมอบของขวัญให้เธอ นลินรับของขวัญแล้วจะกลับเข้าบ้าน เขาบอกว่าให้เปิดดูก่อนอยากรู้ว่าชอบไหม แล้วพากันไปนั่งเก้าอี้ใกล้ต้นรักริมรั้ว

พอนลินเปิดออกดู เป็นกล่องดนตรีสวยงามกำลังบรรเลงเพลงเพราะอยู่ เขาบอกเธออย่างภูมิใจว่า

“เอาไว้ฟังเวลาเครียด ดนตรีบำบัดทำให้หายเครียดได้” นลินบอกว่าตอนนี้ตนไม่เครียด แต่กำลังมีความสุขมาก กษิดิฐหน้าเสียตำหนิตัวเองว่าซื้อของให้ไม่ดูกาลเทศะเลย “ใช่...ไม่ใส่ใจเลยว่าตอนนี้บัวรู้สึกยังไง แต่ยังไงก็ขอบใจสำหรับของขวัญนะ แกะของขวัญแล้ว เข้าบ้านได้รึยัง”

“จะไปไหนก็ไปเถอะไป” ตอบเสียงมะนาวไม่มีน้ำ เลยถูกทุบอย่างหมั่นไส้ถามว่า

“ถามดีๆ ตอบดีๆไม่ได้รึไง”

กษิดิฐมองตามนลินที่เดินงอนๆกลับเข้าบ้านไปแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

เมื่อนลินกลับถึงห้อง เอาของขวัญของกษิดิฐวางแล้วเปิดของขวัญของติณณ์ดู มีการ์ดสวยเขียนไว้ว่า

“คิดว่าของขวัญชิ้นนี้คงถูกใจคุณนะครับ” พอเปิดออกดู เป็นแม็คบุ๊กรุ่นใหม่ล่าสุดก็ยิ่งตื่นเต้น แต่พอเอาของขวัญสองชิ้นมาเทียบกันก็พึมพำขำๆ

“คุณติณณ์ให้อุปกรณ์ทำงาน แต่กบให้กล่องดนตรี...ของขวัญของกบสาระเหมือนกบเลย”

ooooooo

เช้านี้ นลินเตรียมตัวจะไปทำงาน กษิดิฐกำลังจะไปเหมือนกัน เขาบอกให้รอด้วย ถึงไปรถคนละคันก็อยากไปด้วยกัน แล้วรีบไปเปิดประตูรั้ว ผลีผลามไม่ระวังถูกประตูรั้วหนีบมือจนร้องลั่น

นลินรีบลงจากรถมาดูและหายาทาให้อย่างเป็นห่วง ทำไปก็บ่นไปว่าทำอะไรไม่ระวังเลย เขาโอดครวญว่าก็กลัวเธอจะไม่รอ นลินหมั่นไส้เลยแกล้งทายาแรงๆ บ่นว่ารอแล้วยังว่ากันอีก เลยกลายเป็นหยอกล้อหัวเราะขำกันเอง

ยศภัทรกับกมลาที่ยืนดูอยู่พลอยยิ้มไปด้วย ยศภัทรกระซิบว่า

“เห็นตากบเจ็บก็รีบแจ้นลงจากรถมาทายาให้ ห่วงตากบขนาดนี้ เมื่อไหร่บัวจะรู้ตัวซะทีว่า รักตากบไม่ได้รักติณณ์”

“เวลาเท่านั้นที่จะทำให้บัวรู้ใจตัวเอง...ขอให้บัวรู้ใจตัวเองก่อนแต่งงานกับคุณติณณ์ด้วยเถอะ...” กมลาภาวนา

ooooooo

ปภพรู้สึกตัวในตอนเช้า เขาตกใจมากเมื่อเห็น เจนนอนกระซิกๆ อยู่ข้างๆ และตัวเองก็อยู่ในสภาพที่ เปลือยอยู่ในผ้าห่ม

คิดทบทวนแล้ว ปภพจำได้แค่เจอกับเจนที่ผับ หลังจากนั้นจำอะไรไม่ได้ เจนเล่าไปร้องไห้ไปว่าตนเห็นเขาเมามากเลยพามานอนที่บ้าน แต่พอตนจะออกไปนอนกับแม่ก็ถูกเขาดึงไว้ แล้วก็...เจนร้องไห้โฮๆ ปภพเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ทันไร จันทร์ก็มาร้องเรียกเจน ทำเป็นเปิดประตูเข้ามาเจอปภพ โวยวายร้องไห้ฮือๆ เสียใจที่เจนพาผู้ชายมานอนที่บ้าน

“ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเองครับ” ปภพแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ

จันทร์ยื่นคำขาดให้เขาต้องรับผิดชอบ เจนบอกว่าเขามีเมียแล้วจะมารับผิดชอบตนได้อย่างไร จันทร์เลยยิ่งโวยว่าอย่างนี้แล้วเจนจะใช้ชีวิตที่มีตราบาปติดตัวต่อไปอย่างไร เจนทำตัวเป็นนางเอกที่แสนดีตามเคย บอกแม่ว่าตนจะอดทนให้ได้

“ผมจะรับผิดชอบเจนครับ ผมจะดูแลเจนเหมือน ที่ผมดูแลรินทร์ เพราะตอนนี้เจนก็เป็นเมียผมเหมือนที่รินทร์เป็น”

สองแม่ลูกหายเศร้าเลิกโวยเป็นปลิดทิ้ง เจนยัง คร่ำครวญที่ตนต้องตกเป็นเมียน้อยโดยไม่ตั้งใจ

“พี่ขอโทษที่ทำลายชีวิตเจน มีอะไรไว้เราค่อยคิดแก้ปัญหากันใหม่นะ ตอนนี้พี่ขอกลับบ้านก่อน เดี๋ยวรินทร์กลับมาแล้วหาพี่ไม่เจอจะเป็นเรื่องใหญ่”
แต่พอปภพจะกลับจริงๆ จันทร์ก็กุมหัวใจร้องอย่างเจ็บปวด เจนบอกว่าโรคหัวใจแม่กำเริบ ยังไงก็ให้ปภพช่วยเรียกแท็กซี่ให้ตนพาแม่ไปโรงพยาบาลก่อนค่อยกลับ เขาจึงควักเงินให้ปึกหนึ่งแล้วรีบออกไป

พอปภพออกไป จันทร์ก็แย่งเงินจากเจนไปนับมือเป็นระวิง ปรากฏว่าได้มาสองหมื่น เจนแบ่งให้จันทร์ ห้าพัน ถูกโวยว่าเล่นละครเหนื่อยพอกันก็ต้องแบ่งเท่าๆ กัน แต่เงินอยู่ในมือเจน เมื่อแบ่งให้ห้าพันก็ต้องแค่ห้าพัน จันทร์ได้แต่ตะโกนด่า

“กับแม่กับเชื้อยังเขี้ยว อีลูกอกตัญญู!”

ooooooo

ฝ่ายดารินทร์กับมัญจาไปหาหลักฐานจากรีสอร์ต แม้จะได้มาแค่ภาพนลินถูกไอ้โม่งบุคลิกเหมือนปราณโปะยาสลบแต่ทั้งสองก็เชื่อว่าเป็นหลักฐานที่จะลบมลทินให้นลินได้

กลับมาถึงบ้านดารินทร์ตกใจที่ปภพยังไม่ไปทำงาน เขาบอกว่าวันนี้มีนัดคุยกับลูกค้าเลยไปสายหน่อย ส่วนรถที่ไม่ได้เอากลับบ้านเพราะเสียลากไปซ่อมที่อู่เดี๋ยวจะนั่งแท็กซี่ไปเอา

“ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ ต้องรีบเข้าออฟฟิศ” ดารินทร์รีบเดินไป ปภพมองตามอย่างรู้สึกผิดมากแต่ยังไม่กล้าบอก

พอไปถึงออฟฟิศ ดารินทร์บอกทรายแก้วว่าขอพบอณุกา เมื่อได้รับอนุญาต ดารินทร์เข้าไปบอกว่า

“คือรินทร์อยากรบกวนเชิญคุณณุกากับคุณปราณ ไปที่ห้องประชุมหน่อยค่ะ”

“ไปทำไม”

“อธิบายไปมันไม่ได้อารมณ์ เชิญคุณณุกาไปดูด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ ได้อารมณ์กว่าเยอะ”

อณุกากับปราณมองดารินทร์อย่างสงสัย
เมื่อเข้าไปในห้องประชุม ปราณเห็นกษิดิฐมานั่ง อยู่ด้วย เขาถามว่ามาทำไม ในนี้มีแต่พนักงานของภัทรฯ เขาเกี่ยวอะไรด้วย กษิดิฐตอบกวนๆว่าเรื่องนี้ต้องถามมัญจาเพราะเธอเป็นคนไปตามตนมา

“ทุกคนใจเย็นๆนะคะ มากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วเดี๋ยวก็ได้รู้แน่นอนว่ามิ้นท์กับพี่รินทร์ตามทุกคนมาทำไม” มัญจาประกาศแล้วกดรีโมตเครื่องเล่นดีวีดี
ทีวีปรากฏภาพนลินถูกโปะยาสลบแล้วอุ้มออกไป ทุกคนตกใจ สารัชโวยวายขึ้นทันทีว่า

“คุณบัวโดนโปะยาสลบอย่างที่บอกจริงๆด้วย คุณบัวไม่ได้โกหก”

ดารินทร์กับมัญจาช่วยกันชี้แจงจากภาพที่เห็นว่า แสดงว่ามีผู้ไม่ประสงค์ดีจับติณณ์กับนลินไปนอนด้วยกัน ไม่ได้นัดแนะกันอย่างที่ทุกคนเข้าใจ

“เสียดายไม่ได้ภาพหน้าห้องคุณติณณ์มาด้วย ไม่อย่างนั้นทุกคนอาจจะได้รู้ก็ได้ว่าใคร...เป็นคนวางแผนชั่วนี้” พูดพลางปรายตาไปทางแตงกวา ฝ่ายนั้นทำเชิดหน้าคอแข็งอย่างไม่แยแส

