อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9

อ่านเรื่องย่อ ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 9

อณุกาคิดหาทางที่จะให้ติณณ์เลิกกับนลินจน เครียด ปราณทำทีเสนออย่างมีแผนซ้อนแผนว่า ถ้าเราไม่รู้การเคลื่อนไหวของทั้งสองเราก็ทำอะไรไม่ได้  เสนอ ให้เอานลินกลับมาอยู่ใกล้ตัวเพื่อจับตาการเคลื่อนไหว ได้ง่ายขึ้น


พูดจนอณุกาเริ่มสนใจ ปราณถามว่า“เคยได้ยิน ประโยคนี้ไหมครับ...รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”



อณุกามองหน้าปราณอย่างชั่งใจ



ที่บ้านนลิน ขณะชลัชนั่งดื่มกาแฟก่อนไปทำงาน ยศภัทรกับกมลาก็เข้ามาอย่างเร่งรีบบอกชลัชให้จองโต๊ะ อาหารเพิ่มจาก 6 ที่เป็น 7 ที่ เพราะจะชวนติณณ์ไปร่วมด้วย



เมื่อชลัชออกไปทำงานแล้ว นันทิดาติงกมลาว่าชวนติณณ์ไปด้วยเดี๋ยวกษิดิฐเห็นสองคนสวีตกันก็จะยิ่งเสียใจ



“ต้องยอมให้กบเสียใจค่ะ เพื่อให้หนูบัวรู้ใจตัวเอง” กมลาตอบอย่างมีแผน นันทิดาฟังแล้วสงสัย



ooooooo



หลังจากเซ็นใบหย่าแล้ว เดินออกมาถึงหน้าอำเภอ นลินก็ได้รับโทรศัพท์จากติณณ์ เธอรับสายอย่างยิ้มแย้ม เลยถูกถามว่าติณณ์ไลน์มาใช่ไหม



“อือ...เขา บอกว่าถึงออฟฟิศแล้ว แล้วก็บอกว่าคิดถึงบัวนะ...กลับถึงบ้านก็รายงานตัว ถึงออฟฟิศก็รายงานตัว ไม่ทำตัวให้เป็นห่วงเหมือนที่กบทำ  คุณติณณ์นี่น่ารักจริงๆ”



กษิดิฐฟังอย่างเจ็บปวด พยายามยิ้มแสดงความยินดีกับเธอที่จะได้แต่งงานกับคนดีๆอย่างติณณ์ แล้วทำเหมือนเพิ่งนึกได้เอ่ยเตือน “แหวนแต่งงานน่ะ ถอดด้วยนะ”



“จริง สิ...ถ้ายังใส่แหวนวงนี้ แล้วจะใส่แหวนของคุณติณณ์ได้ยังไง บัวไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ขอบคุณนะ ที่เตือน” พูดพลางถอดแหวนคืนให้ แต่ถอดไม่ออก เธอเอาโลชั่นในกระเป๋ามาทานิ้วจึงถอดออกได้



ขณะนั้นเอง มีโทร.เข้ามือถือของนลิน เธอให้กษิดิฐช่วยหยิบให้เพราะมือตัวเองลื่น ทำให้เขาเห็นว่าคนที่โทร.มาคืออณุกา นลินรับไปคุยกลัวๆ กล้าๆ



“สวัสดีค่ะคุณอณุกา...ให้บัวเข้าไปหาตอนนี้เลย!?”



ooooooo



เอ็ดดี้เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดกษิดิฐ ปภพบอกให้ไปซื้อเค้กอวยพรวันเกิด แต่เดี๋ยวจะมีลูกค้ามาคุยงานเอ็ดดี้ต้องอยู่ เจนจึงอาสาไปซื้อให้ รับเงินจากปภพแล้ว เจนเดินยิ้มออกไปอย่างมีแผน



ซื้อเค้กแล้ว ขณะจะกลับ เจอแตงกวาเข้าอย่างจัง ถูกแตงกวาตรงมาคุกคามทันที บอกให้เจนลาออกจากบริษัทเสีย ถ้าไม่ลาออกภายในวันนี้เธอเดือดร้อนแน่ เห็นกล่องเค้กก็เดาได้ว่าจะเอาไปให้กษิดิฐ หาว่าเจนจะเอาไปให้เพื่อเอาหน้า สั่งให้ส่งให้ตนเดี๋ยวนี้



เมื่อเจนไม่ยอมให้ เกิดยื้อแย่งกัน แตงกวาแย่งไปได้ก็เอาเค้กละเลงใส่หน้าเจนจนเลอะไปหมด พูดอย่างสะใจว่า



