อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 5
อณุกาตกใจเมื่อติณณ์โทร.บอกว่าตนขับรถชนบัวหัวแตกแต่อาการอื่นยังไม่ทราบ เพราะหมอกำลังตรวจอยู่ อณุกาบอกว่าถ้าทราบผลอย่างไร โทร.บอกด้วย วางสายแล้วพึมพำ
“เธอยังช่วยงานฉันได้อีกเยอะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปล่ะบัว”
หมอออกจากห้องฉุกเฉิน แจ้งแก่ญาติและเพื่อนที่รอฟังข่าวอยู่ด้วยความเป็นห่วงว่า
“คนไข้ ปลอดภัยครับ อาการจากอุบัติเหตุมีแค่หัวแตกกับกระดูกแขนเคลื่อน ไม่น่าเป็นห่วง แต่ที่น่าห่วงคือเลือดคนไข้จางมาก อาจจะเป็นเพราะพักผ่อนน้อย หมอให้ยานอนหลับแล้วคนไข้จะได้พักผ่อน คนไข้ต้องพักที่โรงพยาบาลสักสองวันก่อนนะครับ”
ติณณ์ขออนุญาตเข้าไปดูนลิน มัญจากับดารินทร์ปรึกษากันด้วยความกังวล กลัวว่าติณณ์จะรู้เรื่องนลินแต่งงานแล้ว
“ทำ ไงดีคะพี่รินทร์ ถ้ากบรู้ว่าบัวโดนรถชนก็ต้องรีบมาหา แล้วคุณติณณ์ก็ต้องรู้ว่าบัวแต่งงาน แล้วความหวังของบัวที่มีต่อชายในฝันก็ต้องดับวูบ” มัญจากังวลมาก
“ยังไงมันก็ต้องดับ แต่ให้บัวเป็นคนดับเองคงจะดีกว่า บัวไม่ได้เป็นอะไรมาก รอให้คุณติณณ์กลับไปก่อนแล้วค่อยโทร.บอกคุณกบก็ได้”
แต่โล่งใจได้ไม่กี่อึดใจ ทั้งสองก็ต้องตกใจเมื่อปภพโทร.มาถามดารินทร์ว่านลินถูกรถชนหรือ ดารินทร์ถามว่ารู้ได้ไง
“คุณกบบอก! แล้วตอนนี้คุณกบก็กำลังมาหาบัวที่โรงพยาบาล!” ดารินทร์ฟังปภพแล้วตกใจมาก
“กบ รู้ได้ไงว่าบัวถูกรถชน” มัญจาสงสัย เพราะรู้เรื่องนี้กันไม่กี่คนและพวกตนก็ไม่ได้บอกใคร มองสารัชอย่างสงสัย สารัชโวยวายว่าตนไม่ได้บอกกบแต่ยอมรับแหยๆว่าโทร.บอกคุณแม่ของบัว
มัญ จากระซิบบอกดารินทร์ว่าตอนนี้กบกำลังมาถ้าเจอติณณ์และคุยกันก่อน บัวคงเสียใจมากที่ไม่ได้บอกเรื่องแต่งงานกับติณณ์ด้วยตัวเอง คุยกันแล้วยิ่งเครียด เวลาก็กระชั้นเข้ามาบีบให้ต้องรีบหาทางแก้ปัญหาให้ทันกาล
ดารินทร์ ตัดสินใจประสานกับปภพให้เขาทำทีว่าหาแบบแปลนของคุณวินัยไม่เจอ ขอให้กษิดิฐกลับไปช่วยหา ปภพบอกกษิดิฐว่าตนเพิ่งคุยกับดารินทร์เมื่ออึดใจนี่เองรู้ว่านลินไม่เป็น อะไรมาก
“ผมอยากไปดูบัวก่อน คุณวินัยก็นัดดูแบบพรุ่งนี้อยู่แล้ว” กษิดิฐไม่ยอมกลับ
เมื่อขวางกษิดิฐอย่างไรก็ไม่สำเร็จ ดารินทร์จึงไปเรียกติณณ์กลับออฟฟิศ ท่าทางเธอลุกลี้ลุกลนจนติณณ์ถามว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า
กษิดิ ฐมาถึงโรงพยาบาลแล้วและกำลังขึ้นมาที่ห้องพักนลิน ดารินทร์จำต้องบอกติณณ์ว่า พ่อของนลินดุมากคงเอาเรื่องติณณ์แน่ๆ ติณณ์บอกว่าตนพร้อมจะรับผิดชอบ
“เอ่อ...คือรินทร์ไม่อยากให้คุณติณณ์ เจอคุณพ่อคุณแม่ของบัวตอนนี้ เพราะถ้าเกิดเรื่อง บัวจะเครียด รินทร์สงสารบัวน่ะค่ะ” ติณณ์จึงยอมกลับ
แต่พอเดินไปที่จอดรถ เจอนันทิดาเข้าอย่างจัง นันทิดาเรียกดารินทร์แล้วเดินเข้ามาหาตามด้วยชลัช กมลา และยศภัทร
ทั้งหมดพากันมานั่งคุยที่ล็อบบี้โรงพยาบาล ดารินทร์ใจคอไม่อยู่กับตัวกลัวใครจะพูดเรื่องนลินแต่งงานแล้ว
ติณณ์เอ่ยอย่างยอมรับผิดว่า
“ผมจะไม่โทษเรื่องอุบัติเหตุ แต่จะโทษที่ความประมาทของผมเอง” เขายกมือไหว้ขอโทษชลัชกับนันทิดา
“ดีนะที่ลูกบัวไม่เจ็บมาก ถ้าลูกบัวเป็นอะไร ผมไม่ให้อภัยคุณแน่” ชลัชหน้าเครียด
“แล้วนี่ตากบมาหาหนูบัวรึยังเนี่ย” กมลาถามขึ้น
ดารินทร์สะดุ้งโหยง แกล้งโวยวายขัดขึ้น ทำทีตกใจต้องรีบกลับไปทำงาน เพราะมีพรีเซนต์งานลูกค้าต่อ หันไปชวนติณณ์รีบไปกัน
ooooooo
กษิดิฐมาถึงห้องพักของนลินแล้ว เขาไม่พอใจมาก มัญจาบอกว่านลินเองก็ผิดที่เดินไม่ดูรถ
“บัวผิดหรือถูกไม่รู้ ถ้าใครทำบัวเจ็บ มันนั่นแหละผิด!”