เมื่อเรื่องเข้าทางตนเช่นนี้ อณุกาตัดสินว่าเมื่อติณณ์ไม่ได้มีอะไรกับนลินก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับเธอ ติณณ์สวนขึ้นทันควันว่า

“ครับพี่ณุกา...ผมไม่ได้แต่งงานกับคุณบัวเพราะความรับผิดชอบ แต่ผมแต่งงานกับคุณบัวเพราะความรัก”

“ฮิ้ววววววว...หวานอ่ะ” มัญจาร้องอย่างโดนใจ นลินยิ้มอย่างมีความสุข แต่อณุกามองติณณ์อย่างไม่พอใจ

นลินขอบคุณดารินทร์กับมัญจาที่ช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตน ส่วนคนรอบข้าง ทุกคนต่างรู้สึกผิดที่ไม่เชื่อคำชี้แจงของนลินแต่แรก ต่างพากันขอโทษเธอ
มัญจาพูดขึ้นอย่างทึ่งว่า แตงกวาเก่งมากที่ทำให้ปราณยอมร่วมมือด้วยได้

“พี่ณุกาให้คุณพ่อของแตงกวาช่วยเรื่องธุรกิจ ผมว่าที่คุณปราณเอาใจคุณแตงกวาก็เพื่ออยากให้คุณพ่อของคุณแตงกวาพอใจ...ผมขอโทษนะครับคุณบัว” นลินถามว่าขอโทษตนเรื่องอะไร ติณณ์จึงเล่าว่า “คุณแตงกวาเคยชวนผมให้ช่วยทำให้คุณกับกบเลิกกัน แต่ผมไม่ร่วมมือ เขาเลยบอกว่าจะทำทุกอย่างเอง ทริปทะเลผมรู้อยู่แล้วว่าเขาจะแกล้งคุณแต่ก็ยังระวังไม่ดีพอ คุณแตงกวาเลยแกล้งคุณสำเร็จ”

มัญจาถามว่าเราจะทำอย่างไรกับแตงกวาและปราณดี ติณณ์บอกว่าหลักฐานแค่คำพูดของดารินทร์กับมัญจาคงทำอะไรพวกเขาไม่ได้ กษิดิฐพูดอย่างมีอารมณ์ว่าเราไม่ควรปล่อยให้คนชั่วลอยนวล เราต้องทำอะไรสักอย่างให้เขารับกรรมบ้าง

“ถ้าแก้แค้น พวกเขาก็ต้องโกรธ แล้วก็ต้องหาทางแกล้งให้คุณบัววุ่นวายอีก เราว่าไม่ควรแก้แค้น แต่อยู่ห่างๆ พวกเขาแล้วก็ระวังตัวให้มากขึ้นดีกว่า” ติณณ์เสนอ ดารินทร์ถามความคิดเห็นนลิน เธอตอบอย่างเบื่อหน่ายว่า

“บัวเหนื่อยกับการมีเรื่องกับแตงกวาเต็มทีแล้วค่ะ บัวเลือกทำตามคำแนะนำของคุณติณณ์”

ติณณ์ยิ้มดีใจ ทุกคนเห็นด้วยกับติณณ์ ทำให้กษิดิฐยิ่งรู้สึกเจ็บปวดที่นลินยืนอยู่ข้างติณณ์อีกตามเคย...

ooooooo

แตงกวาไม่พอใจปราณมากที่ทำงานไม่รอบคอบจนเรื่องเกือบพัวพันถึงตน

ปราณพูดอย่างผยองว่าต่อให้มีภาพเธอกับตน พ่อเธอกับอณุกาก็ต้องช่วยเราอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ก็ไม่มีใครว่าอะไรเราได้ และนลินก็กำลังจะแต่งงานกับติณณ์ไม่ว่าเขาจะนอนด้วยกันมาแล้วหรือไม่ นลินก็ไม่กลับไปหากษิดิฐอีกแล้ว ถามว่า...

“ภาพนั้นไม่เห็นจะมีผลอะไรกับคุณเลย คุณจะโกรธไปทำไม”

“ฉันเกลียดคนทำงานไม่รอบคอบ เพราะมันจะนำความหายนะมาให้ฉัน...ทำอะไรไม่ได้เรื่องได้ราว อย่างนี้น่ะสิถึงไปไหนไม่รอด ต้องทนอยู่ให้พี่ณุกาโขกสับอยู่อย่างนี้”

“ที่ผมไม่ไปไหน เพราะผมรักคุณณุกา ไม่ใช่เพราะเป็นคนไม่ได้เรื่อง” ปราณโต้อย่างไม่พอใจแล้วหุนหันออกไป

แตงกวาหางตามองตามปราณไปอย่างไม่เชื่อว่าเขารักอณุกาจริง

เจนมาทำงานในวันรุ่งขึ้น เธอเอาเงินหนึ่งหมื่นสี่พันสามร้อยแปดสิบบาทมาดักคืนให้ปภพ บอกว่าเหลือจากที่พาแม่ไปหาหมอ แสดงความซื่อจนปภพซึ้งใจบอกให้เธอเก็บไว้ใช้ พอดีเจอเอ็ดดี้เลยชวนกันขึ้นห้องทำงาน

เมื่อมาถึงห้องทำงาน เจนดูแลปภพเป็นพิเศษบอกว่าอยากทำหน้าที่ของ...ปภพรีบบอกว่าไม่ใช่ที่นี่ ไม่นานกษิดิฐก็เข้ามา เจนวางแผนต่อทันที เธอเข้าไปขอลาออกอ้างว่าทนกับการระรานของแตงกวาไม่ไหว กษิดิฐเห็นใจให้เงินล่วงหน้า 3 เดือนชดเชย บอกว่าเอาไว้ใช้ระหว่างหางานใหม่ ทั้งยังจัดเลี้ยงส่งเจนเที่ยงนี้ด้วย

ปภพตามเกมเจนไม่ทัน ดักเรียกเธอไปตำหนิว่าจะลาออกทำไมไม่ปรึกษากันก่อน เจนมารยาต่อทันทีทำเสียงเครือว่า

“เจนกลัวพี่ภพไม่ให้ออก เพราะเจนลาออกเพราะพี่ภพ” ทำให้ปภพรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นที่ทำให้เธอต้องลำบากหางานใหม่ เจนตีหน้าเศร้าพูดอย่างแสนซื่อว่า “ก็ยังดีกว่าคนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแล้วพี่ภพเดือดร้อน”

“ขอบใจมากนะที่เสียสละเพื่อพี่” ปภพเอ่ยอย่างซึ้งใจและรู้สึกผิดมาก

ooooooo

เพราะเป็นโปรเจกต์ที่ตัวเองรับผิดชอบ นลินจึงต้องมาดูแลการเลือกนายแบบโฆษณายาแก้ไอของกัญญา แต่ผ่านไปหลายคนก็ไม่ถูกใจกัญญา

จนกระทั่งมานั่งสรุปกัน กัญญาบอกว่าชอบคอนเซปต์จีบสาวย้อนยุคที่ทักว่า “จะไปไหนจ๊ะน้องสาว” แต่นายแบบแต่ละคนไม่ได้เรื่องเลย นลินบอกว่าเดี๋ยวจะรีบแคสมาให้ดูใหม่ กัญญาบอกว่ายังมีเอกสารที่จะให้แต่อยู่ที่รถให้ตามไปเอา

ขณะที่นลินตามไปเอาเอกสารนั้น เจอกษิดิฐที่หน้าลิฟต์ เขาทักนลินอย่างร่าเริงขี้เล่นตามแบบของตัวเองว่า

“จะไปไหนจ๊ะน้องสาว”

กัญญาชอบใจมาก ถามว่าเป็นใคร นลินบอกว่าเพื่อน กัญญาระบุว่า ต้องการเพื่อนเธอคนนี้เป็นนายแบบ

แต่พอนลินไปคุยกับกษิดิฐ เขาเล่นตัวว่าไม่ชอบชีวิตที่วุ่นวายและอายเมื่ออยู่หน้ากล้อง จนเธอต้องขอร้องว่า

“ถ้ากบไม่มาเป็นนายแบบให้ คุณกัญญาจะต้องว่าบัวว่าไร้ฝีมือ แล้วก็อาจจะโกรธจนไปจ้างบริษัทอื่น งานนี้อายแค่ไหนกบก็ต้องมาเป็นนายแบบให้บัว” กระนั้นเขาก็ยังปฏิเสธ จนเธอต้องยอ “กบสุดหล่อ สุดแสนใจดี

มีน้ำใจ ช่วยบัวหน่อยนะ...นะ” เขาจึงตกลงเป็นนายแบบให้

ข่าวนี้รู้ถึงหูปราณ เขาไปบอกแตงกวาทันทีว่ากษิดิฐเป็นนายแบบให้งานของนลิน แตงกวาลิ่วไปหาอณุกาเสนอว่า

“พี่ณุกาคะ แตงกวาไม่อยากให้กบกลับไปใกล้ชิดกับบัวอีก แตงกวาอยากทำโปรเจกต์นี้เอง” แต่อณุกาอ้างว่าลูกค้าชอบงานของนลินมากและชื่นชมที่นลินเอากษิดิฐมาเป็นนายแบบได้ ถ้ายกโปรเจกต์นี้ให้เธอลูกค้าคงไม่ยอม

“พี่ณุกาจะไม่ช่วยแตงกวาเหรอคะ” เธอเสียงแข็งขึ้น

“โธ่น้องแตงกวาก็รู้ว่าพี่ช่วยน้องแตงกวามาตลอด ตอนนี้นลินเป็นแฟนติณณ์ อยู่ใกล้กบยังไงก็ไม่คิดอะไรมากไปกว่าเพื่อนหรอก น้องแตงกวาอย่าคิดมากไปเลย”