“บทลงโทษสำหรับคนที่ลองดีกับฉัน”



นลินมาเจอพอดี เธอตรงเข้าไปแยกเจนออกมา ถามแตงกวาว่าทำร้ายเด็กคนนี้ทำไม แตงกวาบอกว่าเจนจะแย่งกบไปจากตน นลินฟังแล้วพูดอย่างสมเพชว่า



“หมด เรื่องฉันก็หาเรื่องคนอื่นต่อ ขี้หึงไม่ลืมหูลืมตาอย่างนี้น่ะสิ กบถึงเลิกกับเธอ” แตงกวาสวนทันทีว่ากบเลิกกับตนเพราะเธอแย่งไป “ฉันไม่เคยแย่งกบจากเธอ เลิกคิดเองเออเองแล้วก็มองตัวเองเสียบ้าง จะได้รู้เสียทีว่ากบอยู่กับเธอไม่ได้ เพราะอะไร” พูดแล้วดึงมือเจน “ไปกับพี่”



นลินสอบถามเจนว่ามีเรื่องอะไรกัน เจนเล่าอย่างน่าสงสาร ว่าแตงกวาเห็นตนอยู่กับกษิดิฐตามลำพังก็เข้าใจผิด ฟังแล้วนลินบอกว่าเดี๋ยวจะไปบอกกษิดิฐว่าแตงกวาทำร้ายเธอ เจนทำเป็นตกใจมากไม่อยากให้กษิดิฐไม่สบายใจ ตนจะลาออกตามที่แตงกวาสั่ง ต่อไปแตงกวาก็คงไม่มายุ่งกับตนแล้ว



“ไม่ต้องลา” นลินเสียงเข้ม เจนกลัวว่าถ้าไม่ลาออกตนจะโดนหนักกว่านี้ “นั่นเป็นหน้าที่ของกบที่จะต้องปกป้องเจนจากแตงกวา เดี๋ยวพี่จะบอกกบเอง”


เจน แกล้งถามว่า “เมื่อกี๊เจนได้ยินคุณแตงกวาพูดว่าพี่แย่งพี่กบไปจากเขา พี่ใช่ไหมคะที่เป็นเมียพี่กบ” นลินบอกว่าเป็นเพื่อนกัน เจนถามชื่อ นลินบอกว่าตนชื่อบัว วันนี้นัดเจ้านายเก่าไว้เสร็จธุระแล้วจะไปคุยกับกบให้



เจน ทำท่าจะทักท้วง นลินบอกว่าไม่ต้องพูดอะไรเดี๋ยวตนจะจัดการให้ พอนลินเดินไปเจนก็ยิ้มร้ายแล้วเดินตามไปเข้าห้องน้ำ เอาเครื่องสำอางสีเขียวป้ายตัวให้ดูฟกช้ำดำเขียว พอนลินออกจากห้องน้ำ เจนก็เดินตามออกมาพึมพำ...



“แค่จะยั่วโมโหให้เอาเค้กไปแล้วจะได้อ้อนให้คนที่ออฟฟิศสงสาร...ไม่คิดเลยว่าแกจะทำรุนแรงกับฉัน แล้วพี่บัวมาเจอ...ขอบใจนะอีแตงกวา!”



ooooooo



นลิน ไม่ได้ไปทำงานแค่วันเดียว เพื่อนๆ ทั้งสามก็พากันบ่นเหงา บ่นกันไม่ทันขาดคำต่างก็ตาโตตื่นเต้นเมื่อเห็นนลินเดินเข้ามา ดารินทร์ถามว่ามาทำไม เดี๋ยวอณุกาเห็นโดนอาละวาดแน่



แล้วทุกคนก็แปลกใจเมื่อนลินบอกว่าอณุกาเป็นคนเรียกตนมาเอง แต่ให้มาทำอะไรไม่รู้



นลิน ไปถึงหน้าห้องอณุกาเจอติณณ์พอดี เขาถามอย่างแปลกใจว่ามาทำอะไร จึงรู้ว่าต่างก็ถูกอณุกาเรียกมา ติณณ์ระแวงว่าอณุกาอาจเรียกมาบังคับให้เราเลิกคบกัน นลินถามหน้าเจื่อนว่า “ถ้าคุณอณุกาบังคับ คุณจะเลิกกับบัวไหมคะ”