“แต่เขาก็รับผิดชอบค่าพยาบาลทุกอย่างแล้วนะ” มัญจาพยายามลดอารมณ์ร้อนของกษิดิฐ
“ถ้าบัวเป็นอะไรไป เงินเยอะขนาดไหน ก็รับผิดชอบไม่ได้หรอก กบจะเอาเรื่อง”
“ตามใจกบแล้วกัน ถ้ากบคิดว่าชีวิตบัวยังวุ่นวายไม่พอ กบอยากเอาเรื่องใครก็เชิญ”
คำพูดของมัญจาทำให้กษิดิฐชะงัก หันมองนลินที่นอนหลับอย่างลังเล
ฝ่ายติณณ์ ถามดารินทร์ขณะเดินออกมาด้วยกันอย่างติดใจสงสัยว่า
“คุณรินทร์ครับ...คุณกบเป็นใครหรือครับ”
ดารินทร์เกือบพลั้งปากบอกไปแล้ว ยั้งปากได้ทันแกล้งทำเป็นว่าสายแล้วต้องรีบไปทำงาน คว้ามือสารัชเดินแยกไปเลย แต่ติณณ์ยังติดใจสงสัยไม่หายว่า กบเป็นใคร?
ooooooo
เมื่อมาถึงออฟฟิศ ดารินทร์กำชับแกมขู่ ไม่ให้สารัชพูดเรื่องนลินแต่งงานให้ติณณ์ได้ยินเด็ดขาด
“ทำไมล่ะครับ” สารัชขอเหตุผล
“เธอก็รู้นี่ว่าบัวแต่งงานหลอกๆ ยิ่งคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ บัวก็ยิ่งเสียหายน้อยเท่านั้น ถ้านายชอบบัว ก็ต้องช่วยรักษาเกียรติของบัวสิ”
“พี่รินทร์พูดถูก ได้ครับ เพื่อรักษาเกียรติของคุณบัว ผมจะปิดปากทุกคนเอง” สารัชรับปากแข็งขัน แต่พอเห็นแตงกวาก็บอก “แต่คนนี้...ผมคงปิดปากไม่ได้”
“เราลืมคนนี้ไปได้ยังไงเนี่ย??” ดารินทร์พึมพำเครียดขึ้นมาอีก
แตงกวานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ดารินทร์กับสารัชเดินผ่านจะไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง ก็ถูกแตงกวาถามเยาะว่า
“ได้ข่าวว่าบัวโดนรถชนเหรอ?” ดารินทร์บอกว่า แค่เฉี่ยว
“แขนหักด้วยใช่ไหม?” ดารินทร์ยํ้าว่า แค่กระดูกเคลื่อน
“และหัวกระแทกจนสมองเสื่อม?”
“แค่หัวแตกค่ะ”
“สภาพแบบนี้ หมอคงให้พักสองเดือน?”
“แค่สองวันค่ะ” ดารินทร์กระแทกเสียงตอบ แตงกวาบอกว่าถึงสองวันก็ยังคงไม่ทันอยู่ดี แล้วหยิบแฟ้มงานโฆษณาประกันภัยเดินไปทางห้องทำงานของอณุกา
สารัชถามงงๆว่า อะไรไม่ทันหรือ ดารินทร์ฉุกคิดตกใจพึมพำ...
“หรือว่า??!!”
ooooooo
หลังจากแตงกวาสืบอาการป่วยของนลินและ พยายามทำให้เห็นว่านลินอาการสาหัสแล้ว เธอไปเสนอ อณุกาขอทำโปรเจกต์ประกันภัยบ้านพักตากอากาศคนเดียว
ปราณที่นั่งคุยอยู่ด้วยติงว่า ลูกค้าเลือกงานของบัวด้วยและแตงกวาก็รู้ว่าอณุกาขัดใจลูกค้าไม่ได้
“แตงกวา รู้ค่ะว่าความต้องการของลูกค้าต้องสำคัญที่สุด สำคัญจนทำให้พี่ณุกาผิดคำพูดกับแตงกวาได้” อณุกาชะงักหน้าเจื่อนที่ถูกพูดประชดเอาซึ่งหน้า
“แต่พี่ณุกาก็ใช้เรื่องป่วยให้บัวออกจากโปรเจกต์แล้วไม่ต้องบอกให้ลูกค้ารู้ก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ทำอย่างนั้นมันไม่สมควรนะครับ” ติณณ์พูดพลางเดินเข้ามา อณุกาดีใจมากที่ติณณ์มาทันสถานการณ์พอดี
เมื่อพากันไปนั่งที่ร้านอาหารโรงแรมหรู อณุกาแนะนำติณณ์กับแตงกวาให้รู้จักกัน
“ขอแนะนำอย่างเป็นทางการนะจ๊ะ นี่น้องแตงกวาหัวหน้าครีเอทีฟคนใหม่ของบริษัท ลูกสาวคนเดียวของคุณอภิชาติ” แล้วหันไปทางแตงกวา “ส่วนหนุ่มหล่อคนนี้ ติณณ์จ้ะ MD ของภัทรแอดเวอร์ไทซิ่ง ลูกพี่ลูกน้องของพี่เอง”
บรรยากาศไม่ดีนัก เพราะแตงกวาและติณณ์ต่างรู้สึกไม่ดีต่อกันนัก เพราะทั้งสองเห็นต่างกันเรื่องนลินเมื่อครู่นี้
อณุกามองทั้งสองแล้วหันมองปราณอย่างขอความช่วยเหลือ ปราณจึงเปลี่ยนบรรยากาศเสนอให้สั่งอาหารกัน เลยดีไหม บอกติณณ์ว่ามาที่นี่บ่อยช่วยแนะนำอาหารให้แตงกวาหน่อย
ติณณ์ไม่เล่นด้วย เขาเสนอให้คุยเรื่องงานให้จบก่อนค่อยสั่งดีกว่า แล้วแสดงทัศนะของตนอย่างมีหลักการว่า
“ผมว่าการทำอะไรลับหลังลูกค้ามันไม่ซื่อสัตย์แล้วการถอดคุณบัวออกจากโปรเจกต์เพราะเขาป่วยมันก็ไม่ยุติธรรม”
“ถ้าโลกนี้มีความยุติธรรม ฉันคงไม่ต้องเสียคนที่ฉันรักไปหรอก” แตงกวาพาลกระแชงไปเรื่องอื่น ติณณ์ฟังแล้วงง อณุการีบพูดแทรกให้แตงกวาฟังเหตุผลของติณณ์ก่อน ถูกแตงกวาถามอย่างไม่พอใจว่า “พี่ณุกาเข้าข้างคุณติณณ์เหรอคะ”