แตงกวาเดินกลับไปอย่างไม่พอใจ ปราณเข้าไปพูดกับอณุกาทันทีว่า

“ผมไม่ได้แอบฟังนะ แต่บังเอิญมาได้ยินพอดี แล้วก็รู้ว่าคุณเอาโปรเจกต์นี้ให้คุณแตงกวาได้ แล้วทำไมคุณไม่ให้”

“คุณกัญญาเป็นลูกค้าใหม่ ฉันอยากให้คนที่ฉันเชื่อมือที่สุดทำงานให้ เขาจะได้ประทับใจแล้วก็เป็นลูกค้าประจำของบริษัทเรา”

ปราณลอบมองอณุกาอย่างสมเพชที่ทำทุกอย่างเพื่อธุรกิจของตัวเองทั้งสิ้น

ooooooo

แผนของอณุกากับปราณได้ผล  เพราะทั้งติณณ์ และนลินต่างมีงานมากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะพบปะ หรือทานข้าวด้วยกัน

ฝ่ายปภพที่ผิดหวังไม่ได้ไปดินเนอร์ฉลองครบรอบวันแต่งงานกับดารินทร์ เมื่อเธอกลับมา เขาเอาสร้อยเพชรให้เป็นของขวัญ แต่พอเอาให้กลับถูกบ่นว่าซื้อมาทำไมตนมีอยู่หลายเส้นแล้ว พูดแข็งๆว่าวันหลังไม่ต้องซื้อ เปลืองสตางค์เปล่าๆ

ความแข็งกระด้างของดารินทร์ ทำให้ปภพคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา บอกเธอว่า เพื่อนเพิ่งโทร.มานัดทานข้าวกัน ตนขอออกไปทานข้าวกับเพื่อน ดารินทร์บอกให้ไปเลย ไปเฮฮากับเพื่อนๆบ้าง ชีวิตจะได้สมดุล

“ครับ” ปภพรับคำเซ็งๆ

ที่แท้ปภพน้อยใจ โทร.นัดเจนไปกินข้าวกัน เจนดีใจมาก แต่พอบอกจันทร์ที่กำลังไหว้ต้นไม้มีมาลัยหลากสีคล้องอยู่ จันทร์ก็ขอไปด้วย เจนไม่ให้ไป อ้างว่ากินข้าวเสร็จตนจะอ้อนให้ปภพพาเข้าโรงแรมแล้วแม่จะไปด้วยได้ยังไง

“ไม่ให้ไปด้วยแล้วมาบอกทำไมวะ” จันทร์บ่นกระปอดกระแปด

“แม่กลับบ้านไม่เจอฉันจะได้ไม่โวยวายไง ฉันแต่งตัวก่อนนะแม่”

“สมาธิกระเจิงหมดแล้ว ต้องตั้งต้นใหม่เลย” จันทร์บ่นแล้วหันไปไหว้ต้นไม้ใหม่

ooooooo

เพราะกษิดิฐรับปากจะเป็นนายแบบให้นลิน จึงถูกเธอบังคับควบคุมอาหารและการออกกำลังกาย เพิื่อให้ร่างกายเฟิร์มในวันถ่ายแบบ

อันดับแรกต้องควบคุมอาหาร ให้กินแต่ผักกับเนื้อสัตว์ที่ต้มหรือนึ่งเท่านั้น กษิดิฐบ่นว่า แค่ถ่ายแบบทำไมต้องทำให้ชีวิตยุ่งยากขนาดนี้ด้วย แต่ก็ถูกนลินขู่แกมบังคับให้ทำตามข้อกำหนดของตน

และเพื่อกันถูกตุกติก นลินให้กษิดิฐนอนบ้านตนด้วย แต่ให้เขานอนพื้น ตัวเองนอนโซฟา

ยังไม่ทันนอน นลินก็ได้รับโทรศัพท์จากติณณ์ เธอเอามือถือไปคุยข้างนอก คุยเสร็จกลับมาเห็นเขายังไม่นอน ถามว่าทำไมถึงยังไม่นอน กษิดิฐบอกว่าหิวเธอให้กินน้ำ เขาบ่นว่ากินน้ำไม่อิ่ม เธอเลยปอกแอปเปิ้ลให้กิน

กษิดิฐได้ที ไม่ยอมกินเอง อ้าปากรอรับอย่างเดียว นลินจำต้องป้อนให้ เธอป้อนอย่างกระแทกกระทั้น กษิดิฐยิ้มขำที่แกล้งเธอได้

ooooooo

ปภพพาเจนไปทานอาหารในร้านหรู เจนดูแล เขาอย่างเอาอกเอาใจจนปภพยิ้มอย่างสบายใจ เจน

ถามว่ายิ้มอะไรหรือ?

“พี่คิดไม่ถึงน่ะว่ามาทานข้าวกับเจนแล้วจะสบายใจอย่างนี้”

“เหมือนที่เจนก็ไม่คิดว่าอยู่ใกล้พี่ปภพแล้วจะอบอุ่น แล้วนึกยังไงคะถึงชวนเจนออกมาทานข้าว”

“พี่คิดถึงเจน” ปภพตอบมองหน้าเจนอย่างมีความสุข

ที่ร้านอาหารเดียวกัน แตงกวาพาอภิชาติมาทานข้าวอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง แตงกวาไปเห็นเจนกำลังออกจากห้องน้ำ เธอเอะใจว่าลำพังเจนจะมีปัญญามากินอาหารร้านนี้หรือ จึงสะกดรอยไปจนถึงโต๊ะ เห็นเจนเข้าไปนั่งคนเดียวเพราะเป็นจังหวะที่ปภพลุกไปเข้าห้องน้ำพอดี

“เป็นไปไม่ได้ที่แกจะมาคนเดียว” แตงกวาไม่เชื่อ จึงรีรอเพื่อจะจับให้ได้ว่าเจนมากับใคร แต่พอปภพเดินกลับมาที่โต๊ะ แตงกวากลับไม่ทันเห็นหน้าเขาเพราะถูกพนักงานถือกระดานดำแผ่นใหญ่จะไปวางที่หน้าร้านเดินมาบังพอดี

“มากับผู้ชายจริงๆด้วย ขอดูหน้าหน่อยเถอะว่าใคร”
แตงกวารีบตามไป ปรากฏว่าปภพกับเจนขึ้นรถออกไปแล้ว เลยยืนหงุดหงิด ปภพบอกเจนว่าจะไปส่งที่บ้าน เจนขอร้องให้อยู่ด้วยกันอีกหน่อยได้ไหมเพราะตนยังไม่อยากกลับบ้าน

“แม่เจนไม่สบาย...เจนไม่ต้องรีบกลับไปอยู่กับแม่หรือ”

“เมื่อกี๊เจนโทร.หาแม่แล้ว แม่บอกว่าค่อยยังชั่วขึ้นมาก กินยาแล้วกำลังจะเข้านอนไม่ต้องห่วงค่ะ เจนคิดถึงพี่ี่ภพ เราอยู่ด้วยกันอีกหน่อยนะคะ” เจนอ้อน ปภพพยักหน้ายิ้มให้อย่างอ่อนโยน

ทั้งคู่ไปจบกันที่โรงแรม เจนนอนมองปภพอย่างมีความสุข สมหวัง บอกเขาว่า

“พี่ปภพคะ เจนคิดว่า...เจนรักพี่ค่ะ...เจนเคยได้ยินแต่คนอื่นพูดว่า ถ้าเราตกเป็นของผู้ชายคนไหน เราก็จะรักผู้ชายคนนั้น...ตอนแรกเจนไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เจนเชื่อสนิทใจเลยค่ะ พี่ภพล่ะคะ รักเจนบ้างรึเปล่า”

ถามแล้วเห็นปภพอ้ำอึ้ง เจนตัดพ้ออย่างน้อยใจว่า “ในใจพี่มีแต่พี่รินทร์จะรักเจนได้ยังไง เจนไม่น่าถามโง่ๆเลย”

“ถึงพี่จะไม่รักเจนเท่ารินทร์แต่พี่ก็มีความสุขมากนะเวลาที่ได้อยู่กับเจน”

“ถ้ามีความสุข พี่ภพก็ออกมาอยู่กับเจนแบบนี้อีกนะคะ เจนไม่รบกวนเวลาพี่ี่ภพมากหรอกค่ะ ขอแค่อาทิตย์ละวันก็พอ”

ปภพมองเจนอย่างชื่นชมที่เธอขออย่างเจียมตัว

กว่าปภพจะกลับถึงบ้านก็ดึกแล้ว เขาเข้าห้องนอนเห็นดารินทร์นอนหลับอยู่ เขามองเธอ...ถอนใจอย่างรู้สึกผิด

ooooooo

เพราะถูกนลินจับมาเคี่ยวเข็ญทั้งเรื่องกินเรื่องนอน จนกษิดิฐบ่นว่าถ้ารู้ว่าเป็นนายแบบแล้วต้องทำแบบ นี้ตนไม่เป็นแล้ว บอกนลินให้ไปหาคนใหม่มาแทนเลย

ไม่เพียงถูกสั่งให้กินแต่ผักเยอะๆ เวลานอนและตื่นยังต้องตรงเวลา กษิดิฐอึดอัดใจยิ่งกว่านั้นเมื่อนลินให้ติณณ์มาเป็นเทรนเนอร์ให้เขาด้วย แต่เพราะไม่คุ้นชินกับเครื่องออกกำลังกาย ติณณ์จึงทำให้ดูเป็นตัวอย่าง พอเห็นติณณ์ในชุดออกกำลังขึ้นเดินบนลู่วิ่งให้ดู กษิดิฐถามว่า “ทำไมติณณ์ทำแล้วมันดูง่ายจัง”

“ก็เพราะคุณติณณ์เก่งไง” นลินตอบทันที ไม่เพียงเท่านั้น พอติณณ์เพิ่มความเร็วแล้ววิ่ง นลินอุทานอย่างตื่นเต้น “คุณติณณ์เขาเท่เนอะ” ทำเอากษิดิฐเซ็งจนแทบไม่อยากฝึกเลย