“ไม่ครับ” ติณณ์กุมมือเธอยืนยัน “ผมรักคุณ ไม่ว่าพี่ณุกาจะบังคับยังไงผมก็จะไม่มีวันเลิกกับคุณ”



เป็นคำตอบที่ทำให้นลินยิ้มอย่างมีความสุข



เมื่อเข้าไปพบอณุกา ทั้งสองต่างทั้งแปลกใจและดีใจระคนกัน เมื่ออณุกาบอกนลินว่าให้เธอกลับมาทำงานเหมือนเดิม ทั้งยังยินดีที่จะรับเธอเป็นน้องสะใภ้ด้วย บอกว่าติณณ์เป็นน้องชายคนเดียวของตน  อะไรที่ทำให้น้องมีความสุขตนก็จะสนับสนุน เมื่อติณณ์ยกมือไหว้ขอบคุณ อณุกายังพูดให้มั่นใจว่า



“พี่จะเป็นเถ้าแก่ไปสู่ขอนลินให้ติณณ์ เอง...พร้อมเมื่อไหร่ก็มาบอกพี่ละกัน” พูดแล้วบอกนลินให้ไปได้แล้วเพราะตนกับติณณ์จะต้องประชุมต่อ ติณณ์บอกนลินว่าให้อยู่ทานกลางวันกับตนก่อนค่อยกลับ นลินรับคำอย่างปลื้มปีติ



ปราณดูอยู่ไม่วางตา ทั้งหมั่นไส้ติณณ์และสมใจที่ทำให้นลินได้กลับมาทำงานเหมือนเดิม



ooooooo



ก่อนที่เจนจะกลับไปที่ออฟฟิศ เธอเข้าไปในห้องน้ำ เอาเครื่องสำอางมาทำรอยฟกช้ำดำเขียวที่แขน ขยุ้มผมจนหัวยุ่ง  ทำตาแดงก่ำจนเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก



ทุกคนที่ออฟฟิศคอยเค้กที่ ให้เจนไปซื้อเพื่อฉลองวันเกิดให้กษิดิฐ พอเห็นสภาพของเจนและฟังเธอเล่าว่าถูกแตงกวาแย่งเค้กและทำร้ายมา กษิดิฐโมโหมาก โพล่งออกมาว่า



“เมื่อเช้าก็คุยกันแล้วยังจะมาราวีเจนอีก...เมื่อไหร่แตงกวาจะรู้จักคำว่าเหตุผลบ้างนะ”



“ถ้าคุณแตงกวารู้จักคำว่าเหตุผล เฮียคงไม่เลิกกับเขาหรอก นี่ดีนะที่ซ้อมาเจอเข้าไม่อย่างนั้นน้องเจนคงเจ็บมากกว่านี้” เอ็ดดี้บ่นอย่างไม่พอใจ เจนสะดุดใจที่เอ็ดดี้เรียกนลินว่าซ้อ กษิดิฐชี้แจงว่าตนหย่ากับนลินแล้ว ถามเจนว่าเจ็บมากรึเปล่า จะไปหาหมอไหม เจนทำตัวเป็นคนดีที่น่าสงสารตามเคย บอกว่าไม่เป็นไรตนไม่อยากให้พี่ๆโกรธแตงกวา



พอนลินมาเห็นสภาพของเจนก็ ตกใจว่าเขียวไปทั้งตัวขนาดนี้เลยหรือ เธอตำหนิกษิดิฐว่าถ้ารับพนักงานหญิงแล้วปกป้องเธอจากแตงกวาไม่ได้ก็ให้ เปลี่ยนให้ผู้ชายมาทำแทนเสีย กษิดิฐยืนยันขันแข็งว่านับแต่วินาทีนี้ตนจะไม่ให้แตงกวามาทำอะไรเจนอีก ถามนลินว่ามาที่นี่เพื่อจะเฉ่งตนเท่านั้นหรือ จึงรู้ว่าอณุกาเรียกนลินให้กลับมาทำงานตามเดิมแล้ว ทั้งยังเล่าว่า



“เขาบอกว่าเข้าใจความรักของบัวกับคุณติณณ์แล้วนะ”



“กบดีใจด้วยนะ...อย่างนี้ต้องฉลอง” กษิดิฐพูดอย่างหน้าชื่นอกตรม



ออกจากออฟฟิศกษิดิฐ นลินได้รับโทรศัพท์จากนันทิดา เธอจึงเล่าให้แม่ฟังว่าอณุกาเรียกให้กลับมาทำงานตามเดิมแล้ว นันทิดาเป็นห่วงว่าลูกต้องกลับไปทำงานหามรุ่งหามค่ำอีกแล้ว แล้วบอกธุระที่โทร.มาว่า กมลาอยากให้เชิญติณณ์มาดินเนอร์ฉลองวันเกิดของกษิดิฐให้เธอช่วยชวนด้วย