“พี่ไม่ได้เข้าข้างจ้ะ พี่ไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับสองโปรเจกต์นี้อีกแล้ว หน้าที่ติณณ์คือดูแลทุกโปรเจกต์ของภัทรฯ พี่มาทำแทนเพราะติณณ์ไปเกาหลี นี่ติณณ์กลับมาแล้วพี่ก็ต้องมอบหน้าที่คืนให้เขา แล้วพี่ก็ต้องเคารพการตัดสินใจของติณณ์”
“เธอยังช่วยงานฉันได้อีกเยอะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปล่ะบัว”
หมอออกจากห้องฉุกเฉิน แจ้งแก่ญาติและเพื่อนที่รอฟังข่าวอยู่ด้วยความเป็นห่วงว่า
“คนไข้ ปลอดภัยครับ อาการจากอุบัติเหตุมีแค่หัวแตกกับกระดูกแขนเคลื่อน ไม่น่าเป็นห่วง แต่ที่น่าห่วงคือเลือดคนไข้จางมาก อาจจะเป็นเพราะพักผ่อนน้อย หมอให้ยานอนหลับแล้วคนไข้จะได้พักผ่อน คนไข้ต้องพักที่โรงพยาบาลสักสองวันก่อนนะครับ”
ติณณ์ขออนุญาตเข้าไปดูนลิน มัญจากับดารินทร์ปรึกษากันด้วยความกังวล กลัวว่าติณณ์จะรู้เรื่องนลินแต่งงานแล้ว
“ทำ ไงดีคะพี่รินทร์ ถ้ากบรู้ว่าบัวโดนรถชนก็ต้องรีบมาหา แล้วคุณติณณ์ก็ต้องรู้ว่าบัวแต่งงาน แล้วความหวังของบัวที่มีต่อชายในฝันก็ต้องดับวูบ” มัญจากังวลมาก
“ยังไงมันก็ต้องดับ แต่ให้บัวเป็นคนดับเองคงจะดีกว่า บัวไม่ได้เป็นอะไรมาก รอให้คุณติณณ์กลับไปก่อนแล้วค่อยโทร.บอกคุณกบก็ได้”
แต่โล่งใจได้ไม่กี่อึดใจ ทั้งสองก็ต้องตกใจเมื่อปภพโทร.มาถามดารินทร์ว่านลินถูกรถชนหรือ ดารินทร์ถามว่ารู้ได้ไง
“คุณกบบอก! แล้วตอนนี้คุณกบก็กำลังมาหาบัวที่โรงพยาบาล!” ดารินทร์ฟังปภพแล้วตกใจมาก
“กบ รู้ได้ไงว่าบัวถูกรถชน” มัญจาสงสัย เพราะรู้เรื่องนี้กันไม่กี่คนและพวกตนก็ไม่ได้บอกใคร มองสารัชอย่างสงสัย สารัชโวยวายว่าตนไม่ได้บอกกบแต่ยอมรับแหยๆว่าโทร.บอกคุณแม่ของบัว
มัญ จากระซิบบอกดารินทร์ว่าตอนนี้กบกำลังมาถ้าเจอติณณ์และคุยกันก่อน บัวคงเสียใจมากที่ไม่ได้บอกเรื่องแต่งงานกับติณณ์ด้วยตัวเอง คุยกันแล้วยิ่งเครียด เวลาก็กระชั้นเข้ามาบีบให้ต้องรีบหาทางแก้ปัญหาให้ทันกาล
ดารินทร์ ตัดสินใจประสานกับปภพให้เขาทำทีว่าหาแบบแปลนของคุณวินัยไม่เจอ ขอให้กษิดิฐกลับไปช่วยหา ปภพบอกกษิดิฐว่าตนเพิ่งคุยกับดารินทร์เมื่ออึดใจนี่เองรู้ว่านลินไม่เป็น อะไรมาก
“ผมอยากไปดูบัวก่อน คุณวินัยก็นัดดูแบบพรุ่งนี้อยู่แล้ว” กษิดิฐไม่ยอมกลับ
เมื่อขวางกษิดิฐอย่างไรก็ไม่สำเร็จ ดารินทร์จึงไปเรียกติณณ์กลับออฟฟิศ ท่าทางเธอลุกลี้ลุกลนจนติณณ์ถามว่ามีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า
กษิดิ ฐมาถึงโรงพยาบาลแล้วและกำลังขึ้นมาที่ห้องพักนลิน ดารินทร์จำต้องบอกติณณ์ว่า พ่อของนลินดุมากคงเอาเรื่องติณณ์แน่ๆ ติณณ์บอกว่าตนพร้อมจะรับผิดชอบ
“เอ่อ...คือรินทร์ไม่อยากให้คุณติณณ์ เจอคุณพ่อคุณแม่ของบัวตอนนี้ เพราะถ้าเกิดเรื่อง บัวจะเครียด รินทร์สงสารบัวน่ะค่ะ” ติณณ์จึงยอมกลับ
แต่พอเดินไปที่จอดรถ เจอนันทิดาเข้าอย่างจัง นันทิดาเรียกดารินทร์แล้วเดินเข้ามาหาตามด้วยชลัช กมลา และยศภัทร
ทั้งหมดพากันมานั่งคุยที่ล็อบบี้โรงพยาบาล ดารินทร์ใจคอไม่อยู่กับตัวกลัวใครจะพูดเรื่องนลินแต่งงานแล้ว
ติณณ์เอ่ยอย่างยอมรับผิดว่า
“ผมจะไม่โทษเรื่องอุบัติเหตุ แต่จะโทษที่ความประมาทของผมเอง” เขายกมือไหว้ขอโทษชลัชกับนันทิดา
“ดีนะที่ลูกบัวไม่เจ็บมาก ถ้าลูกบัวเป็นอะไร ผมไม่ให้อภัยคุณแน่” ชลัชหน้าเครียด
“แล้วนี่ตากบมาหาหนูบัวรึยังเนี่ย” กมลาถามขึ้น
ดารินทร์สะดุ้งโหยง แกล้งโวยวายขัดขึ้น ทำทีตกใจต้องรีบกลับไปทำงาน เพราะมีพรีเซนต์งานลูกค้าต่อ หันไปชวนติณณ์รีบไปกัน
ooooooo
กษิดิฐมาถึงห้องพักของนลินแล้ว เขาไม่พอใจมาก มัญจาบอกว่านลินเองก็ผิดที่เดินไม่ดูรถ
“บัวผิดหรือถูกไม่รู้ ถ้าใครทำบัวเจ็บ มันนั่นแหละผิด!”