ฝ่ายแตงกวา หลังจากข่มขู่จนเจนลาออกจากงานไปแล้ว ก็หาเลขาคนใหม่มาให้กษิดิฐเป็นหญิงอายุ 50 เศษ เป็นเลขามาแล้ว 30 ปี บอกกษิดิฐว่า “รับรองช่วยงานกบได้มากกว่านังเจน”

กษิดิฐไม่พอใจที่แตงกวาทำให้เจนลาออกแล้วยังมาวุ่นวาย แตงกวาพูดเย้ยว่า

“จะบอกให้รู้ไว้นะว่าที่นังเจนลาออกเพราะมันจับผู้ชายได้แล้ว วันก่อนแตงกวาไปทานอาหารฝรั่งเศสกับคุณพ่อ แตงกวาเห็นมันไปกินข้าวกับผู้ชาย”

ปภพนั่งฟังอยู่เขาใจหายวาบเงี่ยหูฟังตัวแข็งทื่อ แต่พอแตงกวาบอกว่าเสียดายที่ตามไปดูหน้าไม่ทันเลยไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ปภพก็โล่งอก

“จะเป็นใครก็เรื่องของเจนอย่าไปยุ่งกับเขาเลย เอา เป็นว่า กบขอรับพนักงานเองนะ” กษิดิฐตัดบทหันไปทางคนใหม่ที่แตงกวาหามา “ขอโทษนะครับที่ทำให้เสียเวลา”

หลังจากติณณ์ขอให้อณุกาไปขอนลินให้ตนแล้ว วันนี้เขามาหานลินที่ออฟฟิศเห็นเธออยู่คนเดียวถามว่าคนอื่นหายไปไหนหมด นลินบอกว่าออกกองกันหมด

“ผมกำลังจะออกไปหาลูกค้าเหมือนกัน แต่จะมาขอให้คุณช่วยนัดคุณพ่อคุณแม่ให้ก่อน ผมจะให้พี่ณุกาไปสู่ขอคุณวันเสาร์นี้นะครับ”

“ช่วงนี้บัวต้องเตรียมถ่ายงานของคุณกัญญา บัวยุ่งมากเลยค่ะ เอาไว้รอให้เสร็จงานคุณกัญญาก่อนแล้วค่อยให้คุณณุกาไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่ดีกว่านะคะ” นลินพูด ด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนเลื่อนนัดกินข้าวกัน จนติณณ์ แปลกใจ แต่ก็บอกว่า

“แล้วแต่คุณบัวครับ”

ooooooo

แตงกวาไม่ได้หยุดแค่นั้น เช้านี้เธอไปหากษิดิฐได้ยินเขาบ่นเรื่องมานอนบ้านนลิน เธอแว้ดใส่ทันที

“นี่กบมานอนบ้านบัวทุกคืนเลยเหรอ”

นลินชี้แจงเซ็งๆ ว่าก็แค่เอามาดูแลไม่ให้เขาแอบกินข้าวเย็นแล้วก็พาไปออกกำลังกายตอนเช้าเท่านั้น กษิดิฐเองก็ติงว่า นลินจะแต่งงานกับติณณ์อยู่อีกไม่กี่   วันนี่แล้ว เลิกหึงไม่มีเหตุผลเสียที

“ถ้าไม่อยากให้แตงกวาหึง กบก็ต้องไปกับแตงกวา” นลินบอกว่าเขาต้องไปถ่ายโฆษณากับตน “ฉันก็ไม่ได้จะไม่ให้กบไป ฉันแค่จะพากบไปเอง” เธอโต้นลินแล้วบอกกษิดิฐว่า ต่อไปนี้ตนจะมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวและจะดูแลเขาเอง

นลินฉุนขาดแต่ไม่อยากทะเลาะด้วย บอกแตงกวาว่า อยากดูแลนักก็เอาไปเลย “นัดกอง 8 โมง พากบไปให้ ตรงเวลาด้วย” พูดแล้วเดินไปขึ้นรถตู้เลย กษิดิฐมองแตงกวาเซ็งจนบอกไม่ถูก

แตงกวาขับรถพากษิดิฐไปถึงปาลิโอเขาใหญ่ เขานั่งหลับไปตลอดทาง พอไปถึงแตงกวาปลุกบ่นว่าไม่ยอมคุยเป็นเพื่อนกันเลย

“กบง่วงมากน่ะ ลงไปกันเถอะ กบหิวแล้ว” ว่าแล้วลงจากรถเดินดุ่ยๆ ไปเลย แตงกวามองอย่างน้อยใจแล้วตามลงไป

ooooooo

ระหว่างการถ่ายทำกษิดิฐยังอ้อนให้นลินช่วยทำโน่นทำนี่ให้ นลินเกี่ยงให้ผู้จัดการของเขาทำให้ ทำเอากษิดิฐเซ็ง

กัญญาเอาขวดยาแก้ไอรสใหม่ของบริษัทมาให้เข้าฉาก แตงกวาเห็นแล้วยิ้มอย่างมีแผน

ต่อมา เมื่อเซตพร้อม นายแบบพร้อม จึงเริ่มการถ่ายโฆษณา กัญญา อณุกา และปราณมาดูการถ่ายทำ กัญญาชมว่า

“ทีมงานคุณเซตฉากสวยมาก ฉันชอบ”

แต่พอเริ่มถ่ายทำ กัญญามองนายแบบ โพล่งออกมาอย่างไม่พอใจว่า

“หยุดถ่ายเดี๋ยวนี้ หยุด! ขวดยาแก้ไอนี่เป็นของเก่าที่วางขายไปแล้ว แต่ที่จะถ่ายวันนี้เป็นยาตัวใหม่รสใหม่ ขวดแบบใหม่” พูดแล้วหันไปทางนลิน “ยาที่ฉันเอามาให้เธอเมื่อเช้าอยู่ไหน”

นลินพากัญญาไปดูกล่องใส่ยาที่คนขับรถเอามาให้ ทุกกล่องเป็นแบบเก่าหมด กัญญายืนยันว่าตนจัดของใหม่มากับมือไม่ผิดแน่ นลินนิ่งคิด อึดใจเดียวก็บอกทุกคนว่า

“บัวพอจะรู้แล้วค่ะว่าขวดยาเข้าฉากอยู่ที่ไหน คุณกัญญานั่งรอสักครู่นะ แป๊บเดียว เดี๋ยวได้ขวดยาแบบใหม่มาเข้าฉากค่ะ” บอกแล้วนลินเดินอ้าวออกไปอย่างโมโห กัญญา อณุกาและปราณมองตามไปงงๆ

นลินตรงดิ่งมาหาแตงกวาที่นั่งพักอยู่กับกษิดิฐ ถามอย่างไม่พอใจว่า

“เธอเอายาแก้ไอที่ฉันต้องเอาเข้าฉากไปไว้ที่ไหน” แตงกวามองนิ่ง “ไม่ปฏิเสธ แปลว่าเธอเอาไปจริงๆ เอาของมาคืนฉันเดี๋ยวนี้นะแตงกวา”

แตงกวาเอามือถือออกมาเล่นเกมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กษิดิฐบอกว่างานนี้สำคัญสำหรับนลินมากอย่าแกล้งกันเลย

“ถ้าอยากให้แตงกวาบอกว่ายาแก้ไออยู่ที่ไหน กบต้องสาบานก่อนว่ากลับไปจะแต่งงานกับแตงกวาภายใน 2 เดือน”

นลินโมโหมาก ด่าแตงกวาว่าใช้วิธีสกปรกบังคับให้กษิดิฐแต่งงาน แตงกวาไม่สนใจ ย้ำถามกษิดิฐว่าจะสาบานไหม ทีแรกกษิดิฐลังเลเพราะคำสาบานแรง แตงกวาไม่วอแวตัดบทว่า “ไม่อยากช่วยบัวก็ตามใจ” ทำให้กษิดิฐตัดสินใจสาบาน

“ข้าพเจ้านายกษิดิฐ เกียรติโยธา ขอสาบานว่าจะแต่งงานกับนางสาวโยสิตา ภายใน 2 เดือน ถ้าข้าพเจ้าไม่ทำตามคำสาบาน ขอให้ข้าพเจ้าตายภายใน 3 วัน 7 วัน”

สิ้นคำสาบาน แตงกวาก็ยิ้มระรื่นบอกว่าเดี๋ยวจะไปหยิบยาแก้ไอมาให้ นลินถามกษิดิฐว่าสาบานแบบนั้นทำไม

“บัวเสียงานไม่ได้ แต่กบแต่งงานกับแตงกวาแล้วหย่าได้” นลินบอกว่าแตงกวาไม่ยอมหย่าให้ง่ายๆแน่ “ก็ไว้ค่อยแก้ปัญหากันใหม่ เอาเรื่องบัวให้รอดก่อน มันสำคัญกับบัวที่สุดไม่ใช่เหรอ” เป็นคำตอบที่ทำให้นลินซึ้งใจอย่างที่สุด...

ในที่สุดการถ่ายโฆษณาชิ้นนี้ก็ผ่านไปได้แม้จะต้องเทกถึง 44 ครั้งก็ตาม!

ooooooo

ระยะหลัง ปภพนัดกินข้าวกับเพื่อนอาทิตย์ละ 3–4 วัน จนมัญจาติงกับดารินทร์ว่าบ่อยไปแล้วหรือเปล่า ดารินทร์กลับบอกว่าดีแล้วเพราะปภพอืดอาดยืดยาดอยู่ด้วยแล้วรำคาญ

มัญจาติงว่าระวังเขาหนีไปมีหญิงอื่นแล้วจะเสียใจ ดารินทร์ยิ้มอย่างมั่นใจว่าปภพไม่มีทางนอกใจตนแน่นอน

ความจริงที่น่ากลัวคือ ดารินทร์ไม่รู้เลยว่าปภพมีอะไรกับเจนและเจนกำลังวางแผนฉกปภพไปเป็นของตนคนเดียว

เจนลาออกจากงานแล้ว วันนี้ก็อาเจียนจนจันทร์สงสัยว่าแพ้ท้อง เจนโทร.ตามปภพมาพบ บอกว่าตนท้องได้สองอาทิตย์แล้ว บอกว่าเขาต้องหย่ากับดารินทร์มาแต่งงานกับตน ปภพตกใจมาก บอกว่าตนหย่ากับดารินทร์ไม่ได้จริงๆ แต่รับปากว่าจะดูแลเธอทุกอย่าง ตนทำได้ดีที่สุดคือการเลี้ยงดูเจนกับลูก แต่มากกว่านั้นตนทำไม่ได้

เจนทำเป็นยอมรับชะตากรรม บอกจันทร์ว่าแค่ปภพรับผิดชอบดูแลตนกับลูกก็ดีใจแล้ว จันทร์ถามว่าแล้วคำนินทาของชาวบ้านล่ะ!

“เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นจะได้ไม่มีใครนินทาเราได้” เจนบอกแม่แล้วหันถามปภพ “พี่ภพช่วยหาบ้านใหม่ให้เจนกับแม่ได้ไหมคะ”

“ได้ครับ” ปภพรับปากทันทีอย่างโล่งใจ ส่วนเจนยิ้มร้ายอย่างมีแผนขั้นต่อไป!

เมื่อปภพกลับไปแล้ว จันทร์ถามว่า ทำไมถึงยอมปภพง่ายๆ จะยอมอายอุ้มท้องไม่มีพ่อจริงๆหรือ

“คนอย่างฉัน ไม่ยอมอยู่ในฐานะเมียน้อยหรอก ฉันจะทำให้พี่ภพหย่ากับเมียแล้วก็มาแต่งงานกับฉันให้ได้!” เจนจิกตายิ้มร้าย

ooooooo

เมื่องานชิ้นแรกเสร็จแล้ว ติณณ์พานลินไปเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์เพื่อไปใช้ในเรือนหอ ไม่ว่าเธอเลือกแบบไหนเขาตามใจทุกอย่าง

นลินซื้อของกับติณณ์อย่างสบายใจมีความสุข ผิดกับเวลาอยู่กับกษิดิฐที่จะถูกแกล้งถูกขัดใจไปหมดทุกอย่าง ใจว่อกแว่กจนนลินถามตัวเองว่า “มากับคุณติณณ์ทำไมคิดถึงกบอยู่ได้”

แต่กษิดิฐที่แตงกวาลากไปให้ช่วยเลือกชุดเจ้าสาว เขาตามใจเธออย่างไร้อารมณ์ที่จะออกความคิดเห็นจน แตงกวาชมว่าน่ารักจริงๆ ยังไม่ทันแต่งงานเขาก็ยอมให้ตนจัดการทุกอย่างในชีวิตแล้ว แต่กษิดิฐกลับถามตัวเองในใจว่า

“เจ้าสาวกบอยู่ไหนนี่?” คิดแล้วถอนใจอย่างแสนเศร้า...

ฝ่ายผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ต่างเอาวันเดือนปีเกิดไปให้ซินแสหาฤกษ์แต่ง ปรากฏว่าฤกษ์แต่งของนลิน กับของกษิดิฐตรงกันคือวันที่ 31 เดือนหน้า

“วันเดียวกับของตากบเลย ซินแสคะมันเร็วไปน่ะค่ะ มีฤกษ์อื่นอีกไหมคะ สักปีหน้าหรืออีก 3 ปีก็ได้ค่ะ”กมลาเอ่ย

“ไม่มี...เด็กสองคนนี้ถ้าไม่แต่งกันภายในฤกษ์ที่ให้ไป ดวงชะตาท่านว่าจะโชคร้ายไปตลอดชีวิต”

คำยืนยันของซินแสทำให้กมลากับนันทิดามองหน้ากันอย่างหนักใจ นันทิดาถามว่า

“เอายังไงดีคะคุณกมลา”

“กะว่าจะหาฤกษ์ที่ต้องแต่งช้าๆ ให้เพื่อถ่วงเวลาให้บัวรู้ใจตัวเอง แต่ถ้าไม่ให้แต่งแล้วกบกับบัวต้องโชคร้ายไปตลอดชีวิตเราก็คงฝืนโชคชะตาไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”

“แสดงว่ากบกับบัวไม่ได้เกิดมาคู่กันอย่างที่คุณย่ายอแสงบอกไว้” นันทิดารำพึงอย่างผิดหวัง กมลาเองก็ได้แต่พยักหน้าเศร้าๆ

ooooooo

อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9

อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9

อณุกาคิดหาทางที่จะให้ติณณ์เลิกกับนลินจน เครียด ปราณทำทีเสนออย่างมีแผนซ้อนแผนว่า ถ้าเราไม่รู้การเคลื่อนไหวของทั้งสองเราก็ทำอะไรไม่ได้  เสนอ ให้เอานลินกลับมาอยู่ใกล้ตัวเพื่อจับตาการเคลื่อนไหว ได้ง่ายขึ้น


พูดจนอณุกาเริ่มสนใจ ปราณถามว่า“เคยได้ยิน ประโยคนี้ไหมครับ...รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”



อณุกามองหน้าปราณอย่างชั่งใจ



ที่บ้านนลิน ขณะชลัชนั่งดื่มกาแฟก่อนไปทำงาน ยศภัทรกับกมลาก็เข้ามาอย่างเร่งรีบบอกชลัชให้จองโต๊ะ อาหารเพิ่มจาก 6 ที่เป็น 7 ที่ เพราะจะชวนติณณ์ไปร่วมด้วย



เมื่อชลัชออกไปทำงานแล้ว นันทิดาติงกมลาว่าชวนติณณ์ไปด้วยเดี๋ยวกษิดิฐเห็นสองคนสวีตกันก็จะยิ่งเสียใจ



“ต้องยอมให้กบเสียใจค่ะ เพื่อให้หนูบัวรู้ใจตัวเอง” กมลาตอบอย่างมีแผน นันทิดาฟังแล้วสงสัย



ooooooo



หลังจากเซ็นใบหย่าแล้ว เดินออกมาถึงหน้าอำเภอ นลินก็ได้รับโทรศัพท์จากติณณ์ เธอรับสายอย่างยิ้มแย้ม เลยถูกถามว่าติณณ์ไลน์มาใช่ไหม



“อือ...เขา บอกว่าถึงออฟฟิศแล้ว แล้วก็บอกว่าคิดถึงบัวนะ...กลับถึงบ้านก็รายงานตัว ถึงออฟฟิศก็รายงานตัว ไม่ทำตัวให้เป็นห่วงเหมือนที่กบทำ  คุณติณณ์นี่น่ารักจริงๆ”



กษิดิฐฟังอย่างเจ็บปวด พยายามยิ้มแสดงความยินดีกับเธอที่จะได้แต่งงานกับคนดีๆอย่างติณณ์ แล้วทำเหมือนเพิ่งนึกได้เอ่ยเตือน “แหวนแต่งงานน่ะ ถอดด้วยนะ”



“จริง สิ...ถ้ายังใส่แหวนวงนี้ แล้วจะใส่แหวนของคุณติณณ์ได้ยังไง บัวไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ขอบคุณนะ ที่เตือน” พูดพลางถอดแหวนคืนให้ แต่ถอดไม่ออก เธอเอาโลชั่นในกระเป๋ามาทานิ้วจึงถอดออกได้



ขณะนั้นเอง มีโทร.เข้ามือถือของนลิน เธอให้กษิดิฐช่วยหยิบให้เพราะมือตัวเองลื่น ทำให้เขาเห็นว่าคนที่โทร.มาคืออณุกา นลินรับไปคุยกลัวๆ กล้าๆ



“สวัสดีค่ะคุณอณุกา...ให้บัวเข้าไปหาตอนนี้เลย!?”



ooooooo



เอ็ดดี้เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดกษิดิฐ ปภพบอกให้ไปซื้อเค้กอวยพรวันเกิด แต่เดี๋ยวจะมีลูกค้ามาคุยงานเอ็ดดี้ต้องอยู่ เจนจึงอาสาไปซื้อให้ รับเงินจากปภพแล้ว เจนเดินยิ้มออกไปอย่างมีแผน



ซื้อเค้กแล้ว ขณะจะกลับ เจอแตงกวาเข้าอย่างจัง ถูกแตงกวาตรงมาคุกคามทันที บอกให้เจนลาออกจากบริษัทเสีย ถ้าไม่ลาออกภายในวันนี้เธอเดือดร้อนแน่ เห็นกล่องเค้กก็เดาได้ว่าจะเอาไปให้กษิดิฐ หาว่าเจนจะเอาไปให้เพื่อเอาหน้า สั่งให้ส่งให้ตนเดี๋ยวนี้



เมื่อเจนไม่ยอมให้ เกิดยื้อแย่งกัน แตงกวาแย่งไปได้ก็เอาเค้กละเลงใส่หน้าเจนจนเลอะไปหมด พูดอย่างสะใจว่า



“บทลงโทษสำหรับคนที่ลองดีกับฉัน”



นลินมาเจอพอดี เธอตรงเข้าไปแยกเจนออกมา ถามแตงกวาว่าทำร้ายเด็กคนนี้ทำไม แตงกวาบอกว่าเจนจะแย่งกบไปจากตน นลินฟังแล้วพูดอย่างสมเพชว่า



“หมด เรื่องฉันก็หาเรื่องคนอื่นต่อ ขี้หึงไม่ลืมหูลืมตาอย่างนี้น่ะสิ กบถึงเลิกกับเธอ” แตงกวาสวนทันทีว่ากบเลิกกับตนเพราะเธอแย่งไป “ฉันไม่เคยแย่งกบจากเธอ เลิกคิดเองเออเองแล้วก็มองตัวเองเสียบ้าง จะได้รู้เสียทีว่ากบอยู่กับเธอไม่ได้ เพราะอะไร” พูดแล้วดึงมือเจน “ไปกับพี่”