ส่วน แตงกวายังตามระรานเจนไม่เลิก เธอเดินเข้าไปที่ออฟฟิศกษิดิฐถามเจนว่ายังไม่ลาออกอีกหรือ กษิดิฐลุกมาเผชิญหน้าบอกว่า ถึงเจนลาออกตนก็ไม่ให้ออก แล้วจูงมือแตงกวาออกไปคุยกันข้างนอก ขอร้องว่าให้เลิกยุ่งกับเจนเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดตนได้ไหม



แตงกวายอม แต่มีข้อแม้ว่า เขาต้องไปดินเนอร์กับตน กษิดิฐขอเป็นวันอื่นเพราะวันนี้มีนัดกับที่บ้านแล้ว  เธอเสนอเป็นพรุ่งนี้ เขาบอกว่าพรุ่งนี้ก็ไม่ได้เพราะเป็นวันเกิดนลิน



“งั้นก็ยิ่งเป็นวันดีที่เราจะดินเนอร์ด้วยกัน แลกกับการที่แตงกวาจะไม่ยุ่งกับเจน”



แม้ตัวแตงกวาจะไม่ยุ่งกับเจน แต่เธอนัดปราณมาคุยที่ร้านกาแฟ บอกเขาว่ามีผู้หญิงมาเกาะแกะกษิดิฐชื่อเจนขอให้ช่วยจัดการด้วย แล้วเธอก็พาไปชี้ตัวเจนขณะเลิกงานจะกลับบ้านให้ปราณดู



ปราณลงมือโดยฉับไว เขาเดินผ่านหน้าเจนแล้วแกล้งทำเป็นกระเป๋าสตางค์หล่น เจนตามมาเห็นกระเป๋าสตางค์มีเงินเป็นฟ่อน แม้จะตาโตเมื่อเห็นเงินแต่เจนเล็งการณ์ไกลหมายเงินก้อนโตกว่า วิ่งเอากระเป๋าสตางค์ไปคืนให้ปราณ



“ตกไปตอนไหนไม่รู้ตัวเลย ขอบคุณมากนะครับที่เก็บมาให้” ปราณเอ่ย แล้วหยิบเงินตอบแทนน้ำใจเจน 5 พัน เจนทำเป็นคนดีมีน้ำใจ ไม่รับเงิน แต่พอปราณเก็บ



เงินเข้ากระเป๋า เจนก็มองอย่างเสียดาย ปราณมอบนามบัตรของตนให้ คุยว่าตนเป็นเจ้าของตึกนี้มีอะไรโทร.หาได้  ตนยินดีช่วยได้ทุกเรื่อง


เจน ดีใจจนเนื้อเต้นกลับไปเล่าให้จันทร์ฟัง สองแม่ลูกวางแผนอ่อยกษิดิฐไปเรื่อยๆ แต่เบนเป้าหมายหลักไปที่ปราณคิดว่าเป็นเหยื่อรายใหม่ที่ร่ำรวยกว่า และท่าทางจะอ่อยได้ง่ายกว่ากษิดิฐที่เจนอ่อยจนเหนื่อยก็ยังต่อไม่ติดจนคิด ว่าเขาเป็นเกย์



ฝ่ายปราณ เมื่อไปเล่าผลงานให้แตงกวาฟังแล้ว บอกเธอว่าผู้หญิงเห็นแก่เงินแบบนี้รับรองไม่เกิน 3 วันเสร็จตนแน่ แตงกวายุให้รีบลงมือเลย ปราณย้ำเตือนว่าตนช่วยเรื่องเจนแล้วเธออย่าลืมที่รับปากตนเรื่องนลินด้วย แตงกวารับรองไม่ลืมแน่



ooooooo



นลินมีความสุขมากที่ติณณ์ดูแลและตามใจเธอทุกอย่าง ผิดกับกษิดิฐที่เอาแต่กวนประสาทให้วุ่นวายได้ทุกวัน



วันนี้ หลังจากติณณ์มารับนลินไปทานกลางวันกันตามนัดแล้ว เขาขอให้เธอไปช่วยเลือกของขวัญให้กษิดิฐด้วย นอกจากนี้ยังชวนไปดูคอนโดที่ตัวเองอยู่ ถ้าเธอไม่ชอบจะได้ไปซื้อบ้านเป็นเรือนหอแทน นลินขอบคุณที่เขาตามใจตน