“แต่เขาก็รับผิดชอบค่าพยาบาลทุกอย่างแล้วนะ” มัญจาพยายามลดอารมณ์ร้อนของกษิดิฐ
“ถ้าบัวเป็นอะไรไป เงินเยอะขนาดไหน ก็รับผิดชอบไม่ได้หรอก กบจะเอาเรื่อง”
“ตามใจกบแล้วกัน ถ้ากบคิดว่าชีวิตบัวยังวุ่นวายไม่พอ กบอยากเอาเรื่องใครก็เชิญ”
คำพูดของมัญจาทำให้กษิดิฐชะงัก หันมองนลินที่นอนหลับอย่างลังเล
ฝ่ายติณณ์ ถามดารินทร์ขณะเดินออกมาด้วยกันอย่างติดใจสงสัยว่า
“คุณรินทร์ครับ...คุณกบเป็นใครหรือครับ”
ดารินทร์เกือบพลั้งปากบอกไปแล้ว ยั้งปากได้ทันแกล้งทำเป็นว่าสายแล้วต้องรีบไปทำงาน คว้ามือสารัชเดินแยกไปเลย แต่ติณณ์ยังติดใจสงสัยไม่หายว่า กบเป็นใคร?
ooooooo
เมื่อมาถึงออฟฟิศ ดารินทร์กำชับแกมขู่ ไม่ให้สารัชพูดเรื่องนลินแต่งงานให้ติณณ์ได้ยินเด็ดขาด
“ทำไมล่ะครับ” สารัชขอเหตุผล
“เธอก็รู้นี่ว่าบัวแต่งงานหลอกๆ ยิ่งคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ บัวก็ยิ่งเสียหายน้อยเท่านั้น ถ้านายชอบบัว ก็ต้องช่วยรักษาเกียรติของบัวสิ”
“พี่รินทร์พูดถูก ได้ครับ เพื่อรักษาเกียรติของคุณบัว ผมจะปิดปากทุกคนเอง” สารัชรับปากแข็งขัน แต่พอเห็นแตงกวาก็บอก “แต่คนนี้...ผมคงปิดปากไม่ได้”
“เราลืมคนนี้ไปได้ยังไงเนี่ย??” ดารินทร์พึมพำเครียดขึ้นมาอีก
แตงกวานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ดารินทร์กับสารัชเดินผ่านจะไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง ก็ถูกแตงกวาถามเยาะว่า
“ได้ข่าวว่าบัวโดนรถชนเหรอ?” ดารินทร์บอกว่า แค่เฉี่ยว
“แขนหักด้วยใช่ไหม?” ดารินทร์ยํ้าว่า แค่กระดูกเคลื่อน
“และหัวกระแทกจนสมองเสื่อม?”
“แค่หัวแตกค่ะ”
“สภาพแบบนี้ หมอคงให้พักสองเดือน?”
“แค่สองวันค่ะ” ดารินทร์กระแทกเสียงตอบ แตงกวาบอกว่าถึงสองวันก็ยังคงไม่ทันอยู่ดี แล้วหยิบแฟ้มงานโฆษณาประกันภัยเดินไปทางห้องทำงานของอณุกา
สารัชถามงงๆว่า อะไรไม่ทันหรือ ดารินทร์ฉุกคิดตกใจพึมพำ...
“หรือว่า??!!”
ooooooo
หลังจากแตงกวาสืบอาการป่วยของนลินและ พยายามทำให้เห็นว่านลินอาการสาหัสแล้ว เธอไปเสนอ อณุกาขอทำโปรเจกต์ประกันภัยบ้านพักตากอากาศคนเดียว
ปราณที่นั่งคุยอยู่ด้วยติงว่า ลูกค้าเลือกงานของบัวด้วยและแตงกวาก็รู้ว่าอณุกาขัดใจลูกค้าไม่ได้
“แตงกวา รู้ค่ะว่าความต้องการของลูกค้าต้องสำคัญที่สุด สำคัญจนทำให้พี่ณุกาผิดคำพูดกับแตงกวาได้” อณุกาชะงักหน้าเจื่อนที่ถูกพูดประชดเอาซึ่งหน้า
“แต่พี่ณุกาก็ใช้เรื่องป่วยให้บัวออกจากโปรเจกต์แล้วไม่ต้องบอกให้ลูกค้ารู้ก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ทำอย่างนั้นมันไม่สมควรนะครับ” ติณณ์พูดพลางเดินเข้ามา อณุกาดีใจมากที่ติณณ์มาทันสถานการณ์พอดี
เมื่อพากันไปนั่งที่ร้านอาหารโรงแรมหรู อณุกาแนะนำติณณ์กับแตงกวาให้รู้จักกัน
“ขอแนะนำอย่างเป็นทางการนะจ๊ะ นี่น้องแตงกวาหัวหน้าครีเอทีฟคนใหม่ของบริษัท ลูกสาวคนเดียวของคุณอภิชาติ” แล้วหันไปทางแตงกวา “ส่วนหนุ่มหล่อคนนี้ ติณณ์จ้ะ MD ของภัทรแอดเวอร์ไทซิ่ง ลูกพี่ลูกน้องของพี่เอง”
บรรยากาศไม่ดีนัก เพราะแตงกวาและติณณ์ต่างรู้สึกไม่ดีต่อกันนัก เพราะทั้งสองเห็นต่างกันเรื่องนลินเมื่อครู่นี้
อณุกามองทั้งสองแล้วหันมองปราณอย่างขอความช่วยเหลือ ปราณจึงเปลี่ยนบรรยากาศเสนอให้สั่งอาหารกัน เลยดีไหม บอกติณณ์ว่ามาที่นี่บ่อยช่วยแนะนำอาหารให้แตงกวาหน่อย
ติณณ์ไม่เล่นด้วย เขาเสนอให้คุยเรื่องงานให้จบก่อนค่อยสั่งดีกว่า แล้วแสดงทัศนะของตนอย่างมีหลักการว่า
“ผมว่าการทำอะไรลับหลังลูกค้ามันไม่ซื่อสัตย์แล้วการถอดคุณบัวออกจากโปรเจกต์เพราะเขาป่วยมันก็ไม่ยุติธรรม”
“ถ้าโลกนี้มีความยุติธรรม ฉันคงไม่ต้องเสียคนที่ฉันรักไปหรอก” แตงกวาพาลกระแชงไปเรื่องอื่น ติณณ์ฟังแล้วงง อณุการีบพูดแทรกให้แตงกวาฟังเหตุผลของติณณ์ก่อน ถูกแตงกวาถามอย่างไม่พอใจว่า “พี่ณุกาเข้าข้างคุณติณณ์เหรอคะ”