นลินสอบถามเจนว่ามีเรื่องอะไรกัน เจนเล่าอย่างน่าสงสาร ว่าแตงกวาเห็นตนอยู่กับกษิดิฐตามลำพังก็เข้าใจผิด ฟังแล้วนลินบอกว่าเดี๋ยวจะไปบอกกษิดิฐว่าแตงกวาทำร้ายเธอ เจนทำเป็นตกใจมากไม่อยากให้กษิดิฐไม่สบายใจ ตนจะลาออกตามที่แตงกวาสั่ง ต่อไปแตงกวาก็คงไม่มายุ่งกับตนแล้ว



“ไม่ต้องลา” นลินเสียงเข้ม เจนกลัวว่าถ้าไม่ลาออกตนจะโดนหนักกว่านี้ “นั่นเป็นหน้าที่ของกบที่จะต้องปกป้องเจนจากแตงกวา เดี๋ยวพี่จะบอกกบเอง”


เจน แกล้งถามว่า “เมื่อกี๊เจนได้ยินคุณแตงกวาพูดว่าพี่แย่งพี่กบไปจากเขา พี่ใช่ไหมคะที่เป็นเมียพี่กบ” นลินบอกว่าเป็นเพื่อนกัน เจนถามชื่อ นลินบอกว่าตนชื่อบัว วันนี้นัดเจ้านายเก่าไว้เสร็จธุระแล้วจะไปคุยกับกบให้



เจน ทำท่าจะทักท้วง นลินบอกว่าไม่ต้องพูดอะไรเดี๋ยวตนจะจัดการให้ พอนลินเดินไปเจนก็ยิ้มร้ายแล้วเดินตามไปเข้าห้องน้ำ เอาเครื่องสำอางสีเขียวป้ายตัวให้ดูฟกช้ำดำเขียว พอนลินออกจากห้องน้ำ เจนก็เดินตามออกมาพึมพำ...



“แค่จะยั่วโมโหให้เอาเค้กไปแล้วจะได้อ้อนให้คนที่ออฟฟิศสงสาร...ไม่คิดเลยว่าแกจะทำรุนแรงกับฉัน แล้วพี่บัวมาเจอ...ขอบใจนะอีแตงกวา!”



ooooooo



นลิน ไม่ได้ไปทำงานแค่วันเดียว เพื่อนๆ ทั้งสามก็พากันบ่นเหงา บ่นกันไม่ทันขาดคำต่างก็ตาโตตื่นเต้นเมื่อเห็นนลินเดินเข้ามา ดารินทร์ถามว่ามาทำไม เดี๋ยวอณุกาเห็นโดนอาละวาดแน่



แล้วทุกคนก็แปลกใจเมื่อนลินบอกว่าอณุกาเป็นคนเรียกตนมาเอง แต่ให้มาทำอะไรไม่รู้



นลิน ไปถึงหน้าห้องอณุกาเจอติณณ์พอดี เขาถามอย่างแปลกใจว่ามาทำอะไร จึงรู้ว่าต่างก็ถูกอณุกาเรียกมา ติณณ์ระแวงว่าอณุกาอาจเรียกมาบังคับให้เราเลิกคบกัน นลินถามหน้าเจื่อนว่า “ถ้าคุณอณุกาบังคับ คุณจะเลิกกับบัวไหมคะ”



“ไม่ครับ” ติณณ์กุมมือเธอยืนยัน “ผมรักคุณ ไม่ว่าพี่ณุกาจะบังคับยังไงผมก็จะไม่มีวันเลิกกับคุณ”



เป็นคำตอบที่ทำให้นลินยิ้มอย่างมีความสุข



เมื่อเข้าไปพบอณุกา ทั้งสองต่างทั้งแปลกใจและดีใจระคนกัน เมื่ออณุกาบอกนลินว่าให้เธอกลับมาทำงานเหมือนเดิม ทั้งยังยินดีที่จะรับเธอเป็นน้องสะใภ้ด้วย บอกว่าติณณ์เป็นน้องชายคนเดียวของตน  อะไรที่ทำให้น้องมีความสุขตนก็จะสนับสนุน เมื่อติณณ์ยกมือไหว้ขอบคุณ อณุกายังพูดให้มั่นใจว่า



“พี่จะเป็นเถ้าแก่ไปสู่ขอนลินให้ติณณ์ เอง...พร้อมเมื่อไหร่ก็มาบอกพี่ละกัน” พูดแล้วบอกนลินให้ไปได้แล้วเพราะตนกับติณณ์จะต้องประชุมต่อ ติณณ์บอกนลินว่าให้อยู่ทานกลางวันกับตนก่อนค่อยกลับ นลินรับคำอย่างปลื้มปีติ



ปราณดูอยู่ไม่วางตา ทั้งหมั่นไส้ติณณ์และสมใจที่ทำให้นลินได้กลับมาทำงานเหมือนเดิม



ooooooo



ก่อนที่เจนจะกลับไปที่ออฟฟิศ เธอเข้าไปในห้องน้ำ เอาเครื่องสำอางมาทำรอยฟกช้ำดำเขียวที่แขน ขยุ้มผมจนหัวยุ่ง  ทำตาแดงก่ำจนเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก



ทุกคนที่ออฟฟิศคอยเค้กที่ ให้เจนไปซื้อเพื่อฉลองวันเกิดให้กษิดิฐ พอเห็นสภาพของเจนและฟังเธอเล่าว่าถูกแตงกวาแย่งเค้กและทำร้ายมา กษิดิฐโมโหมาก โพล่งออกมาว่า



“เมื่อเช้าก็คุยกันแล้วยังจะมาราวีเจนอีก...เมื่อไหร่แตงกวาจะรู้จักคำว่าเหตุผลบ้างนะ”


“ถ้าคุณแตงกวารู้จักคำว่าเหตุผล เฮียคงไม่เลิกกับเขาหรอก นี่ดีนะที่ซ้อมาเจอเข้าไม่อย่างนั้นน้องเจนคงเจ็บมากกว่านี้” เอ็ดดี้บ่นอย่างไม่พอใจ เจนสะดุดใจที่เอ็ดดี้เรียกนลินว่าซ้อ กษิดิฐชี้แจงว่าตนหย่ากับนลินแล้ว ถามเจนว่าเจ็บมากรึเปล่า จะไปหาหมอไหม เจนทำตัวเป็นคนดีที่น่าสงสารตามเคย บอกว่าไม่เป็นไรตนไม่อยากให้พี่ๆโกรธแตงกวา



พอนลินมาเห็นสภาพของเจนก็ ตกใจว่าเขียวไปทั้งตัวขนาดนี้เลยหรือ เธอตำหนิกษิดิฐว่าถ้ารับพนักงานหญิงแล้วปกป้องเธอจากแตงกวาไม่ได้ก็ให้ เปลี่ยนให้ผู้ชายมาทำแทนเสีย กษิดิฐยืนยันขันแข็งว่านับแต่วินาทีนี้ตนจะไม่ให้แตงกวามาทำอะไรเจนอีก ถามนลินว่ามาที่นี่เพื่อจะเฉ่งตนเท่านั้นหรือ จึงรู้ว่าอณุกาเรียกนลินให้กลับมาทำงานตามเดิมแล้ว ทั้งยังเล่าว่า



“เขาบอกว่าเข้าใจความรักของบัวกับคุณติณณ์แล้วนะ”



“กบดีใจด้วยนะ...อย่างนี้ต้องฉลอง” กษิดิฐพูดอย่างหน้าชื่นอกตรม



ออกจากออฟฟิศกษิดิฐ นลินได้รับโทรศัพท์จากนันทิดา เธอจึงเล่าให้แม่ฟังว่าอณุกาเรียกให้กลับมาทำงานตามเดิมแล้ว นันทิดาเป็นห่วงว่าลูกต้องกลับไปทำงานหามรุ่งหามค่ำอีกแล้ว แล้วบอกธุระที่โทร.มาว่า กมลาอยากให้เชิญติณณ์มาดินเนอร์ฉลองวันเกิดของกษิดิฐให้เธอช่วยชวนด้วย



ส่วน แตงกวายังตามระรานเจนไม่เลิก เธอเดินเข้าไปที่ออฟฟิศกษิดิฐถามเจนว่ายังไม่ลาออกอีกหรือ กษิดิฐลุกมาเผชิญหน้าบอกว่า ถึงเจนลาออกตนก็ไม่ให้ออก แล้วจูงมือแตงกวาออกไปคุยกันข้างนอก ขอร้องว่าให้เลิกยุ่งกับเจนเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดตนได้ไหม



แตงกวายอม แต่มีข้อแม้ว่า เขาต้องไปดินเนอร์กับตน กษิดิฐขอเป็นวันอื่นเพราะวันนี้มีนัดกับที่บ้านแล้ว  เธอเสนอเป็นพรุ่งนี้ เขาบอกว่าพรุ่งนี้ก็ไม่ได้เพราะเป็นวันเกิดนลิน



“งั้นก็ยิ่งเป็นวันดีที่เราจะดินเนอร์ด้วยกัน แลกกับการที่แตงกวาจะไม่ยุ่งกับเจน”



แม้ตัวแตงกวาจะไม่ยุ่งกับเจน แต่เธอนัดปราณมาคุยที่ร้านกาแฟ บอกเขาว่ามีผู้หญิงมาเกาะแกะกษิดิฐชื่อเจนขอให้ช่วยจัดการด้วย แล้วเธอก็พาไปชี้ตัวเจนขณะเลิกงานจะกลับบ้านให้ปราณดู



ปราณลงมือโดยฉับไว เขาเดินผ่านหน้าเจนแล้วแกล้งทำเป็นกระเป๋าสตางค์หล่น เจนตามมาเห็นกระเป๋าสตางค์มีเงินเป็นฟ่อน แม้จะตาโตเมื่อเห็นเงินแต่เจนเล็งการณ์ไกลหมายเงินก้อนโตกว่า วิ่งเอากระเป๋าสตางค์ไปคืนให้ปราณ



“ตกไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลย ขอบคุณมากนะครับที่เก็บมาให้” ปราณเอ่ย แล้วหยิบเงินตอบแทนน้ำใจเจน 5 พัน เจนทำเป็นคนดีมีน้ำใจ ไม่รับเงิน แต่พอปราณเก็บ



เงินเข้ากระเป๋า เจนก็มองอย่างเสียดาย ปราณมอบนามบัตรของตนให้ คุยว่าตนเป็นเจ้าของตึกนี้มีอะไรโทร.หาได้  ตนยินดีช่วยได้ทุกเรื่อง


เจน ดีใจจนเนื้อเต้นกลับไปเล่าให้จันทร์ฟัง สองแม่ลูกวางแผนอ่อยกษิดิฐไปเรื่อยๆ แต่เบนเป้าหมายหลักไปที่ปราณคิดว่าเป็นเหยื่อรายใหม่ที่ร่ำรวยกว่า และท่าทางจะอ่อยได้ง่ายกว่ากษิดิฐที่เจนอ่อยจนเหนื่อยก็ยังต่อไม่ติดจนคิด ว่าเขาเป็นเกย์



ฝ่ายปราณ เมื่อไปเล่าผลงานให้แตงกวาฟังแล้ว บอกเธอว่าผู้หญิงเห็นแก่เงินแบบนี้รับรองไม่เกิน 3 วันเสร็จตนแน่ แตงกวายุให้รีบลงมือเลย ปราณย้ำเตือนว่าตนช่วยเรื่องเจนแล้วเธออย่าลืมที่รับปากตนเรื่องนลินด้วย แตงกวารับรองไม่ลืมแน่



ooooooo



นลินมีความสุขมากที่ติณณ์ดูแลและตามใจเธอทุกอย่าง ผิดกับกษิดิฐที่เอาแต่กวนประสาทให้วุ่นวายได้ทุกวัน



วันนี้ หลังจากติณณ์มารับนลินไปทานกลางวันกันตามนัดแล้ว เขาขอให้เธอไปช่วยเลือกของขวัญให้กษิดิฐด้วย นอกจากนี้ยังชวนไปดูคอนโดที่ตัวเองอยู่ ถ้าเธอไม่ชอบจะได้ไปซื้อบ้านเป็นเรือนหอแทน นลินขอบคุณที่เขาตามใจตน



“ผมอยากให้คุณมีความสุขครับ” ติณณ์ยิ้มจริงใจ นลินยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข



ทาน กลางวันเสร็จพากันไปซื้อของขวัญให้กษิดิฐ นลินเสนอให้ซื้อเสื้อให้เพราะตนซื้อให้เขาตั้งแต่เล็กจนโต ติณณ์ชื่นชมว่าโตมาด้วยกันเข้าใจกันทุกอย่างดีจัง นลินบอกว่าเราปรึกษากันได้ทุกเรื่องแต่ก็ไม่ได้เข้าใจกันทุกเรื่อง เธอบ่นเรื่องที่มักถูกกษิดิฐทำเรื่องให้ต้องวุ่นวายอยู่บ่อยๆ ติณณ์บอกว่าเขาเป็นคนขี้เล่นคงไม่ตั้งใจทำให้ชีวิตวุ่นวายหรอก



“คุณเคยพูดถึงใครในแง่ไม่ดีบ้างไหมคะ” นลินถามอย่างรู้สึกดีกับเขา



“ทุกคนมีข้อเสีย ถ้าเรามัวแต่มองว่าเป็นเรื่องไม่ดีก็เหมือนเราไปจับผิดเขา มองแง่ดีของเขาสบายใจกว่าเยอะครับ”



ฟังแล้วนลินมองเขาอย่างชื่นชม เมื่อพากันไปหาซื้อของขวัญให้กษิดิฐ ติณณ์หยิบเสื้อขึ้นมาตัวหนึ่ง  นลินติงว่าแบบเป็นทางการเกินไปไปไม่เข้ากับบุคลิกของกษิดิฐแล้วเธอก็เลือก แบบและสีที่เข้ากับบุคลิกสบายๆ ของเขาแทน



ooooooo



กษิดิฐหน้าเจื่อนไป นิดหนึ่งเมื่อเห็นนลินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงกับติณณ์ แต่เขาก็ปรับสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว ทำเป็นร่าเริงแจ่มใสทั้งที่หัวใจปวดร้าว

ระหว่าง ทานอาหาร นันทิดาและกมลาพยายามชงให้ติณณ์ดูแลนลินเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของกษิดิฐ แม้เขาจะทำเป็นร่าเริงหน้าเป็นแต่ก็ปกปิดสายตาผู้ใหญ่ไม่ได้ จนเมื่อกลับถึงบ้าน ยศภัทรถามเป็นนัยว่า



“เหนื่อยไหม” กษิดิฐทำไขสือว่าไม่เหนื่อยเพราะเพิ่งทานข้าวฉลองวันเกิดมาไม่ใช่เพิ่งเลิก งาน “พ่อกับแม่ไม่ได้หมายถึงเหนื่อยงาน แต่หมายถึงเหนื่อยไหมที่เสียใจ ที่หนูบัวมากับติณณ์แล้วต้องแกล้งร่าเริงไม่ให้เขารู้น่ะ”


ทั้งยศภัทรและกมลา ช่วยกันหว่านล้อมดักคอ จนในที่สุดเขาต้องยอมรับว่า



“กบยอมรับก็ได้ว่าเสียใจ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เพราะไหวอยู่”



“ไหว ก็ดี...เดี๋ยวทุกอย่างก็จะผ่านไปนะลูก” กมลาให้กำลังใจ ไม่เพียงเท่านั้น ยศภัทรยังมอบโฉนดบ้านหลังนี้ให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วย กษิดิฐเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจว่า



“ในโลกนี้คงไม่มีใครรักกบเท่ากับพ่อแม่อีก แล้ว ขอบคุณนะครับ” พูดแล้วโผเข้ากอดพ่อและแม่ สามพ่อแม่ลูกกอดกันด้วยความรักความเข้าใจกันอย่างซาบซึ้ง

เมื่อเอาของขวัญทั้งหมดไปวางไว้รวมกันที่ห้องนอนแล้ว กษิดิฐเอาแหวนออกมาดู พึมพำบอกคุณย่าอย่าง เศร้าสร้อย

“คุณย่าครับ วันนี้เป็นวันที่กบเศร้าที่สุดเลยครับ บัวพาแฟนมาด้วย ตอนนี้บัวก็มีคนดูแลแล้ว หมดหน้าที่กบแล้วนะครับ” พูดแล้วเอาแหวนใส่ลิ้นชักเหมือนปิดฉากความรักของตน พลันก็มีโทร.เข้ามือถือ เขางงๆว่าดึกป่านนี้แล้วใครโทร.มา?

นลินกลับถึงห้องนอนแล้วจึงนึกได้ว่ายังไม่ได้ให้ของขวัญกษิดิฐ เธอโทร.บอกเขา แล้วถือกล่องของขวัญไปยืนริมรั้วตรงต้นรัก มอบของขวัญพร้อมกับจะอวยพรวันเกิดให้ ถูกกษิดิฐเบรกว่าอย่าเพิ่งอวยพรขอดูของขวัญก่อน

แกะกล่องออกดู เป็นปากกาเขียนแบบ นลินถามว่า “ชอบไหม”

“ชอบมาก...ของขวัญที่บัวให้ตั้งแต่เล็กจนโตเป็น ของที่กบจำเป็นต้องใช้ทุกชิ้นเลย บัวเลือกของเก่งจัง”

“บัวไม่ได้เลือกของเก่งหรอก แต่คิดก่อนซื้อน่ะ อวยพรได้ยัง?” พอเขาบอกให้ว่ามาเลย เธอจึงเอ่ย “ขอให้กบมีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิต คิดอะไรก็ขอให้ได้แล้วก็ได้สมหวังในความรักนะ”

“สิ่งดีๆ ในชีวิตกบมีอยู่แล้วคือพ่อกับแม่แล้วก็บัว คิดอะไรก็ขอให้ได้ ก็พอจะได้อยู่บ้าง แต่ให้สมหวังในความรักนี่คงยาก” นลินย้ำว่าแตงกวารักเขามาก ถ้าเขาพยายามรักเธอก็จะสมหวังได้ไม่ยาก “การพยายามรักคนที่เราไม่รักมันเหนื่อยมากนะบัว กบจะไม่พยายามรักใครให้เหนื่อยแบบที่พยายามกับแตงกวาอีกแล้ว”

“งั้นก็รอไปก่อน สักวันกบจะต้องได้เจอผู้หญิง ในฝัน แล้วก็สมหวังในความรักกับเขา”

“กบไม่มีผู้หญิงในฝันหรอก กบมีแต่ผู้หญิงที่กบรัก”

“กบนี่เรื่องมากจริง...เอาเป็นว่าขอให้สมหวังกับผู้หญิงที่กบรักละกัน บัวไปนอนก่อนนะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า” พูดแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป กษิดิฐมองตาม พึมพำอย่างเศร้าสร้อย...

“กบคงไม่มีโอกาสสมหวังในความรักหรอก เพราะ ผู้หญิงที่กบรักเขากำลังจะแต่งงานกับผู้ชายในฝันของเขา”

กษิดิฐมองตามนลินไปพลันก็ฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง...