“ผมอยากให้คุณมีความสุขครับ” ติณณ์ยิ้มจริงใจ นลินยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข



ทาน กลางวันเสร็จพากันไปซื้อของขวัญให้กษิดิฐ นลินเสนอให้ซื้อเสื้อให้เพราะตนซื้อให้เขาตั้งแต่เล็กจนโต ติณณ์ชื่นชมว่าโตมาด้วยกันเข้าใจกันทุกอย่างดีจัง นลินบอกว่าเราปรึกษากันได้ทุกเรื่องแต่ก็ไม่ได้เข้าใจกันทุกเรื่อง เธอบ่นเรื่องที่มักถูกกษิดิฐทำเรื่องให้ต้องวุ่นวายอยู่บ่อยๆ ติณณ์บอกว่าเขาเป็นคนขี้เล่นคงไม่ตั้งใจทำให้ชีวิตวุ่นวายหรอก



“คุณเคยพูดถึงใครในแง่ไม่ดีบ้างไหมคะ” นลินถามอย่างรู้สึกดีกับเขา



“ทุกคนมีข้อเสีย ถ้าเรามัวแต่มองว่าเป็นเรื่องไม่ดีก็เหมือนเราไปจับผิดเขา มองแง่ดีของเขาสบายใจกว่าเยอะครับ”



ฟังแล้วนลินมองเขาอย่างชื่นชม เมื่อพากันไปหาซื้อของขวัญให้กษิดิฐ ติณณ์หยิบเสื้อขึ้นมาตัวหนึ่ง  นลินติงว่าแบบเป็นทางการเกินไปไปไม่เข้ากับบุคลิกของกษิดิฐแล้วเธอก็เลือก แบบและสีที่เข้ากับบุคลิกสบายๆ ของเขาแทน



ooooooo



กษิดิฐหน้าเจื่อนไป นิดหนึ่งเมื่อเห็นนลินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงกับติณณ์ แต่เขาก็ปรับสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว ทำเป็นร่าเริงแจ่มใสทั้งที่หัวใจปวดร้าว

ระหว่าง ทานอาหาร นันทิดาและกมลาพยายามชงให้ติณณ์ดูแลนลินเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของกษิดิฐ แม้เขาจะทำเป็นร่าเริงหน้าเป็นแต่ก็ปกปิดสายตาผู้ใหญ่ไม่ได้ จนเมื่อกลับถึงบ้าน ยศภัทรถามเป็นนัยว่า



“เหนื่อยไหม” กษิดิฐทำไขสือว่าไม่เหนื่อยเพราะเพิ่งทานข้าวฉลองวันเกิดมาไม่ใช่เพิ่งเลิก งาน “พ่อกับแม่ไม่ได้หมายถึงเหนื่อยงาน แต่หมายถึงเหนื่อยไหมที่เสียใจ ที่หนูบัวมากับติณณ์แล้วต้องแกล้งร่าเริงไม่ให้เขารู้น่ะ”


ทั้งยศภัทรและกมลา ช่วยกันหว่านล้อมดักคอ จนในที่สุดเขาต้องยอมรับว่า



“กบยอมรับก็ได้ว่าเสียใจ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เพราะไหวอยู่”



“ไหว ก็ดี...เดี๋ยวทุกอย่างก็จะผ่านไปนะลูก” กมลาให้กำลังใจ ไม่เพียงเท่านั้น ยศภัทรยังมอบโฉนดบ้านหลังนี้ให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วย กษิดิฐเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจว่า



“ในโลกนี้คงไม่มีใครรักกบเท่ากับพ่อแม่อีก แล้ว ขอบคุณนะครับ” พูดแล้วโผเข้ากอดพ่อและแม่ สามพ่อแม่ลูกกอดกันด้วยความรักความเข้าใจกันอย่างซาบซึ้ง

เมื่อเอาของขวัญทั้งหมดไปวางไว้รวมกันที่ห้องนอนแล้ว กษิดิฐเอาแหวนออกมาดู พึมพำบอกคุณย่าอย่าง เศร้าสร้อย

“คุณย่าครับ วันนี้เป็นวันที่กบเศร้าที่สุดเลยครับ บัวพาแฟนมาด้วย ตอนนี้บัวก็มีคนดูแลแล้ว หมดหน้าที่กบแล้วนะครับ” พูดแล้วเอาแหวนใส่ลิ้นชักเหมือนปิดฉากความรักของตน พลันก็มีโทร.เข้ามือถือ เขางงๆว่าดึกป่านนี้แล้วใครโทร.มา?