“พี่ไม่ได้เข้าข้างจ้ะ พี่ไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับสองโปรเจกต์นี้อีกแล้ว หน้าที่ติณณ์คือดูแลทุกโปรเจกต์ของภัทรฯ พี่มาทำแทนเพราะติณณ์ไปเกาหลี นี่ติณณ์กลับมาแล้วพี่ก็ต้องมอบหน้าที่คืนให้เขา แล้วพี่ก็ต้องเคารพการตัดสินใจของติณณ์”
แตงกวา ลุกพรวดขอตัวไปห้องน้ำอย่างไม่พอใจ ปราณมองตามแล้วขอตัวไปเลือกเครื่องดื่มเพื่อฉลองการกลับมาของติณณ์ ที่โต๊ะจึงเหลือแต่อณุกากับติณณ์ที่ต่างยิ้มให้กันอย่างโล่งใจ ปรึกษาปรารภกันถึงงานที่ต้องทำและต้องรับมือกับฤทธิ์เดชของแตงกวา
“ถอดบัวออกโปรเจกต์ก็พัง ไม่ตามใจน้องแตงกวาคุณอภิชาติก็โกรธ ขอบใจติณณ์มากนะที่ทำให้พี่มีข้ออ้างกับน้องแตงกวา”
“ผมกลับมาดูแลงานที่นี่เหมือนเดิมแล้ว ถ้า คุณแตงกวาทำอะไรไม่มีเหตุผล ผมจะพูดกับเขาเอง พี่ณุกาจะได้ไม่ต้องลำบากใจอย่างนี้อีก”
“จ้ะ...ฝากติณณ์ดูแลแตงกวาด้วยนะ เพราะบางอย่างพี่ก็เกรงใจคุณอภิชาติจนทำอะไรแตงกวาไม่ได้จริงๆ”
อณุกาดีใจที่ติณณ์อาสาเข้าทางตนพอดี คาดหวังว่างานนี้จะทำให้ติณณ์ใกล้ชิดกับแตงกวาสมใจอภิชาติ
เวลาเดียวกัน ปราณไปดักรอแตงกวาแถวห้องน้ำ พอเธอเดินออกมาเขาทำตากรุ้มกริ่มบอกว่ามารอเพราะมีเรื่องจะปรึกษา แล้วพูดยุแยงว่า
“ผมรู้สึกมาสักพักแล้วว่าคุณติณณ์สนใจคุณบัวเป็นพิเศษ ยิ่งวันนี้ยิ่งเห็นชัด...ผมเลยคิดว่าคุณติณณ์น่าจะชอบคุณบัว”
แตงกวาถามเสียงขุ่นว่าแล้วมาบอกตนทำไม ปราณยิ้มเจ้าเล่ห์อ่อยว่า
“เพราะข้อมูลนี้ อาจจะทำให้คุณได้คุณกบคืนมาน่ะสิครับ อ้อ...แล้วข้อมูลอีกอย่างที่คุณควรรู้ คุณณุกาหวงคุณติณณ์มากบัวต้องเดือดร้อนแน่ ถ้าคุณณุการู้ว่าคุณติณณ์คิดเกินเลยกับคุณบัว”
แตงกวามองหน้าปราณอย่างครุ่นคิด...
ooooooo
ชลัชจะมาเฝ้านลินที่โรงพยาบาล เกิดโต้เถียงกันตึงเครียดกับยศภัทรว่าระหว่างเขากับกษิดิฐใครจะเหมาะสมกว่ากัน
ในที่สุดทั้งยศภัทร กมลา และนันทิดา ลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ให้กษิดิฐมาเฝ้า เพราะถ้าคนอื่นมาเฝ้าอาจมีคนสงสัยว่ากษิดิฐกับนลินมีปัญหากัน
“ใช่ ครับใช่ แล้วถ้าสงสัยกันมากๆ ขุดคุ้ยจนรู้ว่าบัวกับกบแต่งงานกันหลอกๆ เรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่นะครับ” กษิดิฐได้ทีรีบสนับสนุน กมลาจึงชี้ขาดว่า
“เพื่อไม่ให้ใครสงสัย คนที่เฝ้าหนูบัวต้องเป็นตากบคนเดียวเท่านั้น”
แม้ชลัชจะไม่พอใจ แต่ก็ต้องยอมรับมติของคนส่วนใหญ่
ฝ่ายมัญจากับดารินทร์วิตกกังวลตลอดเวลา กลัวว่าติณณ์กับกษิดิฐจะมาพบกัน ก่อนกลับบ้านวันนี้ มัญจาโทร.คุยกับดารินทร์ถามว่า แน่ใจนะว่าติณณ์จะไม่มาหาบัวคืนนี้
“ไม่ไปหรอก พี่เห็นกับตาว่าคุณอณุกาลากคุณติณณ์ไปด้วย แล้วนี่ก็ดึกแล้ว”
ดารินทร์คาดการณ์ผิดถนัด! เพราะขณะติณณ์ขับรถกลับนั้น เขานึกถึงคำพูดของสารัชที่คร่ำครวญเรื่องที่ตัวเองชอบบัวฝ่ายเดียว จึงบอกตอนที่ยังมีโอกาสก่อนจะสายเกินไป ติณณ์คิดแล้วเทียบกับตัวเอง จึงตัดสินใจแวะเข้าร้านดอกไม้ขอซื้อกุหลาบขาวดอกเดียว
ระหว่างนั้นได้ยินพนักงานถามเจ้าของร้านว่า การ์ดของช่อดอกไม้นี้จะให้เขียนข้อความอะไร เจ้าของร้านบอกว่า
“เขียน ว่า ‘ต่อให้มีดอกไม้ให้เธอเป็นหมื่นดอก มันก็ไม่มีประโยชน์...ถ้าเธอไม่รู้’ เขียนเสร็จแล้วก็ให้ตุ้ยเอาไปส่งที่สุสานเหมือนเดิมนะ”
ติณณ์ฟังแล้วมองกุหลาบขาวในมือตัวเองอย่างครุ่นคิด เขาตัดสินใจเอากุหลาบขาวดอกนั้นไปเยี่ยมนลินที่ห้องคนป่วย
ผลักประตูเข้าไปเห็นนลินนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง เขาเอากุหลาบขาวดอกนั้นปักแจกันข้างๆเตียง ยืนมองเธออยู่ข้างเตียง เห็นเธอขยับตัวเพราะเจ็บแขน จึงเข้าช่วยพยุงให้เธอนอนสบาย ทำให้หน้ากับหน้าใกล้กันมาก ติณณ์มองหน้านลินเหมือนตกอยู่ในภวังค์...