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้นอันเป็นวันเกิดของนลิน นันทิดากับชลัชกุลีกุจอมาช่วยจัดวางของเตรียมใส่บาตร ขณะนั้นเอง กมลาและยศภัทรก็เดินเร็วๆเข้ามา

“สุขสันต์วันเกิดนะหนูบัว ขอให้มีแต่ความสุขความเจริญนะจ๊ะ” กมลาอวยพร

“แล้วขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆ” ยศภัทรพูดต่อ ทำเอาทุกคนงง นลินทวนคำเชิงถาม ยศภัทรเฉไฉว่า “เอ้อ...อาหมายถึงขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆว่าแต่งงานแล้วอยากมีลูกกี่คน อยากมีลูกผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“ทำอย่างกับรู้ใจตัวเองแล้วจะกะเกณฑ์ให้มีตามใจได้ อวยพรไม่เข้าท่า” ชลัชขัดคออย่างขัดใจ

ทั้งสองทำท่าจะโต้คารมกันยาวประสาคนไม่กินเส้นกัน จนกมลาต้องเบรกยศภัทรอย่ายั่วชลัชให้หงุดหงิดแต่เช้า

กษิดิฐมีเซอร์ไพรส์นลินด้วยการโทร.บอกติณณ์ให้มาร่วมตักบาตรทำบุญวันเกิดกับนลิน ติณณ์มาพร้อมดอกกุหลาบขาว และร่วมตักบาตรด้วยกัน นลินดีใจมาก กษิดิฐเองมีทั้งความเจ็บปวดและความสุขที่เห็นเธอดีใจมีความสุข

เพราะเจนมีเป้าหมายใหม่คือปราณ วันนี้เธอมาถึงที่ทำงานเช้ากว่าปกติแต่ไม่ขึ้นไปห้องทำงาน ยืนดักปราณอยู่หน้าลิฟต์ แตงกวามาเห็น เธอโทร.บอกปราณ ปราณโกหกอณุกาว่าอยู่แต่ในห้องคิดอะไรไม่ออก ขอลงไปซื้อกาแฟเปลี่ยนบรรยากาศ แม้อณุกาจะระแวงแต่ก็ยอมให้ไปกำชับว่า “ขึ้นมาให้ตรงเวลาก็แล้วกัน”

ปราณลงมาทำเป็นไม่เห็นเจน ตรงไปสั่งกาแฟ เจนเห็นปราณก็จัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูดี แต่ทำเป็นไม่เห็นปราณเช่นกัน เข้าไปยืนสั่งกาแฟใกล้ๆ แล้วทำเป็นเพิ่งเห็นกัน พอต่อกันติดปราณขอเลี้ยงกาแฟทั้งยังบอกเจนว่า ต่อไปมาซื้อกาแฟที่นี่ให้ลงบัญชีตนทุกแก้วได้เลย ปราณยังแสดงความเป็นสุภาพบุรุษบอกให้เธอไปนั่ง ตนจะรอกาแฟให้เอง

ต่างฝ่ายต่างมีแผนของตัวเอง เมื่อปราณชวนเจนไปกินข้าวด้วยกัน เพื่อตอบแทนที่เธอเก็บกระเป๋าสตางค์ให้ เจนทำเป็นห่วงแม่ที่ป่วยอยู่ แต่ปราณตื๊อไม่กี่คำ  เจนก็ตอบรับ ปราณนัดทันที “เลิกงานแล้วเจอกันที่นี่นะครับ”

ooooooo

วันแรกที่นลินมาทำงาน อณุกาก็เรียกไปพบมอบงานให้เธอคนเดียว 3 โปรเจกต์ ถามว่าทำไหวไหม นลินตอบทันทีว่าไหว

ส่วนติณณ์ก็ถูกสั่งให้ไปคุยงานกับลูกค้าทุกวัน วางแผนให้ทั้งสองต่างต้องทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้กันไม่นานก็คงเลิกกันไปเอง

ปราณแว่บออกมาดักพบแตงกวาบอกว่า เจนยอมไปทานข้าวกับตนแล้ว แต่มีเรื่องที่จะเตือนแตงกวาว่า อณุกาให้นลินกับติณณ์ทำงานหนัก เพื่อให้พวกเขาไม่มีเวลาให้กัน จะได้เลิกกันไปเอง แต่แตงกวาไม่เชื่อว่างานจะเป็นอุปสรรคเพราะ...

“ทุกคนในบริษัทคิดว่าเขานอนด้วยกันแล้ว อีกอย่างคุณติณณ์ก็เป็นสุภาพบุรุษยังไงก็ต้องรับผิดชอบบัว”

มัญจากับดารินทร์เดินผ่านมาเห็นทั้งสองคุยกันท่าทางระแวดระวังจึงแอบฟัง ดารินทร์ฟังแล้วพูดอย่างโกรธแค้นแทนนลินว่า

“คุณปราณกับคุณแตงกวาเป็นคนวางแผนให้ทุกคนเข้าใจคุณติณณ์กับบัวผิด เราต้องช่วยทำให้ทุกคนรู้ว่าคุณติณณ์กับบัวบริสุทธิ์”

ไวเท่าความคิด ทั้งสองบ่ายหน้าไปยังรีสอร์ตที่ไปสัมมนากันวันก่อน ขอดูกล้องวงจรปิดจากทางรีสอร์ต ผู้จัดการได้ฟังเรื่องราวของนลินแล้วให้ความร่วมมือเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนลินกับติณณ์

ดูจากกล้องวงจรปิดเห็นว่า นลินถูกโปะยาสลบจากไอ้โม่งที่ดูออกว่าคือปราณนั่นเอง

ดารินทร์มุ่งมั่นที่จะช่วยล้างตราบาปให้นลินจนลืมไปว่านัดปภพจะไปกินเลี้ยงฉลองครบรอบแต่งงานกัน เธอบอกที่โทร.มาเตือนว่ามีธุระด่วนต้องค้างที่ปราณบุรีให้เขาทานคนเดียวไปก่อนแล้วเราค่อยหาวันมาฉลองกันใหม่ มัญจาถามว่าไม่กลัวปภพโกรธหรือ เธอตอบสบายๆว่าไม่โกรธ ปภพตามใจตนทุกอย่าง มัญจาฟังแล้วภาวนาขอให้เด็กของตนเป็นแบบนี้ด้วยเทิ้ดดดด...

ooooooo

เย็นนี้กษิดิฐต้องไปดินเนอร์กับแตงกวา ไปฉลองวันเกิดกับนลินไม่ได้ เลิกงานแล้วเขาจึงไม่กลับบ้าน

กมลาเห็นว่าเย็นแล้วลูกชายยังไม่กลับจึงโทร.ถามว่ามาถึงไหนแล้ว กษิดิฐจึงบอกแม่ว่าเขาไม่มาทานข้าววันเกิดนลิน เขากำลังจะชี้แจงเหตุผลกับแม่ แตงกวาก็แย่งมือถือไปพูดเอง

“กบต้องมาดินเนอร์กับแตงกวาน่ะค่ะ”

“งั้นก็เชิญตามสบาย” กมลาสะบัดเสียง

“แม่กับสะบัดเสียงใส่แตงกวาด้วย คงโกรธที่แตงกวาทำให้กบไม่ได้ไปร่วมงานวันเกิดผู้หญิงที่อยากได้เป็นสะใภ้”

“ตั้งแต่เล็กจนโต กบไปกินข้าววันเกิดบัวทุกปี ยกเว้นตอนที่กบอยู่อเมริกากับแตงกวา”

“ปีนี้กบไม่ไป บัวก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะคนที่บัวอยากให้ไปร่วมงานที่สุดคือติณณ์ไม่ใช่กบ”

กษิดิฐเจ็บจี๊ดขึ้นมา ยิ่งเมื่อคิดถึงตอนที่เขาบอกนลินว่าเย็นนี้ไปทานข้าวด้วยไม่ได้ เธอตอบอย่างไม่รู้สึกอะไรว่า

“เหรอ...ไม่เป็นไร”

เขาจึงมารับเธอไปทานข้าวกลางวันด้วยกันแทน พอดีที่ออฟฟิศไม่มีใครอยู่ เพราะดารินทร์กับมัญจาไปปราณบุรี สารัชจึงตื๊อขอไปด้วย

เป็นคืนเดียวกับที่ปราณโกหกอณุกาว่าต้องไปงานเลี้ยงรุ่น เพื่อพาเจนไปทานข้าวกันตามนัด

ปราณมาช้ากว่านัดเล็กน้อย เขาขอโทษเจนที่มาช้าเพราะประชุมเพิ่งเสร็จ เจนที่ชะเง้อคอยาวคอยเขาอย่างร้อนใจก็ทำเป็นบอกว่าไม่เป็นไรเพราะตนนั่งอ่านหนังสือเพลินจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาช้า ต่างก็โกหก ใส่หน้ากากเข้าหากัน

“คุณเจนอยากทานอะไรครับ”

“แล้วแต่คุณปราณค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวไปคุยกันในรถก็ได้ครับว่าจะทานอะไร...เชิญครับ”

ปราณพาเจนไปที่ร้านอาหารหรู สั่งอาหารแล้วตักให้ “ตับห่านครับ ร้านนี้ขึ้นชื่อมาก ชิมหน่อยนะครับ”

เจนทำตัวน่าสงสารตามเคย ทำเป็นมองบรรยากาศในร้าน พูดเปรยๆว่าร้านนี้คงแพงมาก ลำพังตนไม่มีปัญญามากินแน่ ปราณได้ทีบอกว่าตนจะพาเธอมาเอง เจนบอกว่าเกรงใจ

“ไหนๆผมก็ถูกจำกัดสิทธิ์ให้ขอบคุณคุณได้แค่วันนี้วันเดียว งั้นทานข้าวเสร็จ ไปฟังเพลงกันต่อนะครับ”

“ไม่ได้หรอกค่ะเจนเป็นห่วงแม่”

“ไปแป๊บเดียว แล้วผมจะรีบพาคุณกลับบ้าน...ไม่ดึกหรอกครับ”

“ก็ได้ค่ะ...” เจนตอบแล้วยิ้มหวานให้กัน ต่างคนต่างมองหน้ากันด้วยแววตาแสนจะจริงใจ แต่ต่างก็มีแผนร้ายซ่อนอยู่ในใจ! ปราณหมายเคลมเจนให้ได้คืนนี้ ส่วนเจนก็หมายจับปราณให้ได้คืนนี้เช่นกัน

ooooooo