นลินกลับถึงห้องนอนแล้วจึงนึกได้ว่ายังไม่ได้ให้ของขวัญกษิดิฐ เธอโทร.บอกเขา แล้วถือกล่องของขวัญไปยืนริมรั้วตรงต้นรัก มอบของขวัญพร้อมกับจะอวยพรวันเกิดให้ ถูกกษิดิฐเบรกว่าอย่าเพิ่งอวยพรขอดูของขวัญก่อน

แกะกล่องออกดู เป็นปากกาเขียนแบบ นลินถามว่า “ชอบไหม”

“ชอบมาก...ของขวัญที่บัวให้ตั้งแต่เล็กจนโตเป็น ของที่กบจำเป็นต้องใช้ทุกชิ้นเลย บัวเลือกของเก่งจัง”

“บัวไม่ได้เลือกของเก่งหรอก แต่คิดก่อนซื้อน่ะ อวยพรได้ยัง?” พอเขาบอกให้ว่ามาเลย เธอจึงเอ่ย “ขอให้กบมีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิต คิดอะไรก็ขอให้ได้แล้วก็ได้สมหวังในความรักนะ”

“สิ่งดีๆ ในชีวิตกบมีอยู่แล้วคือพ่อกับแม่แล้วก็บัว คิดอะไรก็ขอให้ได้ ก็พอจะได้อยู่บ้าง แต่ให้สมหวังในความรักนี่คงยาก” นลินย้ำว่าแตงกวารักเขามาก ถ้าเขาพยายามรักเธอก็จะสมหวังได้ไม่ยาก “การพยายามรักคนที่เราไม่รักมันเหนื่อยมากนะบัว กบจะไม่พยายามรักใครให้เหนื่อยแบบที่พยายามกับแตงกวาอีกแล้ว”

“งั้นก็รอไปก่อน สักวันกบจะต้องได้เจอผู้หญิง ในฝัน แล้วก็สมหวังในความรักกับเขา”

“กบไม่มีผู้หญิงในฝันหรอก กบมีแต่ผู้หญิงที่กบรัก”

“กบนี่เรื่องมากจริง...เอาเป็นว่าขอให้สมหวังกับผู้หญิงที่กบรักละกัน บัวไปนอนก่อนนะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า” พูดแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป กษิดิฐมองตาม พึมพำอย่างเศร้าสร้อย...

“กบคงไม่มีโอกาสสมหวังในความรักหรอก เพราะ ผู้หญิงที่กบรักเขากำลังจะแต่งงานกับผู้ชายในฝันของเขา”

กษิดิฐมองตามนลินไปพลันก็ฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง...

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้นอันเป็นวันเกิดของนลิน นันทิดากับชลัชกุลีกุจอมาช่วยจัดวางของเตรียมใส่บาตร ขณะนั้นเอง กมลาและยศภัทรก็เดินเร็วๆเข้ามา

“สุขสันต์วันเกิดนะหนูบัว ขอให้มีแต่ความสุขความเจริญนะจ๊ะ” กมลาอวยพร

“แล้วขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆ” ยศภัทรพูดต่อ ทำเอาทุกคนงง นลินทวนคำเชิงถาม ยศภัทรเฉไฉว่า “เอ้อ...อาหมายถึงขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆว่าแต่งงานแล้วอยากมีลูกกี่คน อยากมีลูกผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“ทำอย่างกับรู้ใจตัวเองแล้วจะกะเกณฑ์ให้มีตามใจได้ อวยพรไม่เข้าท่า” ชลัชขัดคออย่างขัดใจ

ทั้งสองทำท่าจะโต้คารมกันยาวประสาคนไม่กินเส้นกัน จนกมลาต้องเบรกยศภัทรอย่ายั่วชลัชให้หงุดหงิดแต่เช้า

กษิดิฐมีเซอร์ไพรส์นลินด้วยการโทร.บอกติณณ์ให้มาร่วมตักบาตรทำบุญวันเกิดกับนลิน ติณณ์มาพร้อมดอกกุหลาบขาว และร่วมตักบาตรด้วยกัน นลินดีใจมาก กษิดิฐเองมีทั้งความเจ็บปวดและความสุขที่เห็นเธอดีใจมีความสุข