ที่หน้าห้อง แตงกวาแอบดูอยู่ เธอยิ้มเจ้าเล่ห์กับภาพที่เห็น
ฝ่ายกษิดิฐที่ออกจากห้องนลินไปซื้ออาหาร ขณะจะกลับ เจอเจนเด็กสาววัยรุ่นร้องขอความช่วยเหลือว่า ถูกชายอ้วนวัยเลยกลางคนตาม
กษิดิฐเข้าช่วยเจน แต่ถูกชายคนนั้นอ้างว่าเป็นผัวเมียกัน เด็กสาวบอกว่าไม่ใช่ ตนไม่รู้จักเขา
“คุณ ไปเลยนะ ไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งตำรวจ” กษิดิฐใช้ไม้ตาย ชายคนนั้นจึงเดินหนีไป เขาเตือนเจนว่าไม่ควรมาเดินค่ำๆมืดๆอย่างนี้คนเดียว เจนเล่าความจำเป็นว่าตนต้องทำงานพิเศษ ต้องหาเงินรักษาแม่ที่กำลังป่วยและน้องอีกสามคน กษิดิฐถามว่าเธอเรียนจบอะไร พอเธอบอกว่าจบบัญชี เขาชวนเธอไปที่ออฟฟิศ เพราะกำลังหาพนักงานบัญชีพอดี
“ขอบคุณ พี่มากนะคะ เจนจะไปหาพี่แน่นอนค่ะ” เธอยกมือไหว้ด้วยความซาบซึ้งใจ กษิดิฐให้เงินไปหนึ่งพันบาท บอกว่าเอาไปเป็นค่ารถ ค่ายารักษาแม่ หรือค่าอะไรก็ได้ ให้รับไว้เพราะตนอยากช่วย เจนไหว้ขอบคุณอีกครั้งแล้วแยกกัน
ooooooo
แตงกวาจ้องติณณ์ที่ช่วยประคองนลินขยับให้นอนสบายและมองเธออย่างใกล้ชิดตาไม่กะพริบ เห็นติณณ์กุมมือนลิน บอกเธอว่า
“ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไปที่ผมจะบอกว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ แต่ถ้าผมไม่บอก ผมกลัวว่ามันจะสายเกินไป...ฟื้นเร็วๆนะครับคุณบัว...ผมจะไม่ปิดบังอะไรคุณ อีกแล้ว”
แตงกวายิ้มสะใจพึมพำ “นี่คุณติณณ์แอบชอบยายบัวฝ่ายเดียวเหรอ?...แล้วคุณจะบอกชอบตอนนี้?...แปลว่า คุณติณณ์ไม่รู้ว่ายายบัวแต่งงานแล้วน่ะสิ เอ๊ะ! ก็ไหนคุณปราณบอกว่าสองคนนี้สนิทกัน แล้วทำไมยายบัวไม่บอกเรื่องแต่งงาน?...” คิดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์พึมพำ
“คุณติณณ์คงไม่ได้แอบชอบยายบัวฝ่ายเดียวแล้วละมั้ง..”
คิดแล้วแตงกวาหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์กษิดิฐ ยิ้มหยัน พึมพำขณะรอสาย
“คนรักตัวจริงกลับมา การแต่งงานลวงโลกคงจบกันเสียที!”
กษิดิฐเห็นแตงกวาโทร.เข้ามือถือก็ลังเลว่าจะรับดีไหม แตงกวารอสายครู่เดียวก็ชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อกษิดิฐกดปิดเครื่อง กัดฟันพึมพำ “ปิดเครื่องใส่กันเลยเหรอกบ!!”
แต่พอเดินมาถึงหน้าห้องนลิน กษิดิฐก็ชะงักรีบหลบเข้ามุมกำแพงแอบมอง
“แตงกวานี่หว่า...อุตส่าห์ปิดมือถือคิดว่าจะรอด แม่คุณเล่นยืนเฝ้าหน้าห้องแบบนี้ ไม่ไปไหนง่ายๆ แน่...เอาไงดีวะ?”
ขณะกษิดิฐยืนหลบอยู่นั่นเอง แตงกวายกมือถือขึ้นถ่ายวีดิโอภาพที่ติณณ์ประคองมือนลินขึ้นจูบเบาๆ
พอดี พยาบาลมาเจอถามว่าทำอะไรหรือ แตงกวารีบเก็บมือถือ พยาบาลบอกว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ถ้าอยากถ่ายรูปวันหลังค่อยมาใหม่ ติณณ์ได้ยินเสียงออกมาดู เขาชะงักคิดไม่ถึงว่าจะเจอแตงกวาที่นี่ เธอเลยทำเนียนทัก
“สวัสดีค่ะคุณติณณ์ คุณพยาบาลบอกให้กลับได้แล้วค่ะ หรือว่าคุณติณณ์ยังอยู่ได้...เพราะเป็นคนพิเศษ!”
คำพูดของแตงกวา ทำให้ติณณ์ระแวงว่าแตงกวาจะเห็นตนทำอะไรเมื่อครู่นี้หรือเปล่า!? แต่ก็กลับไปกับเธอ
กษิดิฐโผล่จากที่ซ่อนอย่างโล่งใจเมื่อเห็นแตงกวากลับไปแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจติณณ์เพราะคิดว่าเป็นคนมาเยี่ยมคนไข้อื่น เขารีบเดินเข้าห้องไป เห็นดอกกุหลาบขาวในแจกัน ถามพยาบาลว่าใครเอามาให้ พยาบาลบอกว่าเพื่อนนลินที่ออกไปเมื่อครู่นี้
“แตงกวาเนี่ยนะ??” ติณณ์พึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ แต่พอพยาบาลถามขำๆว่าคุณผู้ชายคนนั้นชื่อแตงกวาหรือ กษิดิฐก็ยิ่งงง มองกุหลาบขาวดอกนั้นคิดหนักว่า ใครเป็นคนเอามาให้นลิน...คิดไปคิดมาสงสัยว่าคงเป็นสารัช
ooooooo
ระหว่าง ลงลิฟต์มาด้วยกัน ติณณ์เป็นห่วงกลัวนลินจะเสียหาย จึงตัดสินใจบอกแตงกวาว่าตนไม่ได้เป็นคนพิเศษของนลิน แต่เพราะตนเป็นคนทำให้เธอได้รับบาดเจ็บจึงมาเยี่ยมเยียน แต่แล้วติณณ์ก็ถึงกับอึ้งเมื่อแตงกวาบอกว่า
“ฉันอยากให้คุณกับบัวชอบ กันค่ะ” แล้วเล่าเรื่องราวของนลินให้ฟังว่า “ฉันกับบัวเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม บ้านบัวเคยมีฐานะดีแต่พ่อโดนฟ้องล้มละลาย บัวเลยต้องทำงานหนักเป็นเสาหลักของบ้าน แตงกวาอยากให้บัวคบกับผู้ชายสักคนที่พร้อมจะดูแลและทำให้บัววางความทุกข์ลง ได้บ้าง...แตงกวาจะดีใจมากถ้าคนนั้นเป็นคุณติณณ์”
ติณณ์ฟังและคิดตาม อย่างอดสงสัยไม่ได้ว่า ท่าทีของแตงกวาไม่เหมือนกับตอนที่พยายามจะแย่งงานโฆษณาไปทำคนเดียว พูดติงไม่เต็มเสียงว่า “ผมคิดว่าคุณกับคุณบัวไม่ค่อย...เอ่อ...”
ติณณ์ไม่อยากให้นลินเดือดร้อน เขาบอกแตงกวาว่าเรื่องของตนกับนลินนั้นเป็นไปไม่ได้ อณุกาคงไม่ยอม เธอก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าอณุกาต้องการให้ตน...กับเธอ...ติณณ์พูดทิ้งไว้แค่ นั้น
“ที่แท้ก็กลัวพี่ณุกานี่เอง... ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันจะช่วยเรื่องพี่ณุกาเอง ได้ข่าวว่าคุณกลับมาเมืองไทยแค่ 5 วัน ไม่ใช่เหรอคะ นี่ก็ผ่านไปตั้ง 2 วันแล้ว จะทำ อะไรก็รีบทำนะคะ ก่อนจะมีคนอื่นตัดหน้า”
เป่าหูยุยงให้ความหวังกับติณณ์แล้ว แตงกวาคาดหวังอย่างสะใจว่า คราวนี้นลินพังแน่!!
ขณะติณณ์ขับรถออกมานั้น คำพูดของแตงกวายังวนเวียนอยู่ในสมอง เขาถอนใจบอกตัวเองว่า
“ได้เวลาเดินหน้าแล้วนายติณณ์!”
ooooooo
นลินรู้สึกตัวขึ้นตอนเช้า เธอเห็นกษิดิฐนอนหลับอยู่ที่โซฟา เธอคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา...
ทุกครั้ง... ไม่ว่าเธอจะตกอยู่ในภาวะคับขันอันตรายอย่างไร ที่ไหน ก็จะมีเขาที่คอยห่วงใย ปกป้องช่วยเหลือจนแทบจะเอาชีวิตเข้าแลก...เธอมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน
ทันใด นั้น กษิดิฐลืมตาขึ้น เธอรีบหลับตาอย่างยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา กษิดิฐลุกมาดูเห็นเธอหลับอยู่ เขาเหลือบมองกุหลาบขาวในแจกัน พึมพำขำๆ
“ผู้หญิงยังไม่ทันตื่นมาเห็น ดอกไม้ก็เหี่ยวซะแล้ว ของถูกก็อย่างนี้แหละ” แล้วพูดกับเธอที่ยังแกล้งนอนหลับอยู่ “ตื่นมาดูดอกไม้เร็วๆสิคุณ คนให้จะได้ไม่เสียแรงที่แอบผะ...” เขาหยุดปากได้ทันเปลี่ยนเป็นว่า “ที่แอบเอามาให้”
นลินมองกุหลาบขณะกษิดิฐเข้าห้องน้ำพึมพำ “ดอกไม้ของกบเหรอ?”
ooooooo
เช้า วันเดียวกันนี้ ติณณ์ตัดสินใจที่จะเดินหน้าเรื่องนลิน เขาซื้อดอกกุหลาบขาวจัดเป็นช่อเล็กๆ ตรงไปที่ห้องพักฟื้นของนลิน ไม่รู้ตัวว่าถูกแตงกวาสะกดรอยตามทุกฝีก้าว
พอเห็นติณณ์ตรงไปที่ห้องพักนลิน เธอโทร.ถึงกมลาทันที ถามว่ากบอยู่บ้านไหม พอรู้ว่าเขาเฝ้านลินอยู่ที่โรงพยาบาลทั้งคืน กมลาจงใจตอกย้ำกับแตงกวาว่า
“ผัวเมียกัน เจ็บไข้ทั้งที เขาจะทิ้งกันได้ยังไงล่ะจ๊ะ”
“กบ อยู่โรงพยาบาลกับ เมีย! ก็ดีค่ะ แตงกวาดีใจมากที่สุดที่รู้ว่าสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน” เธอประชดแล้วยิ้มสะใจที่อีกไม่กี่นาทีนี้ ติณณ์กับกษิดิฐจะเผชิญหน้ากันในห้องของนลิน!
ฝ่ายกมลา พอวางสายจากแตงกวาก็หันไปพูดประชดกับยศภัทรอย่างกังวลใจว่า
“แตงกวาพูดแปลกๆ แม่สังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องนะพ่อ”
ooooooo
พอนลินรู้สึกตัวก็ลุกจะไปทำงาน ใครห้ามก็ไม่ฟัง พอดีเอ็ดดี้เอาเอกสารมาให้กษิดิฐเซ็น เลยช่วยกันจับตัวนลินไว้ไม่ให้ออกไป
ส่วน ที่ทางเดินในโรงพยาบาล มัญจา ดารินทร์ สารัช และน้องจุง กำลังจะขึ้นไปที่ห้องพักฟื้นของนลิน เห็นแตงกวาเดินตามหลังติณณ์จะขึ้นไปเช่นกัน ทุกคนแปลกใจที่เห็นแตงกวามากับติณณ์ ดารินทร์เป็นห่วงขึ้นมาถามว่าตอนนี้กบอยู่ไหน!
มัญจารีบโทร.หากษิดิฐ ปรากฏว่ามือถือของเขาสั่นอยู่ที่โซฟา ส่วนตัวเขากับเอ็ดดี้กำลังช่วยกันยื้อยุดไม่ให้นลินหนีกลับไปทำงาน กษิดิฐล็อกตัวนลินไว้บนเตียงเร่งเอ็ดดี้ให้รีบหาเชือกมามัดไว้ เมื่อไม่ทันใจก็เอาตัวเองล็อกตัวเธอไว้ติดกับเตียง
เป็นจังหวะที่ชลัช นันทิดา กมลาและยศภัทรเข้ามาเห็นพอดี
“นายทำอะไรลูกฉันเนี่ย!!” ชลัชตวาดลั่น
มัญ จาร้อนใจที่กษิดิฐไม่รับสาย นลินก็ปิดเครื่อง ถามดารินทร์ว่าจะทำอย่างไรดี เชื่อว่ากษิดิฐต้องอยู่ในห้อง เเน่ๆ ดารินทร์มองหน้าทุกคนเเล้วพนมมือภาวนาขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยดลบันดาลให้มี เหตุขัดขวางติณณ์ไม่ให้เข้าไปหานลินด้วยเถิด
ooooooo
เมื่อมีคนมาเฝ้านลินเเล้ว กษิดิฐ ชลัช เเละยศภัทรพากันกลับ ในห้องจึงเหลือเเต่นันทิดากับกมลาอยู่ดูแลนลิน
นลินอ้อนวอนเเม่กับป้าขอกลับไปทำงาน เพราะขีืนช้าต้องเสียโปรเจกต์สำคัญแก่เเตงกวาเเน่ๆ เเละตนอาจจะเครียดจนเส้นเลือดในสมองเเตกก็ได้
ทั้งเเม่เเละป้าเห็นเธอสุขภาพเธอดีขึ้นจึงพากันไปปรึกษาหมอ พออยู่คนเดียว นลินมองกุหลาบขาวในแจกันยิ้มๆ
“ผมดีใจที่คุณบัวชอบกุหลาบขาว”ติณณ์เอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามามอบกุหลาบขาวดอกใหม่ให้
“คุณติณณ์....”นลินอุทานทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ
ooooooo
อณุ กาวางเเผนจะให้ติณณ์กับเเตงกวาได้ใกล้ชิดสนิทสนมกันจึงโทร.นัดทานข้าวกัน ติณณ์ขอเลื่อนเป็นวันอื่นบอกว่าวันนี้ตนมีนัดกับเพื่อนเเล้ว
เเตงกวา หมั่นไส้ที่ติณณ์ปดว่ามีนัดกับเพื่อนทั้งที่ มาเยี่ยมนลิน จึงโทร.ชวนอณุกามาเยี่ยมนลินที่โรงพยาบาลหมายให้มาจับโกหกฉีกหน้าติณณ์ เเต่พอหันมาอีกทีติณณ์ก็หายไปเเล้ว เลยเดินหา เจอพวกมัญจาเข้าพอดี เธอถามมัญจาว่า “กบสวนกับพวกเธอหรือเปล่า?”