เพราะเจนมีเป้าหมายใหม่คือปราณ วันนี้เธอมาถึงที่ทำงานเช้ากว่าปกติแต่ไม่ขึ้นไปห้องทำงาน ยืนดักปราณอยู่หน้าลิฟต์ แตงกวามาเห็น เธอโทร.บอกปราณ ปราณโกหกอณุกาว่าอยู่แต่ในห้องคิดอะไรไม่ออก ขอลงไปซื้อกาแฟเปลี่ยนบรรยากาศ แม้อณุกาจะระแวงแต่ก็ยอมให้ไปกำชับว่า “ขึ้นมาให้ตรงเวลาก็แล้วกัน”

ปราณลงมาทำเป็นไม่เห็นเจน ตรงไปสั่งกาแฟ เจนเห็นปราณก็จัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูดี แต่ทำเป็นไม่เห็นปราณเช่นกัน เข้าไปยืนสั่งกาแฟใกล้ๆ แล้วทำเป็นเพิ่งเห็นกัน พอต่อกันติดปราณขอเลี้ยงกาแฟทั้งยังบอกเจนว่า ต่อไปมาซื้อกาแฟที่นี่ให้ลงบัญชีตนทุกแก้วได้เลย ปราณยังแสดงความเป็นสุภาพบุรุษบอกให้เธอไปนั่ง ตนจะรอกาแฟให้เอง

ต่างฝ่ายต่างมีแผนของตัวเอง เมื่อปราณชวนเจนไปกินข้าวด้วยกัน เพื่อตอบแทนที่เธอเก็บกระเป๋าสตางค์ให้ เจนทำเป็นห่วงแม่ที่ป่วยอยู่ แต่ปราณตื๊อไม่กี่คำ  เจนก็ตอบรับ ปราณนัดทันที “เลิกงานแล้วเจอกันที่นี่นะครับ”

ooooooo

วันแรกที่นลินมาทำงาน อณุกาก็เรียกไปพบมอบงานให้เธอคนเดียว 3 โปรเจกต์ ถามว่าทำไหวไหม นลินตอบทันทีว่าไหว

ส่วนติณณ์ก็ถูกสั่งให้ไปคุยงานกับลูกค้าทุกวัน วางแผนให้ทั้งสองต่างต้องทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้กันไม่นานก็คงเลิกกันไปเอง

ปราณแว่บออกมาดักพบแตงกวาบอกว่า เจนยอมไปทานข้าวกับตนแล้ว แต่มีเรื่องที่จะเตือนแตงกวาว่า อณุกาให้นลินกับติณณ์ทำงานหนัก เพื่อให้พวกเขาไม่มีเวลาให้กัน จะได้เลิกกันไปเอง แต่แตงกวาไม่เชื่อว่างานจะเป็นอุปสรรคเพราะ...

“ทุกคนในบริษัทคิดว่าเขานอนด้วยกันแล้ว อีกอย่างคุณติณณ์ก็เป็นสุภาพบุรุษยังไงก็ต้องรับผิดชอบบัว”

มัญจากับดารินทร์เดินผ่านมาเห็นทั้งสองคุยกันท่าทางระแวดระวังจึงแอบฟัง ดารินทร์ฟังแล้วพูดอย่างโกรธแค้นแทนนลินว่า

“คุณปราณกับคุณแตงกวาเป็นคนวางแผนให้ทุกคนเข้าใจคุณติณณ์กับบัวผิด เราต้องช่วยทำให้ทุกคนรู้ว่าคุณติณณ์กับบัวบริสุทธิ์”

ไวเท่าความคิด ทั้งสองบ่ายหน้าไปยังรีสอร์ตที่ไปสัมมนากันวันก่อน ขอดูกล้องวงจรปิดจากทางรีสอร์ต ผู้จัดการได้ฟังเรื่องราวของนลินแล้วให้ความร่วมมือเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนลินกับติณณ์

ดูจากกล้องวงจรปิดเห็นว่า นลินถูกโปะยาสลบจากไอ้โม่งที่ดูออกว่าคือปราณนั่นเอง

ดารินทร์มุ่งมั่นที่จะช่วยล้างตราบาปให้นลินจนลืมไปว่านัดปภพจะไปกินเลี้ยงฉลองครบรอบแต่งงานกัน เธอบอกที่โทร.มาเตือนว่ามีธุระด่วนต้องค้างที่ปราณบุรีให้เขาทานคนเดียวไปก่อนแล้วเราค่อยหาวันมาฉลองกันใหม่ มัญจาถามว่าไม่กลัวปภพโกรธหรือ เธอตอบสบายๆว่าไม่โกรธ ปภพตามใจตนทุกอย่าง มัญจาฟังแล้วภาวนาขอให้เด็กของตนเป็นแบบนี้ด้วยเทิ้ดดดด...