ทำให้มัญจารู้ว่ากษิดิฐไม่ได้อยู่ในห้อง ขณะนั้นเองน้องจุงถามขึ้นอย่างไร้เดียงสาว่า
“เเม่ครับ เราไม่รีบไปขวางคุณติณณ์เเล้วเหรอครับ”
วงเเตก! ทุกคนทำหน้ากันไม่ถูก เเตงกวามองหน้า ทุกคนอย่างถือไพ่เหนือกว่าทันที
นันทิดากับกมลาไปคุยกับหมอเเล้ว หมออนุญาตให้นลินกลับบ้านได้เพราะเธอไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเเล้วเพียงเเต่ต้องพักผ่อนเยอะๆ เท่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันโทร.บอกตากบก่อน เผื่อให้ตากบมารับหนูบัวไปทำงาน” กมลาหันบอกนันทิดาพลางกดโทรศัพท์
“นี่ ตกลงบัวจะไปทำงานจนได้เหรอครับเนี่ย ได้ครับ เดี๋ยวกบย้อนไปรับบัวตอนนี้เลย” กษิดิฐรับโทรศัพท์ระหว่างทางเเล้วขับรถย้อนกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง พลางโทรศัพท์บอกปภพให้เลื่อนการประชุมวันนี้ออก ไปก่อน
ooooooo
เจน หญิงสาวที่กษิดิฐช่วยไว้วันก่อน วันนี้เธอมาที่ออฟฟิศมองหากษิดิฐไม่เห็นจึงเดินมายืนข้างหลังปภพที่กำลังคุย โทรศัพท์กับกษิดิฐอยู่ ปภพคุยโทรศัพท์เสร็จหันมาไม่ทันระวังชนเจนล้มลง
“อุ้ย...ขอโทษครับ” ปภพรีบประคองเจนขึ้นมา
“ไม่ เป็นไรค่ะ เจนซุ่มซ่ามเอง พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม คะ” ปภพถามว่าเธอมาติดต่อเรื่องไรหรือ “อ๋อ...เจนเห็นว่าบริษัทเปิดวันเสาร์เลยมาหาพี่กษิดิฐค่ะ พี่กษิดิฐให้เจนมาสมัครงานฝ่ายบัญชีน่ะค่ะ”
“ฝ่ายบัญชีเหรอครับ เอ่อ...เราเพิ่งตกลงรับคนใหม่ไปเมื่อเช้านี้เอง” บอกเเล้วเห็นเจนหน้าเศร้า เลยปลอบใจว่า “เอ่อ...เอาไว้พี่จะถามคุณกบอีกทีแล้วกันนะครับบางทีคุณกบอาจจะอาจรับเพิ่ม”
“ขอบคุณค่ะ เเล้วพี่กษิดิฐอยู่ไหมคะ”
เจนถามอย่างกระตือรือร้น เเต่พอปภพบอกว่าไปเยี่ยมภรรยาที่โรงพยาบาล เจนก็หน้าเจื่อน
“เดี๋ยวเชิญน้องนั่งรอตรงโซฟานะครับ พี่เอาใบสมัคร งานมาให้กรอกทิ้งไว้ก่อนก็แล้วกันนะ”
พอปภพเดินไป เจนก็เอานามบัตรของกษิดิฐขึ้นดูยิ้มๆ
ooooooo
พวกมัญจาต่างสังเกตว่าแตงกวาจะติดใจคำพูดของน้องจุงไหม แตงกวาทำเหมือนไม่สนใจ หันหลังเดินออกไป
“เธอจะไปไหน?” มัญจาแปลกใจ แตงกวาแกล้งพูดดังๆ ให้มัญจากับดารินทร์ได้ยินว่า
“ฉันก็จะไปตามหากบน่ะสิ เจ้านายเมียมาเยี่ยมทั้งที สามีควรจะมาต้อนรับสิ”
มัญจากับดารินทร์เครียดทันที มองหน้ากันเหมือนเห็นความบรรลัยอยู่ตรงหน้า มัญจาถามว่าเอายังไงดี
“ตาม หาคุณกบ!” มัญจาถามว่าแล้วจะไปตามที่ไหน “ก็ตามคุณแตงกวาไปสิ พอคุณแตงกวาเจอคุณกบ เราก็ปาดหน้าเค้กแย่งตัวคุณกบมา” ว่าแล้วก็เดินตามแตงกวาไป ทุกคนเดินตามกันไปเป็นพรวน
แต่พอไปถึงหน้าลิฟต์ แตงกวาเข้าไปลิฟต์ก็ปิด ทันที พวกดารินทร์ตามเข้าไปไม่ทัน มัญจาเสนอให้ลงไปทางบันไดหนีไฟแทน
แตงกวากดลิฟต์ลงไปที่ชั้น 3 พึมพำอย่างสะใจ
“ตามฉันมาเลยนะไอ้พวกซื่อบื้อ จะได้ไม่มีมารไปขวางให้ยายบัวอยู่กับคุณติณณ์!”
แตงกวายิ้มเจ้าเล่ห์ ก้าวออกจากลิฟต์ที่ชั้น 3
ooooooo
อณุกาได้รับโทรศัพท์จากแตงกวาแล้วรีบลงมาพร้อมปราณมาที่รถแวนคันหรูที่คนขับรอเปิดประตูอยู่แล้ว
“เร็วๆปราณ น้องแตงกวาบอกว่ารออยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว”
“แปลกนะครับ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าคุณแตงกวาจะชวนเราไปเยี่ยมคุณบัว”
“ก็ดีแล้วที่น้องแตงกวาชวนเพราะฉันยังไม่เคยไปเยี่ยมนลินเลย ทั้งๆที่น้องชายฉันเป็นคนขับรถชนเขาแท้ๆ เดี๋ยวเยี่ยมเสร็จ จะได้ชวนน้องแตงกวาไปหาอะไรทาน ชดเชยที่ติณณ์เบี้ยวนัด”
อณุการีบขึ้นรถไป แต่ปราณยังยืนอย่างใจเย็นอดคิดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมจู่ๆ แตงกวาจึงชวนไปเยี่ยมนลิน ทั้งๆที่เธอไม่ถูกกับนลิน พึมพำว่า
“มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
แล้วเปรมก็รีบขึ้นรถด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นว่าแตงกวามีแผนอะไร
ooooooo
ที่มา :ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น