ooooooo

เย็นนี้กษิดิฐต้องไปดินเนอร์กับแตงกวา ไปฉลองวันเกิดกับนลินไม่ได้ เลิกงานแล้วเขาจึงไม่กลับบ้าน

กมลาเห็นว่าเย็นแล้วลูกชายยังไม่กลับจึงโทร.ถามว่ามาถึงไหนแล้ว กษิดิฐจึงบอกแม่ว่าเขาไม่มาทานข้าววันเกิดนลิน เขากำลังจะชี้แจงเหตุผลกับแม่ แตงกวาก็แย่งมือถือไปพูดเอง

“กบต้องมาดินเนอร์กับแตงกวาน่ะค่ะ”

“งั้นก็เชิญตามสบาย” กมลาสะบัดเสียง

“แม่กับสะบัดเสียงใส่แตงกวาด้วย คงโกรธที่แตงกวาทำให้กบไม่ได้ไปร่วมงานวันเกิดผู้หญิงที่อยากได้เป็นสะใภ้”

“ตั้งแต่เล็กจนโต กบไปกินข้าววันเกิดบัวทุกปี ยกเว้นตอนที่กบอยู่อเมริกากับแตงกวา”

“ปีนี้กบไม่ไป บัวก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะคนที่บัวอยากให้ไปร่วมงานที่สุดคือติณณ์ไม่ใช่กบ”

กษิดิฐเจ็บจี๊ดขึ้นมา ยิ่งเมื่อคิดถึงตอนที่เขาบอกนลินว่าเย็นนี้ไปทานข้าวด้วยไม่ได้ เธอตอบอย่างไม่รู้สึกอะไรว่า

“เหรอ...ไม่เป็นไร”

เขาจึงมารับเธอไปทานข้าวกลางวันด้วยกันแทน พอดีที่ออฟฟิศไม่มีใครอยู่ เพราะดารินทร์กับมัญจาไปปราณบุรี สารัชจึงตื๊อขอไปด้วย

เป็นคืนเดียวกับที่ปราณโกหกอณุกาว่าต้องไปงานเลี้ยงรุ่น เพื่อพาเจนไปทานข้าวกันตามนัด

ปราณมาช้ากว่านัดเล็กน้อย เขาขอโทษเจนที่มาช้าเพราะประชุมเพิ่งเสร็จ เจนที่ชะเง้อคอยาวคอยเขาอย่างร้อนใจก็ทำเป็นบอกว่าไม่เป็นไรเพราะตนนั่งอ่านหนังสือเพลินจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามาช้า ต่างก็โกหก ใส่หน้ากากเข้าหากัน

“คุณเจนอยากทานอะไรครับ”

“แล้วแต่คุณปราณค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวไปคุยกันในรถก็ได้ครับว่าจะทานอะไร...เชิญครับ”

ปราณพาเจนไปที่ร้านอาหารหรู สั่งอาหารแล้วตักให้ “ตับห่านครับ ร้านนี้ขึ้นชื่อมาก ชิมหน่อยนะครับ”

เจนทำตัวน่าสงสารตามเคย ทำเป็นมองบรรยากาศในร้าน พูดเปรยๆว่าร้านนี้คงแพงมาก ลำพังตนไม่มีปัญญามากินแน่ ปราณได้ทีบอกว่าตนจะพาเธอมาเอง เจนบอกว่าเกรงใจ

“ไหนๆผมก็ถูกจำกัดสิทธิ์ให้ขอบคุณคุณได้แค่วันนี้วันเดียว งั้นทานข้าวเสร็จ ไปฟังเพลงกันต่อนะครับ”

“ไม่ได้หรอกค่ะเจนเป็นห่วงแม่”

“ไปแป๊บเดียว แล้วผมจะรีบพาคุณกลับบ้าน...ไม่ดึกหรอกครับ”

“ก็ได้ค่ะ...” เจนตอบแล้วยิ้มหวานให้กัน ต่างคนต่างมองหน้ากันด้วยแววตาแสนจะจริงใจ แต่ต่างก็มีแผนร้ายซ่อนอยู่ในใจ! ปราณหมายเคลมเจนให้ได้คืนนี้ ส่วนเจนก็หมายจับปราณให้ได้คืนนี้เช่นกัน

ooooooo